Recenzja: Fostex TH1000 RP

Budowa i te rzeczy

      Słuchawki dostajemy w identycznym względem opakowania dawniejszych flagowców prostopadłościennym pudle wyłożonym czarną satyną, mającym na dole, poniżej spoczywających w swym leżu słuchawek, przegrodę na kabel upchnięty w kartonowe pudełko.

      Odnotujmy dwie rzeczy, a każdą z innej bajki. Dobra bajka powiada, że to kabel wysokiej jakości w oparciu o miedź beztlenową czystości 7N i rodowane wtyki przy muszlach typu podwójny mikro jack (jak u Sennheiser HD 600). Zła bajka dorzuca do tego, że w komplecie znajdziemy samotny taki kabel z końcówką duży jack, a gdybyśmy potrzebowali, albo tylko naszła nas chętka, na kabel symetryczny z 4-pin lub Pentacon, musimy nabyć taki oddzielnie za circa dwa tysiące. Ewentualnie można od razu obstalować z końcówkę symetryczną, ale wówczas absencja niesymetrycznej, brak bowiem jakichkolwiek przejściówek.

      Z uwagi na domniemaną wysoką jakość okablowania i relatywnie niewygórowaną cenę całości względem konkurencyjnych flagowców wiodących marek, nie stanowi to poważnego problemu – jakiego kabla będziesz sobie życzył, taki dostaniesz w komplecie.

     Oprócz kabla w zestawie welurowy worek ochrony ze sznurowym ściągaczem, materiały do pielęgnacji muszli oraz papierologia. Stojaka nie uświadczymy, szkoda, ale nie takie słuchawki stojaka też nie mają, czterykroć droższym Susvara Unveiled nawet gatunkowego kabla poskąpiono.

     Z czarnej satyny podnosimy i zaczynamy oglądać nietypowo błękitne słuchawki o sporych, okrągłych, gładkich i zasklepionych na amen muszlach, nie ozdobionych żadnym przetłoczeniem, napisem ani emblematem. Chłodny błękit indygo chłodzi się nawzajemnie z czernią opaski nagłownej i wybiegających z niej chwytaków, jedyny jasny akcent to prowadnice regulacyjne, których dwużebrowe srebrzenie wyłania się gdy rozciągamy pałąk. To rozciąganie zatrzaskowo fiksowane i dobrze trzymające zadane rozstawienie, czego nie można powiedzieć o Susvara Unveiled, które się za łatwo rozłażą. Jedyna zmiana względem pałąków znanych ze starszych flagowów to trochę poszerzona skórkowa opaska bezpośredniego kontaktu z głową.

      Słuchawki są luksusowo komfortowe, to musimy im przyznać. Idealnie leżą na głowie, mięciutko otulając, a zwiększone, jak zapewniają, za ich sprawą odczuwanie muzycznej przestrzeni, stanowi swego rodzaju przeciwieństwo minimalnego odczuwania obecności ich samych. Stoi też za tym ciężar 420 g, a więc relatywnie nieduży i nie powiększany przez kabel, który jest lekki i giętki, ale nie z tych lejących się przez ręce i włosowato cienkich. Ma gęsto tkany czarny oplot zarówno za jak przed igrekiem, a o końcówkach już mówiłem, nie będę się powtarzał. Długość 2,5 m w pełni wystarcza, nie stwarza żadnych ograniczeń – strona wygody użytkowej została zrealizowana na poziomie szczytowym.

     Dołącza estetyka, także wyróżniająca, bowiem nie ma chyba innych słuchawek barwy indygo naniesionej na klonowe muszle. Z przedmiotu bije spokój i jednocześnie niecodzienność, spogląda się nań z uznaniem, wyczuwa jego niezwykłość. Jednocześnie to rodzaj technicznego produktu, którego techniczność ukryto; dopiero po zaglądnięciu do muszli widać przez mgłę tkaniny osłonowej srebrzyste żebrowanie przetwornika. W jego czeluści prostokątna membrana ma rozmiar 416 x 456 mm, a więc prawie 190 cm², niełatwo znaleźć większą. Schematu budowy nie starano się skrywać przed okiem konkurencji i dociekliwością recenzentów, na stronie producenta wszystkie warstwy tworzące uwidoczniono na przekrojowym schemacie i porównano do konstrukcji wcześniejszych.

     Suche dane mówią o paśmie przenoszenia 10 Hz – 40 kHz, impedancji 32 Ω, czułości 100 dB i dopuszczalnej mocy sygnału wejściowego nie większej niż 3,0 W. – Wszystko w planarnej konstrukcji zamkniętej od jednego z dwóch (drugim Yamaha) prekursorów słuchawek planarnych, dawno temu wynalezionych, na długo potem zapomnianych, tak teraz popularnych.