Recenzja: Focal Stellia

Budowa

Opakowanie ekstraklasa.

   Najnowsze ze słuchawkowej rodziny Focal – model Stellia – to kolejny przypadek słuchawek za niebagatelną kwotę. Właściwie poza samotną Susvarą i jej wyśrubowanymi aż trzydziestoma tysiącami, nie ma problemu ze znalezieniem którymkolwiek słuchawkom z najwyższej ligi analogicznie kosztujących. Dla Stelli i jej trzech tysięcy euro to też żadna sztuka, w katalogach internetowych sprzedawców prócz niej w dziale od dziesięciu do piętnastu tysięcy widnieją Grado PS2000e, Audeze LCD-MX4, Meze Empyrean, Final Sonorous VIII i D8000, elektrostatyczne MrSpeakers VOCE i Stax SR-007 Mk2, Pioneer SE-Master1, Ultrasone Edition 5 Limited i Tribute 7, HiFiMAN HE-1000 v2 i HE-1000 se, od Sony MDR-Z1R. A to i tak nie wszystko. W tym tłumie przebić się niełatwo, ale się Stellie przebiły. Pomogła im i sama marka Focal, i wielka renoma wcześniejszych Utopii, i także ekskluzywny wygląd. Zacznijmy więc od niego.

Stellie pokrój dziedziczą po Utopiach, ale nie są w tym wyjątkowe, jako że Clear i Elear mają analogiczny. Ale pokrój pokrojem, a czym się go wypełnia, to dwie różne rzeczy. W przypadku najlepszych od Focala słuchawek zamkniętych użyto czegoś popisowego; wszak inaczej nie wypadało. Aluminiowy pałąk pokryty skórą barwy beż (ale nie, jak u Audio-Techniki L5000, w odcieniu ugier jasny, a średni, określany przez producenta mianem „koniak”) mięciutko jest wyścielony i od spodu z podszyciem dla kontrastu ciemnobrązowym „mokka”, też z naturalnej skórki, lecz nie gładkiej i śliskiej, a welurowej i dziurkowanej. Aluminiowe jak sam pałąk są wychodzące z niego regulowanej długości chwytaki oraz ozdobne obejmy przy ich wlotach z wytłoczonymi nazwami marki. Jedne i drugie z odcieniem brąz metaliczno-złoty, i takim samym połyskują obwiednie muszli wokół padów, lecz tam pod lakierem tworzywo. Pady, podobnie jak spód pałąka, są w tym ciemnym odcieniu mokka (tak tak go określa producent) – i oczywiście tak samo z mięciutkiej skórki, ale nie dziurkowanej. (W Utopiach i Clear dziurkowana.) W obu wypadkach wypełnienie stanowi pianka dająca pamięć kształtu, tak więc o wszystko zadbano – i o przyjemny dotyk, i super otulenie.

Największa różnica poza kolorystyką i byciem konstrukcją zamkniętą, to względem modelu szczytowego brak charakterystycznych krzyżaków na pokrywach muszli, pomiędzy szerokimi których ramionami u tamtych była siateczka. Tutaj nie ma krzyżaka ani żadnej siateczki – centralne kółko w środku muszli to srebrzysta, aluminiowa miseczka z wyrżniętym na wylot godłem marki. Wokół którego to wklęśnięcia promieniście rozchodzi się maskownica z motywem zwiększających się ku krawędziom kółek. Przy bliższym przypatrzeniu okazujących się być wypełnionymi skórzaną powłoczką niewidocznej osłony właściwej, na którą narzucono ażur tych właśnie różnej wielkości kółeczek. Sumarycznie efektownie się to prezentuje (ale i niespokojnie), dając łatwą rozpoznawalność, bowiem słuchawek w tym kolorze i z takim motywem wzorniczym drugich podobnych nie ma.

Jego nadzienie takoż.

Podpisy muszli prawa-lewa to oznaczenia literowe przy wlotach do nich kabla, ale w sumie to zbytek łaski, gdyż same muszle kształt mają niesymetryczny i kto się zna, zaraz pozna, że większa część idzie za ucho. Kabel też jest brązowy i pasujący koniakowym  odcieniem – poza tym identyczny jak u Clear: płaskawy więc i sztywnawy, o wygodnej długości aż trzech metrów; przy czym, pomimo solidności, nie jest specjalnie ciężki ani nie sprężynuje, co mu zapewnia giętkość. Lecz przede wszystkim kable są dwa: razem ze słuchawkami wchodzimy w posiadanie dwóch osobnych – długiego z symetryczną końcówką  4-pin i niesymetrycznego 1,2 m zakończonego małym jackiem – czemu można tylko przyklasnąć. Wygodne jest też kabli mocowanie, poprzez o grubych oprawkach mikro jacki ⅛ʺ, które się dobrze bierze do ręki i które wchodzą łatwo i pewnie.

Tak samo, jak w Utopiach, jedyne punkty regulacyjne to zmiennej długości pałąk i sworznie przy chwytakach, a pozostałe dopasowanie oparto na wyprofilowaniu oraz giętkości konstrukcji. Ta jest całkiem wystarczająca, więc też jest całkiem wygodnie; ale tylko na miarę Clear, bowiem Utopia wygodniejsza. Jej karbonowy pałąk i karbonowe chwytaki na bazie większej elastyczności i mniejszej sprężystości zapewniają większą wygodę – po założeniu Utopie „znikają”, czego o Stelliach nie da się powiedzieć, je się czuje. Co ciekawe, dzieje się tak, pomimo iż Stellie są lżejsze (435 a nie 490 gramów) i identyczne kształtem. Owo czucie jest jednak umiarkowanie, wygoda całkiem dobra. Podłużne pady i dobrze wyścielony pałąk się do niej przyczyniają, a kontakt dotykowy realizują miłe powierzchnie.

Słuchawki dostajemy, jak przystało na miarę wzorca, zapakowane ekskluzywnie: od wierzchu ochronne z grubej tektury pudło, w którym elegancka  i oczywiście brązowa kaseta, a w niej osobno te dwa kable, książeczka z wieściami na papierze i sercowatego kształtu etui z usztywnionej włókniny zapinane na błyskawiczny zamek. W nim oczywiście same słuchawki – i wszystko jest brązowe. Ten kolor to znak rozpoznawczy – a co wewnątrz słuchawek i dźwięk z tego jaki?

W środku to samo, co w Utopiach – ten sam przetwornik z berylową „M-shape” (czyli po prostu przetłoczoną) membraną o średnicy 40 mm i cewką z czystej miedzi o nowatorskim zawieszeniu. Od zewnątrz tutaj zasklepiony, a tylko od strony ucha dmuchający poprzez identyczną maskownicę o wzorze plaster miodu z maleńkich sześciokątów, lecz na obszarze centralnym siedmiu większych, tworzących razem (efektownie) dużo większy sześciokąt. Odróżniające od Utopii zasklepienie to jednak nie samo denko. Od strony przetwornika wyścielono jego miseczkę pianką EVA oraz zaopatrzono w dyfuzory, co razem tworzy układ pochłaniający fragment pasma wysokich częstotliwości, celem ochrony przed zniekształcającymi rezonansami. Ten układ to brzmieniowe clou – dźwięk, mimo identyczności przetworników i analogicznego kształtu muszli, okazuje się inny niż w Utopiach.

Bogato jest i brązowo.

Dorzućmy techniczne dane. Słuchawki mają niską, 35 Ω impedancję i bardzo wysoką czułość – aż 106 dB. Z uwagi oczywiście na sprzęt przenośny, dyktujący dzisiaj warunki. Sądząc po zdjęciach reklamowych, na których noszą Stellie same Panie o pasująco rudych włosach, bogaty wystrój zewnętrzny i ta zdolność mobilna wydają się ukłonem w żeńską stronę widowni, jakąś szczyptą nadziei, że się ją ujmie wyglądem i damy też zakupią. Dołożą koniakowato-złociste słuchawki do swoich złotych smartfonów, by wraz pięknie błyszczeć na spacerze i paradować w domu. (Już sama nazwa to żeńskie imię, a Stella sama, bez „i”, oznacza symbol kobiecości – Wenus.)

Ze spraw bardziej męskich – współczynnik THD oszacowano na 0,1%, a pasmo przenoszenia obejmuje 5 Hz – 40 kHz. Jest zatem dość szerokie, ale nie jakoś nadzwyczajnie, co nie ma praktycznego znaczenia, bowiem – jak słusznie zapewne utrzymuje główny inżynier MrSpeakers – zmierzyć można co tylko się zechce, tu nie ma ustalonej procedury.