Recenzja: Focal Stellia

Odsłuch cd.

Skóra, aluminium i beryl.

   Powyższe narzekania zdecydowanie najmniejsze mają znaczenie przy aparaturze przenośnej. Uruchomiwszy Stellia poprzez Astell & Kern AK380 (co stało się po komputerowym odsłuchu), momentalnie wiedziałem, że one są dla niego. I gdybym nie był leniem oraz nie byłoby w tym jednak prawdy, tobym powyższą charakterystykę przerobił. Powstała bowiem bez udziału aparatury przenośnej – z prostego, lecz okazuje się niesłusznego założenia, że tory stacjonarne lepsze. Ogólnie biorąc tak, no ale nie tym razem. Bo przede wszystkim Stellia w sygnale najwyższej klasy DAP-a bez trudu odnalazła zagubione relacje przestrzenne. Nie aż z poziomu super Audio-Techniki o diamentowych membranach, ale dobrze się zaznaczały, a i sam dźwięk zyskał przestrzeń; do tego stopnia, że gdybym od DAP-a zaczął, pewnie bym tej ułomności nie wyłapał. Pozostałe z cech wymienionych zostały podtrzymane. Dźwięk pełny, bliski, duży, nasycony barwą i w wyrazie optymistyczny. Ale nie jakiś radosny głupio, tylko bliski neutralności, z nieznacznym jedynie przechyłem na stronę optymizmu. Ogólnie pierwszorzędny i mimo wciąż względem Utopii, Meze oraz T7 pewnego uproszczenia słuchałem z najwyższą przyjemnością. Przekonujący realizm, dotykowy kontakt z wykonawcami, wyraźnie odczuwalna przestrzeń i przede wszystkim mocna treść z akcentami na bas i średnicę. Ciepłe, rasowe brzmienie pełne życia i werwy, ale w razie takiej potrzeby oddające też inny nastrój. Tym samym znakomite wytłumaczenie, dlaczego są tak popularne i dobrze się sprzedają. Ciekawy wygląd ma mocne wsparcie ze strony brzmienia z DAP-a.

Niestety przy komputerze już tak nie było wesoło, tu wypadły najgorzej. Szczególnie w odniesieniu do flagowej Audio-Techniki, z własnej rodziny flagowych Utopii i Meze Empyrean. Wszystkie te trzy słuchawki dały spektakle wyższej klasy – bardziej otwarte, bardziej przestrzenne, brzmieniowo bardziej wyrafinowane. Bardzo możliwe, że ten akurat tor, złożony z Ayon Sigma i Ayon HA-3, wybitnie Stelliom nie podszedł, ale słuchałem ich też poprzez tranzystorowy wzmacniacz Phasemation w konfigurycji symetrycznej i nic się nie zmieniło. To w tej lokalizacji wymienione w ogólnej charakterystyce wady wybrzmiały najdobitniej i trudno byłoby mi uzasadnić przed kimkolwiek cenę ponad dziesięciu tysięcy. Zwłaszcza, że względem kosztujących dokładnie tyle samo Meze Empyrean duży znać było niedostatek jakości, aczkolwiek  Meze wspierane kablem za bite cztery tysiące.

Powetowały sobie Stellie tę przykrość przy torze stacjonarnym. Napęd płytowy i wyższy z oferty Ayona przetwornik Stratos wraz z wielolampowym Twin-Head okazały się dla nich dużo lepsze. Wróciła głębia za pierwszym planem, pokazała się w wielu utworach bardzo udana holografia, we wszystkich natomiast bardzo trafne głosy, zarówno w zwykłych wypowiedziach, jak śpiewanych. Przekonująco prawdziwi Piotr Skrzynecki, Quentin Tarantino i Vincent Dumestre wypowiadali swoje kwestie opisowe, a wszystkie popisy wokalne we wszystkich rodzajach muzyki godne były miana high-endu. Znów ciepłe, pełne treści i życia, ale teraz bardziej misterne – w rysunku wyrafinowane, z bogatszą sferą sopranową i mimo obfitszych sopranów ujmujące promienną ciepłotą. Trzymane w ryzach i dobrze komponujące się z całością pogłosy były ich dodatkową ozdobą, dodawały urody mocno wybrzmiewającej średnicy oraz wyrysowania przestrzennego mocno wybrzmiewającym basom. Bezdyskusyjna przy komputerze przewaga wymienionych słuchawek konkurencji mocno teraz osłabła; zdarzały się nawet utwory, których na Stellia słuchałem z co najmniej równą przyjemnością. Szczególnie starsze nagrania, których słabości one obnażały, z zamkniętym popisem Focala okazywały się dużo mniej ułomne, czasami nawet wcale. Znikał tubalny bas T7, soprany z Meze przestawały się nieprzyjemnie jarzyć rtęciowym światłem złych sopranów, melanholię Utopii zastępowała radość życia i chęć muzycznej zabawy.

Do DAP pasują najlepiej.

Faktem jednakże, że z wysokogatunkowych nagrań droższe Utopie, tyle samo kosztujące Meze i też tyle samo z lepszym swym kablem Ultrasone potrafiły wyciskać więcej. A flagowa Audio-Technica to w ogóle inna klasa, lecz z zastrzeżeniem, że brzmieniowo trudniejsza – taka bardziej dla koneserów i znawców sztuki dźwięku. Dlatego bym się nie zdziwił, gdyby ktoś mi powiedział, że woli słuchać Stellia. Ale sam bym nie wolał.