Recenzja: Final Sonorous X vs Final D8000

Odsłuch: Final Sonorous X

Słuchawki o największym na świecie przepychu. (Jeśli nie liczyć tych idiotycznych dla dzikusów z ozdobami z drogich kamieni.)

 One się dwuznacznie nazywają, bo z jednej strony owo X przykuwa uwagę na podobieństwo powiększonego wykrzyknika, z drugiej oznacza puste miejsce do wypełnienia – więc machinalnie tak się dzieje, szukamy tej brakującej treści. Treść tkwi oczywiście w samych słuchawkach a nie nazwie, i bardzo ją dopełnia. Słuchawki są bowiem popisowe tak bardziej w tradycyjny – działający poprzez ekspresję a nie siłą spokoju sposób. To z miejsca uderza przy każdym przejściu, niezależnie od kierunku zastępstwa. Czy z X przechodzimy na D8000, czy na odwrót, zawsze doznamy wstrząsu. Dwa zatem flagowce od jednej firmy, a każdy tak inny, że nieraz flagowce od różnych są dużo bardziej podobne. Na przykład Fostex TH900 i AKG K812, a nawet Beyerdynamic T1 i Sennheiser HD 800. Faktem jednakże pozostaje, że pochodzące od Fosteksa szczytowe planarne T60RP i dynamiczne TH900 też wyraźnie się różnią. I w dużym stopniu podobnie, bo planary bardziej spokojne oraz brzmieniowo wyrównane, podczas gdy dynamiki bardziej w muzyce szperające i w większym stopniu bazujące na kontrastach. Ale oba takie sposoby grania realizować się mogą (jak to w życiu) na różnych poziomach jakościowych, a chociaż te od Fosteksa oba świetne, to jednak wielokrotnie droższe od Final Audio jeszcze wyraźnie lepsze.

Tak jak popis u D8000 zaczyna się od swobody płynięcia, tak ten od Sonorous X od wyrafinowanej w najwyższym stopniu sferyczności. U tamtych działały wentyle, u tych działa spadkowy dyfuzor po drugim, nieobecnym przetworniku. Ale też i specjalne uformowanie membrany napylonej tytanem oraz specjalne formy akustyczne za, a nie przed, przetwornikiem. Łącznie daje to brzmienie momentalnie rozpoznawalne, którego unikalną cechą jest bogactwo przestrzennej formy. To nie są jedyne słuchawki, u których forma przestrzenna dźwięku i forma przestrzenna otoczenia stanowią dwa czynniki wyróżniające, bo tak samo dzieje się w przypadku Sennheiser HD 800, czy AKG K1000. Niemniej to jest wyróżnik i niewątpliwy tytuł do chluby. Dźwięk bowiem się zwielokrotnia – zwielokrotnia w dwójnasób. Sam ze spłaszczonego staje sferyczny i jeszcze lądujący w niespotykanej akustycznej sferze. W efekcie w odniesieniu do planarnego flagowca nie zwiększa się wprawdzie doza szczegółów, ale zwiększa suma informacyjna. Zwiększa zarówno o odbicia formujące sferę zewnętrzną, jak i o bardziej przestrzenny modelunek samego dźwięku. Nie ma tak swobodnego płynięcia i nie ma tym bardziej spokoju, za to jest bilet wstępu do bardziej trójwymiarowego, atakującego większą ilością bitów świata. Ale linia ataku nie wyczerpuje się w grach przestrzennych. Sam dźwięk ma bowiem innych charakter – bardzo wyraźnie inny. Karnację przejawia ciemniejszą i bardziej połyskliwą, a przy tym nie jest gładki, lecz właśnie postrzępiony. Na dźwiękowych powierzchniach zjawia się meszek i gruzełki – coś na tych powierzchniach się dzieje i coś się od nich odrywa, powstaje muzyczny kurz. Nie ma tamtej gładkości i perfekcyjnej siły spokoju, tylko muzyka się pieni, wielokrotnie odbija oraz bardziej napiera. Pierwszy plan jest o wiele bliższy, atmosfera ciemniejsza i informacyjnie gęstsza, a akustyka dużo bardziej wydatna i ciśnienie muzyczne wyższe. Nie ma odprowadzających wentyli – słuchawki są zamknięte. Po obu stronach przetwornika skomplikowane kształtki akustyczne pracują bardzo udanie na to, by forma mimo swej złożoności funkcyjnie się nie rozjechała, aby powstał całokształt. I ten całokształt powstaje – muzyka staje przed nami w pięknie złożonej formie. Nie ma wyosobnionych, jakby samych dla siebie pogłosów, ani żadnego podwajania obrysów, niczym „duchy” na starym telewizorze. Echa pracują wyłącznie na rzecz kształtowania sceny, a ściślej całego wnętrza; a skomplikowany przedni dyfuzor formuje dźwięki dużo bardziej przestrzenne niż ma to miejsce zazwyczaj. Te z D8000 także są trójwymiarowe, ale nie w takim stopniu. Podobnie nie tak też żywe i z gładką a nie gruzełkowatą i postrzępioną powierzchnią. I nie ma też takiego ciśnienia – dźwięk nie napiera tak na słuchacza. U D8000 jest odrobinę bardziej masywny i nieco niżej schodzący, a także całościowo ciut niższy. Niemniej ten od Sonorous X nie sprawia ani trochę wrażenia za wysoko branego, ani też ani trochę podkręcanego sopranami. Jest naturalnie żywy, bliski oraz wysokociśnieniowy. Nie idzie z lekka w stronę relaksu i swobody oddechu jak w górskim sanatorium, tylko jest bardziej wyczynowy, sprężony, energetyczny. Więcej go jest i bliżej, ale paradoksalnie przy teście stereofonicznym okazał się obiegać słuchacza przed twarzą, a nie chodzić mu w środku głowy.

I jeszcze o całościowej atmosferze. Ta u D8000 bardziej okazała się wyważona, spokojna, pewna siebie i swego otwartego piękna. Otwarta przy tym także na stany emocjonalne, lecz sama z siebie żadna, to znaczy obojętna. Nieobojętna samym tym tylko, że muzyka tak wspaniała i płynąca z taką swobodą – niesłuchawkowo wręcz podana. Natomiast u Sonorous X czuć było przy najmniejszej do tego podniecie ze strony samego nagrania stymulowaną pogłosami nutę smutku i rozrzewnienia, ale tak tylko w tle – daleko za pierwszoplanowym dźwiękiem, który sam przede wszystkim napierał, zgęszczał się i angażował bliskością. Jeszcze piękniejszy – lecz nie spokojem i gładkością przepływu, a trójwymiarowością całościową, ekspresją i zacieśnianiem kontaktu. Nie odchodzący, a przeciwnie – napierający i dążący do zwarcia. Cokolwiek ciemniejsza całościowa towarzysząca temu aura, dźwiękowa materia nieznacznie postrzępiona, nie dająca wrażenia takiej jednolitości i spokoju powierzchni; a za sprawą nieco wyższej tonacji i tego postrzępienia wrażenie większej szczegółowości – de facto tylko pozornej, jeśli nie liczyć lepiej obrazowanej pogłosami scenerii. Wokale bardziej też chropawe i lokowane dużo bliżej, a dźwięk nie tylko ciemniejszy, ale też bardziej wilgotny. W odbiorze bardziej różnorodny i nie przywodzący wrażenia szczególnej jednolitości pasma, a przy tym dużo bardziej akcentujący pudła rezonansowe. I w analogii do wokali dający strunom lekkie postrzępienie, a nie całkowitą gładkość. Przestrzenność bębnów analogiczna jak u planarnego kuzyna, ale ciekawsze ich, bo bardziej zróżnicowane brzmienie, mimo iż nie sięgające tak nisko. Niemniej całościowo potężne oraz przestrzenne i gęste, że najmniejszego poczucia braku.