Recenzja: Final Sonorous X vs Final D8000

Odsłuch: Final D8000

I całkiem już z bliska.

 Najpierw coś wstępnie o warunkach. Szczególnie niska impedancja Final X skłaniała do wyboru wzmacniacza mogącego bez zarzutu taką obsłużyć, a podesłany symetryczny kabel do wyboru symetrycznego. Oba warunki spełniał sprawdzony wielokrotnie w testach Phasemation EPA-007 – oferujący nie tylko konfigurację dual mono via 2 x jack 6,35 mm, ale też regulator impedancji o zakresach „zero”, „low”, „mid” i „high”. Szczególnie ten pierwszy tu pożądany, jako z pewnością nie przekraczający nominalnych 16 Ω, co faktycznie dało się słyszeć. Przejściówka z 4-pin na dwa duże jacki pochodziła od Tonalium, a sam wzmacniacz z towarzyszeniem przetwornika Ayon Sigma gwarantował stuprocentowy high-end.

 Planarne Final już były recenzowane, lecz nie z tym kablem. Oferowany obecnie jako lepszy jest bardziej otwarty brzmieniowo i bardziej neutralny. Nie o niego jednak tym razem szło, tylko o same słuchawki, a w nich wstępnie o kwestię swobody wentylacji otworów. Nisze wentylacyjne nad nimi, czy pomiędzy? I który ewentualnie otworzyć? Przy otwartym najwyższym dźwięk okazał się wyższy i bardziej nerwowy, a umieszczenie go dokładnie pomiędzy niszami obniżyło tonację i uspokoiło brzmienie bez wpływu na kwantum przekazywanych informacji. Przy czym owo uspokojenie można pomylić z redukcją, ale to właśnie pomyłka. W moim odczuciu niższy i spokojniejszy przekaz był przyjemniejszy i bardziej elegancki, choć można, rzecz jasna, woleć stymulowaną sopranami podnietę.

Zostawiłem zatem górny wentyl dokładnie między niszami i w tym ustawieniu słuchałem – a choćby niczego nie wiedzieć o tym innowacyjnym wynalazku z wentylowaniem przetwornika, fakt wyjątkowej otwartości musiałby do słuchacza dotrzeć. Flagowe D8000 są wyjątkowe są pod tym względem – to je spośród wszystkich obecnie produkowanych słuchawek wyróżnia. Bardziej otwarte od nominalnie otwartych – ze swobodą płynięcia dźwięku bliską prezentacji kolumnowej. To niewątpliwie dodatkowy czynnik uspokojenia: dźwięk nie miota się w słuchawkowej komorze, nie tworzy sztucznych rewerbów, nie ciśnie w nienaturalny sposób. Więc jeśli w którychś słuchawkach naprawdę „płynie”, to w tych Final z pewnością. Lecz naturalny przepływ, sopranowe uspokojenie i wraz z nim sprawiająca wrażenie nieznacznie obniżonej tonacja, to nie jedyne czynniki spokoju. Dołącza do nich masywność brzmienia i jego nadzwyczajna gładkość. Powierzchnie dźwięków okazują się jedwabiście gładkie – przez nic nie marszczone ani strzępione. A pod gładkimi powłokami czai się masywność, nie pustka. To brzmienie ma wagę i wymowę, a bas schodzi naprawdę nisko.

Uniwersalny wzmacniacz z rodzimej Japonii bardzo się porównaniom przysłużył.

Przez producenta był obiecany jako szczególnie popisowy – i to nie była mowa-trawa, popisowy faktycznie jest. Duży objętościowo, do poziomu niewielu herców schodzący i wewnętrzne przestrzenie bębnów obrazujący jako gładko powierzchniowe, ponieważ D8000 wolą wygładzać niż strzępić. I wolą też wyrównywać. Przekaz ich nie tylko okazał się spokojny, swobodny i gładki, ale też wyrównany. Przez co rozumiem szczególnie płynne przejścia tonacyjne, zarówno bez przepływów zaburzonych, jak i luk częstotliwościowych. Muzyka jest tu kompletna i bez awantury. Gestykulacją ani krzykiem (a już zwłaszcza często spotykanym u słabszych piskiem) nie usiłuje się tu maskować niedoborów technicznych swojego przetwornika. Inżynierowie Final Audio solidnie się napracowali, ale – jak to mówią: „im wyszło”. Wszystko złączyło się w piękną całość: trójwymiarowość i naturalność; nasycenie i koloryt; wyjątkowa swoboda płynięcia, elegancja sopranów, przywołujące obecność ludzkie głosy i mocny, treściwy bas o dużej objętości. A wszystko to generalnie gładkie, niezaburzone i spokojne – ale siłą, a nie potulnością spokoju. Do tego wyjątkowo wyrównane pasmo, przez które też gładko się płynie; i jeszcze jedna rzecz bardzo ważna – odporność na zniekształcenia. Jest taki utwór (nieraz już o nim wspominałem) na płycie pokazowej tajwańskiego Ushera ze specjalnie niskim schodzeniem wiolonczeli (a ściślej chyba violi da gamba). Utwór potrafiący dosłownie zmiatać przesterami nie dość dobre kolumny i słuchawki, a nawet bez przesterów potrafiący obnażać brak wypełnienia oraz mocy – przy okazji też niedostateczne zejście. Ten właśnie utwór, przeniesiony do komputerowego pliku WAV, wraz z drugim z muzyką organową, odsłuchiwałem kilkakrotnie, nie mogąc się nacieszyć potęgą, nasyceniem oraz gęstością i czystością brzmienia. A przede wszystkim, oczywiście, całkowitym brakiem zniekształceń. Sprawdziłem jeszcze tradycyjnie stereofonię, która okazała się biegać ścieżką od ucha do ucha przez sam środek głowy, pomimo generalnie odległego pierwszego planu przy normalnym słuchaniu.