Recenzja: ES Lab ES-R10

Technologia i ergonomia

    Najpierw zajmiemy się wyglądem. Nabywca otrzymuje słuchawki via kurier DHL w skrzyneczce z drewna paulownia, a więc jasnego i lekkiego. Skrzyneczki nie widziałem, słuchawki otrzymałem bez, ale na zdjęciach widać, że to skrzyneczka szykowna. Przy czym od innych producentów wiemy, że osłony z japońskiej paulowni cechuje pożyteczna własność chronienia przed wilgocią, co rodzi kolejny plus. Skrzyneczkę opatrują metalową plakietką anonsującą zawartość, po zdjęciu wieczka w piankowej formie ukazują się nam słuchawki. I tu kolejna miła rzecz – najbardziej rzucające się w oczy masywne muszle kopii R10 mają w wersji z Hongkongu ten sam drzewny surowiec. Nie jak u HiFiMAN-a, który swą replikę dynamiczną opatrzył muszlami z sośniny, a planarnej dał z wiśni, tylko to jest to samo co u prawdziwych R10 drewno Zelkova serrata, lub z japońska Aizu zelkova (pol. brzostownica japońska, ewentualnie buk tajwański); drewno wyszukane kiedyś przez Sony na finał długich poszukiwań i opatrzone komentarzem, że muszle z niego charakteryzuje bezcenny brak rezonansów. Prócz tego charakteryzuje je osobliwy, ledwie widoczny rysunek słojów oraz dotyk zupełnie jak nie drewna, za przyczyną którego pojawiło się określenie „drzewo maślane”. Ale to wszystko odnosiło się w większym stopniu do muszli oryginalnych Sony, dla których drewninę Aizu pozyskiwano z dwustuletnich pni, podczas gdy kopie z Hongkongu wykorzystują z konieczności pnie dużo mniej leciwe (i tak piekielnie trudne do zdobycia), dające nie aż tak osobliwy surowiec. Ale i tak muszle znakomicie się prezentują w swym przykuwającym wzrok uformowaniu, nad którym pracował dawno temu zespół uniwersyteckich akustyków z Kioto. W dotyku puszki naśladowcze bardziej przypominają drzewo, a słoje bardziej są widoczne, być może także skutkiem tego, że trochę inny podgatunek. (Zelkova oprócz Japonii rośnie w Chinach, na Tajwanie oraz w Korei, gdzie uchodzi za drzewo święte.)

      Dobrze więc – muszle niemal jak autentyczne; także z Aizu, też bez mocno akcentowanego rysunku słojów i poprzez znakomitą obróbkę formowane w ten sam kunsztowny kształt. Od strony ucha i tu zjawia się stożkowa kopułka filtrująca nad membraną (prawdopodobnie rodzaj dyfuzora), a pady są grube i obszyte delikatną skórką, tyle że bardziej miękkie i mniej wypukłe od oryginalnych. Poprzez to trochę wygodniejsze, ale podobno te oryginalne, jak wszystko w tamtych słuchawkach, były brzmieniowo dopieszczone, więc może i te winny być wypuklejsze i sztywniejsze, tymczasem takie nie są. Za to pałąk na oko identyczny, tyle że nic nie wspominają, aby chociaż po części był wykonany z magnezu, tak więc zapewne nie jest. Zadbano też o podobieństwo kabla, który ma zbliżoną grubość i giętkość, jednak to już nie miedź klasy 6N w silikonowej izolacji i jedwabnym oplocie z finalnym złoconym wtykiem z czystego rodu, a coś mniej wyżyłowanego. Na pociechę to kabel odpinany (oryginalny nie był), nic więc nie stoi na przeszkodzie zastępowania go lepszym w poszukiwaniu optimum, a przy okazji dobrym pociągnięciem będzie zastąpienie czymś solidniejszym starego typu drobniuteńkich złączek muszlowych od HiFiMAN-a, łatwo ulegających awariom.

      Słowa nie dane będzie nabywcy usłyszeć o rzeczy mającej znaczenie kluczowe – o surowcu membran. Które to membrany, tak samo jak w pierwowzorze, mają 50 mm średnicy, ale to już nie unikalna, jedyna taka w całej słuchawkowej historii super celuloza pozyskiwana z zawiesiny Acetobacter aceti, a coś przemysłowego, czego specyfiki nie podają, ale i tak źle nie jest. Substrat to bowiem jakieś wyjątkowo cienkie i elastyczne tworzywo o bardzo dobrym przewodnictwie akustycznym (prawdopodobnie któryś BoPET od DuPont, ale tylko zgaduję), inaczej dźwięk do oryginalnego nie mógłby się tak zbliżyć.
      O magnetycznej sekcji przetwornika też niczego się nie dowiemy; a o tej rzeczy również nie piszą, ale połączenie muszli z padami ma identyczne jak w oryginale mocowanie z dyfuzyjną szczeliną z zadaniem uzyskania większej otwartości brzmienia. Zbliżona okazuje się impedancja, u kopii wynosząca 36, u oryginału 40 Ω. Analogiczna także skuteczność, tam równe 100, tu 103 dB. Za całkiem identyczne można przyjmować obydwa pasma przenoszenia, ale wartość 20 Hz – 20 kHz była u historycznych Sony ściśle skorelowana z podawaną dla odtwarzaczy CD, które pod koniec lat 80-tych uchodziły za wzorzec jakościowy brzmienia. De facto ani ta wzorcowość nie było prawdą, ani to pasmo nie było takie, a tylko utrzymywano wówczas, że zakres powyżej 20 kHz nie ma wpływu na muzyczne doznania; co było i na zawsze zostanie kompletną bzdurą i co Sony usiłowało odszczekać w następnych słuchawkach flagowych Qualia, dla których oszacowano górny zakres na aż 120 kHz. Usiłowało także odkręcić tworząc odtwarzacze SACD, które teraz są na wymarciu, ale to inna historia, z domieszką wciąż dobrze prosperujących pokrewnych plików DSD.

      Z podawanych parametrów technicznych została nam moc robocza 300 mW i dopuszczalna moc wejściowa 1,0 W; obydwie takie same jak było u oryginalnych. Została także waga, bez kabla wynosząca około 400 g, w połączeniu z samodopasowującym pałąkiem i świetnym uformowaniem muszli dająca wygodę tak ekskluzywną, że nie można wymagać lepszej.

    Wszystko to razem zbierając, tym bardziej jeszcze przy tej cenie, daje słuchawki najwyższego dla dzisiejszych realiów poziomu, wymarzone zwłaszcza dla poszukiwaczy konstrukcji zamkniętej. Pod warunkiem jednakże, że za analogią wygody i wyglądu podąża także brzmienie, pomimo innych membran.