Recenzja: dCS LINA

Odsłuch: Zawiłość wstępne

Łączenie w w ustawieniu pionowym jest łatwiejsze.

   Nim te najwyższe doznania, LINA musi zostać wygrzana. Nie warto by wspominać o tym, procedura jest standardowa, ale muszę zwrócić uwagę, że nie wyłącznie taka, także dddługa. Dlatego nie trzeba się zniechęcać początkowym rozczarowaniem, trzeba wziąć na cierpliwość. U mnie to trwało dwa tygodnie grania od rana do północy, a przecież to ten zestaw brał udział w AVS, nie przyjechał zatem surowy. Dyskusji w powracającym temacie: „ile z tego jest w urządzeniu, a ile w mózgu słuchacza”, nie będę podejmował, każdy niech sam rozstrzyga. Tak czy inaczej moje zżywanie z LINA-stack trwało przez dwa tygodnie (słuchałem dziennie jakąś godzinę) i odbywało przy udziale lepszych kabli zasilających oraz z lepszym interkonektem symetrycznym, też przy nie byle jakich słuchawkach, do których zaraz dojdziemy, ale najpierw o przyłączaniu.

   Podpinałem do sieci na dwa sposoby: poprzez konwerter M2Tech HiFace Evo Two pojedynczym (nie można dwoma) kablem AES/EBU Acrolink, albo najprościej: przez kabel USB, tyle że taki lepszy, Fidaty. Typ pierwszy połączenia mniej był emocjonujący, mniej bowiem pliki różnicował. Można tam było kombinować ze sterownikiem, zmniejszając bufor do minimum i porównując nadpróbkowania, można też było porównywać pliki z TIDAL zwykłe i wyżej próbkowane oraz upsamplowane metodą MQA lub inną – i owszem, słychać było różnice, lecz wszystko to trzymało z grubsza podobny wysoki poziom i mniej było ciekawe także dlatego, że przecież mało kto ma tego M2Tech i taki kabel AES/EBU, gdy kable USB mają wszyscy. Dlatego opisowo skupię się na połączeniu USB, przy którym więcej się działo, a poziom jakościowy potrafił sięgać szczytów, ale mógł też wyraźnie spadać.    

   Odnośnie tego wydawało by się, że ustawienie przyłącza USB na wyższy poziom „2” rozumie się samo przez się[2] – i rzeczywiście, tylko przy takim będziemy mieli do czynienia z pełną paletą różnic odnośnie form i gęstości plikowych. Wszakże to niższe „1” jest jedynym, które obsłuży płytę w komputerowym napędzie, prócz tego pojawia się z nim lepsza dynamika i większa drapieżność dźwięku, tak jakby DSD w tym ustawieniu nie działało. Więc kiedy ktoś (mało prawdopodobne, ale…) korzysta wyłącznie z serwisu You Tube, może to ustawianie wybrać, a kiedy chce posłuchać płyt, to musi. Jednak nawet i na bezpłatnym serwisie mogą się zjawiać duże różnice odnośnie form plikowych, tak więc ustawienie na „2” wydaje się dla plików korzystniejsze, a kiedy szkoda tej drapieżności, to można wybrać DXD, połowicznie powróci. (I tak dla słuchania przez USB zrobiłem.) Lekkie podbicie głośności w pewnym stopniu zastąpi dynamikę, po jakimś czasie o niej zapomnisz, za to zabawy z porównywaniem plików formatowanych w różnych obróbkach będziemy mieli całą masę, a różnice pomiędzy nimi będą się zjawiać nie przede wszystkim jako ikonki na ekranie – mocniej poczujemy je w uszach, a i ikonek będzie więcej.

Doznania estetyczne zaś inne.

   Od 44,1/16 po 384/24 zmieniać się będą  gęstości i zastępować będą się co chwilę tryby zegara W1 i W2 w potokach 44,1 albo 48, a pliki „master” pojawiać będą z różnymi oznaczeniami MQA (ale zawsze z dedykowanym dla MQA specjalnym trybem zegara M), jako że zainstalowano w LINA DAC aż trzy formy odczytu pliku MQA, w zależności od tego, co z nim się wyprawiało na etapach studyjnych. (Można od tego dostać bzika.) Efektem to, że większość z nich przejawiała niższą od oczekiwanej jakość, ale kiedy materiał i odczyt dobrze się dogadają, jakość wystrzelała w górę. Nie było tego kłopotu z plikami „master” masterowanymi inaczej niż poprzez MQA – i to one brzmiały najlepiej, lepiej już tylko DSD źródłowe. Ogólnie zaś, już niezależnie od tego jaka gęstość, jaka obróbka – itd., LINA daje muzyce parę, daje jej jakość, daje sznyt. Energie nie jest aż gramofonowa, ale niewiele ustępuje, melodyjność może przy zwykłym pliku nie do końca lampowa, ale przy dobrym, zwłaszcza DSD, lampowa że hej-ho, czynnik poezji znakomity, a przenikanie w warstwy tworzące… – cóż dCS z tego słynie, że przenika najgłębiej. Ale to przenikanie nigdy, w żadnym przypadku, nie uderzyło mnie obcością – naprawdę nie wiem, co wyprawiają z ustawieniami i aparaturą towarzyszącą ci, którym ta obcość ze źródeł od dCS wynika, a przecież nieraz to słyszałem. – Tak, pewnie że się do LINA przyzwyczaiłem, i że ona nie jest tym samym, co mój Cairn z Twin-Head, ani tym, co on z Fulianty Audio, który od Twin-Head jest mniej lampowy, a za to bardziej neutralny. Jednak i on daje więcej lampowego czaru i lampowej namacalności niż wzmacniacz z angielskiego zestawu karmiony przez własny przetwornik. Ale żeby to miało powodować niedosyty, żeby mi się ta LINA nie dość fascynująco w uszy kładła, tego nie mogę powiedzieć, tak na pewno nie było. Zjawiała się muzyka żywa, a nie martwa architektura dźwięku, poczynając od poezji śpiewanej, na przykład tej (Wiem, Osiecka to nie Herbert, Supervielle[3] ani Yeats, ale jednak poezja, a muzyka Satanowskiego filarem zachwycającym.)