Recenzja: Dan Clark Audio CORINA

Konstrukcja

      A były to elektrostaty o tak samo jak ta CORINA okrągłych muszlach, kosztujące wg wstępnych przymiarek aż o połowę taniej. Zarazem pierwsze elektrostatyczne koty za płoty wytwórni Dana Clarka, sprzedawane finalnie pod nazwą handlową Dan Clark Audio VOCE w cenie $3300. Przeszłe raczej bez echa, czego o teraz recenzowanych powiedzieć już nie można, choćby tylko dlatego, że na tegorocznej wystawie w Monachium niektórzy okrzyknęli je najlepszymi z tam wystawianych. Rekomendacja zatem spora, nawet całkiem nielicha, zważywszy że większość audiofilskiego świata sprzętowego na tej wystawie się spotyka. (Choć Stax na przykład nie.)

      Cudze opinie zachętą, ale ważne odsłuchy własne, najpierw wszelako obejrzyjmy.

      Słuchawki dostajemy w aksamitnie czarnym pudełku ze złotym napisem CORINA, w którego wnętrzu nie spoczywają na wyściółce – siedzą okrakiem na stojaku. Ten prosty manewr ze stojakiem (dopasowanym rozmiarowo do szerokości pudełka dzięki poszerzonej podstawie) ruguje koszty nieprzydatnego wyścielenia, zastępując je kosztem przydatnej na co dzień rzeczy. I jakież to proste w sumie – tak proste, że nikt wcześniej nie wpadł… Stojak jest cały z tworzywa – matowego od zewnątrz, lśniącego na rewersie – a pokrój ma awangardowy, dość wyszukany w kształcie. Awangardowość samych słuchawek odnośnie formy zewnętrznej ograniczona jest natomiast do dwóch elementów dotyczących pokrycia muszli – wierzchniego i głębszego. Wierzchnia osłona to grill z dużych oczek o nieoczywistym, wymyślnym wzorze; głębsza to gładki, jednolity dekiel o srebrno-satynowej powierzchni z małym oczkiem centralnym. Które to oczko nie jest otworem, a jedynie zarysem, którego konstrukcyjna rola nie została wyszczególniona.  Pozostałe składniki zewnętrznej konstrukcji to składanka znanego z planarnych Dan Clark Audio STEALTH wyjątkowo lekkiego i giętkiego, też wygodnego użytkowo nitinolowego pałąka z automatycznie dopasowującą się mikro-ażurową opaską oraz dokładnie oblegających uszy, miękkich i przyjemnych w dotyku padów z syntetycznego zamszu i skóry proteinowej. Oprócz samego (tu okrągłego, a nie podłużnego kształtu muszli), rodzaju konstrukcji przetwornika, otwartości miast zamkniętości i bijącego po oczach wyszukanego wzoru grilla, różnica to brak kardanowych zawiasów w pałąku, skutkiem czego Dan Clark Audio CORINA nie pozwalają się składać. Żaden z tego ubytek, i tak by nie były przenośne – słuchawki elektrostatyczne potrzebują dużych, ciężkich wzmacniaczy, a kable ich z reguły (o nielicznych wyjątkach) nie są odpinane. Nie inaczej w Corinach, do których standardowo używane przez Dana Clarka okablowanie ViVo przytwierdzono śrubowo. To ViVo zaś oznacza kabel lekki i elastyczny, osłonięty czarnym oplotem; kabel dobrej jakości, aczkolwiek nie najwyższej.  

     Obleciawszy powłokę zewnętrzną, pora zajrzeć do środka. Od strony zewnętrznej muszli nic zaglądanie to nie da, srebrny dekiel wszystko zasłania. Od strony padów też niewiele widać poprzez rzadko tkany materiał osłony – nic ponad to, że zgodnie z anonsem producenta znalazł się tam, czyli na miejscu między przetwornikiem a uchem, znany z planarnych STEALTH i EXPANSE skomplikowany układ filtrujący ATMS (Acoustic Metamaterial Tuning System), na który składa się zespół zintegrowanych funkcjonalnie falowodów, kontrolerów dyfuzji, polaryzatorów ćwierćfalowych i rezonatorów Helmholtza, mających za zadanie maksymalne wygładzać i naturalizować przekaz. Opracowanie tego filtra zajęło cztery lata i wymagało zastosowania najnowocześniejszych technik analizy komputerowej elementów skończonych (FEA) i obliczeniowej mechaniki płynów (CFD). Efekt końcowy, skierowany pierwotnie do planarów, ma być wg zapewnień producenta równie spektakularny w odniesieniu do przetworników elektrostatycznych.

     Te zaś oparto konstrukcyjnie na okrągłych membranach polimerowych o grubości 2,4 μm (większej więc niż u Staksa SR-Ω z 1993) i średnicy ø88 mm, napędzanych elektrodami o typowym dla dzisiejszych elektrostatów prądzie podkładu 580 V. Membrany owe, względem pierwotnych z VOCE, zostały ulepszone materiałowo – zwiększono im zwartość substancjalną polimeru i z większą równością ciągu zostały rozpięte na ramie. Co w dwójnasób poprawiło ich pracę, zwłaszcza odnośnie precyzji obrazowania. Ale to jeszcze nie wszystkie zmiany: CORINA względem VOCE została też niżej nastrojona, tak żeby więcej radości przynosiło słuchanie perkusji, kontrabasów, wiolonczel, a odnośnie gatunków muzycznych rocka i muzyki rozrywkowej. Ogólnie dostajemy tu wg twórców podwyższony fun factor przy jeszcze wyższym niż poprzednio poziomie technicznym, przy okazji też wyższej cenie – tak więc tradycja triady audiofilskich przeróbek całościowo się dokonała.

     Pozostaje jeszcze praktyka, która w przełożeniu na język techniczny oprócz normalnego, przyjaznego wzmacniaczom prądu podkładu oznacza wagę 485 gramów, pasmo przenoszenia o wyrównanej charakterystyce poczynając od 6 Hz aż do nieskończoności (inaczej kresu słyszalności) i całościową pojemność układu (włączając w to więc kabel) 135 pF.

      Po stronie praktyki użytkowej dostajemy możliwość wyboru długości kabla w przedziale od dwóch do pięciu metrów i ogólnie dobrą wygodę, aczkolwiek EXPANSE i STEALTH oferują wyższą – podłużne ich pady otulają dokładniej i potrzebują do tego mniejszej siły nacisku.

    Raz jeszcze wróćmy do ceny. Ta, jak na flagowe słuchawki elektrostatyczne znanego producenta, okazuje się dość przytomna, zwłaszcza w świetle rozlicznych pochwał pod adresem jakości. Co jednak tak naprawdę z tymi przyjemnościami za sprawą obniżenia stroju? Czy to rzeczywiście słuchawki do rocka i muzyki rozrywkowej, a nie tylko kwartetów smyczkowych, harf, obojów i fletów?