Recenzja: Dan Clark Audio CORINA

Odsłuch: Przy komputerze

      Uparłem się na odsłuch także przy komputerze, co w przypadku elektrostatów nie należy do łatwych zadań, no chyba, że jest się kimś, kto ich używa na co dzień. Akurat kimś takim nie jestem, mimo iż przez wiele lat byłem, ale moje Stax SR-5 dawno temu ze starości umarły, a posiadane KingSound H-04 wciąż pozostają bez wzmacniacza, który nawet gdyby był elitarny, nie dałby rady wyłonić z nich dźwięku zdolnego przewyższyć takie choćby Susvary. Ale dla tych CORINA przyjechał transformator Woo Audio WEE, który nie jest obszerny, a jedynie bardzo masywny; pożyczyłem więc pasujący do niego rozmiarem, możliwy do postawienia na wzmacniacz mocy Lindemann POWER II, pracujący w klasie D. Na tym duecie stanął do kompletu przetwornik Aune, albowiem wzmacniacz wyposażono tylko w jedno wejście, i ono jest symetryczne. Phasemation w tej sytuacji się nie nadawał i PrimaLuna też nie. Za kabel głośnikowy między transformatorem a wzmacniaczem posłużyły zwykłe przewody dostarczane z Woo, czyli w sumie było siermiężnie, o mile od arystokracji. Ale o to mi właśnie chodziło, o sprawdzenie możliwości CORINA w tego rodzaju torze. Słuchawki przyjechały niby ograne, jednak na wszelki wypadek dołożyłem im kilkadziesiąt godzin, i….

    Proszę szanownych, gdybym nie czytał anonsu o obniżeniu tonacji, byłbym z pewnością mniej zdumiony. Powiedziałbym, bez cienia zdziwień, że potwierdziła się w tych CORINA raz jeszcze klasyczna dla elektrostatów stylistyka, znakowana niezwykłą precyzją rysunku, stuprocentową przejrzystością oraz wybijaniem sopranów na maksymalny poziom. Co zaś się tyczy obniżania tonacji i dociążania basu, to też w całej rozciągłości elektrostatyczna norma, zupełnie nic nadzwyczajnego. Tonalność ani trochę obniżona, jak już, to prędzej lekko w górę. A bas popisowo przestrzenny i bardzo precyzyjnie rysowany odnośnie formowania bębnów czy wibracji wiolonczel, ale żeby on był pełniejszy niż w Sennheiserze Orfeuszu, tym bardziej w Audeze CRBN? – W żadnym razie.  

     Na co materialnego potwierdzenia dostarczyły KingSound, które – gdyby elektrostatów o obniżonej tonacji, ciepłym brzmieniu i dociążonym basie szukać – z pewnością byłyby lepszym celem. Tyle że – i tu także bez cienia złudzeń – ich poziom maestrii technicznej zostawał wyraźnie z tyłu pod każdym poza wymienionymi względem. Ani tylu szczegółów, ani tej przejrzystości, ani takiej precyzji rysunku i pietyzmu w podchodzeniu do dźwięku. Ładne, miłe dla ucha granie, nie pozbawione też czynnika czaru, ale na pewno nie ten poziom obrazowania, nie ta maestria całościowa, nie takie czucie muzyki i głębokość jej brzmienia. Z drugiej jednakże strony trudno było przed sobą nie przyznać, że z takim torem i przy takim źródle te CORINA są dosyć trudne. Słuchanie nie tylko KingSound, ale podpinanych wprost do Aune STEALTH, EXPANSE albo Susvar okazywało się łatwiejsze w sensie możliwości relaksu i zwracania się podczas słuchania ku pozamuzycznym tematom. Podobnie NightHawk, albo Quad, to była bułka z masłem, podczas kiedy CORINA bardziej jak narowisty koń. Bo może nie aż pikanteria sopranów, ale ich dojmująca obecność, w przypadku wielu nagrań za słabe też wypełnienie dźwięku, a w zamian wielka szybkość, przejrzystość, wyraźność, z upływem czasu także coraz to bardziej imponująca rozległość sceny. I właśnie „z upływem czasu”, bo na początku to za słabe wypełnienie, które dopiero po dwóch dobach od startu recenzji przeistoczyło się w wypełnienie prawidłowe i rozrosło na wielki obszar.

      Nie będę próbował zgadywać, czy stał za tym nie do końca przeprowadzony proces wygrzewania, czy może tyle czasu słuchawki dogadywały się z torem i słuchaczem, ale taki to obraz przybrało. Zrazu za słaba pełność i duża, ale nie jakaś imponująca scena; trzeciego dnia odsłuchów wypełnienie już prawidłowe, a scena gigantyczna. Natomiast samo brzmienie właśnie nie w tym rodzaju, że można słuchać na pół gwizdka lub zająć się czymś innym, bo jego czystość i wyraźność, też lokowanie na takiej scenie, zbyt przyciągały uwagę.

      Oprócz tych cech zdiagnozowana podwyższona wrażliwość na jakość materiału źródłowego, jako wyraźnie lepsze wypełnienie w przypadku popisowych plików bezstratnych. A jednocześnie nie była to sytuacja przypominająca zachowania przy komputerze flagowych wówczas Stax SR-009, które były jeszcze przejrzystsze (skądinąd dysponując lepszym transformatorem), natomiast mniej podkreślające przejścia pomiędzy medium a dźwiękami, czyli po prostu kontury. Te odbierałem jako męczące przez swą chudość, w żadnym razie nie stanowiące przyjemnościowej alternatywy dla najlepszych dynamików ani planarów, nie tutaj. Podczas kiedy Dan Clark Audio CORINA nawet z gorszym transformatorem stanowiły alternatywę – nie pod względem ciepłoty, melodyki i wypełnienia, ale spektakularności i elegancji na pewno. Tym bardziej, że przejawiła się w nich bardzo ważna cecha przynależna filtracji ATMS; analogicznie jak planarne STEALTH, potrafiły w sposób niecodzienny oddawać indywidualizmy brzmień i głosów.

      Tak grało dnia trzeciego, a czwartego brzmienie ściemniało i tonalność rzeczywiście się obniżyła… Szlag mnie mało nie trafił, bo już powyższe spisałem, a mogłem zaczynać od początku. Ale w sumie to dobrze, że faktycznie są takie; może nie aż tak nisko brzmieniowo osadzone jak Audeze CRBN, ale teraz przejdę do odtwarzacza z kondensatorami Black Gate i lampowo-hybrydowego wzmocnienia (lampowy przedwzmacniacz, hybrydowa końcówka), gdzie podzieją się rzeczy, które wołać będą o konfrontację obu tych świeżej daty elektrostatów flagowych. Oczywiście też do kompletu o najnowsze flagowe Stax i HiFiMAN Shangri-La – cóż, wolno marzyć; nie obłożono jeszcze marzeń podatkami ani żadnym zakazem.