Recenzja: Crosszone CZ-8A

Odsłuch cd.

Pady miłe w dotyku i dokładnie okalające uszy.

   Sięgnąłem po rock barokowy, po Heavy Horses Jethro Tull. Znów wszystko po staremu – w wydaniu Sennheiserów głos Iana Andersona bardziej wyosobniony, bardziej samotny na scenie. U Crosszone scena wypełniona bardziej złożonym dźwiękowym życiem. – O ile śpiewając balladę Joan of Arc Leonard Cohen bardziej przemawiał do mnie w Sennheiserach, o tyle cwałowanie ciężkich koni bardziej podobało się w stylu Crosszone.  

Zmieńmy porównywane słuchawki i repertuar. Ultrasone T7 – także zamknięte i też próbujące słuchawkom naturalizować brzmienie, ale w zupełnie inny sposób (samym specjalnym rozpraszaniem na małżowinach bez mieszania kanałów) – okazały się dysponować jeszcze bardziej skondensowanym, wypełnionym materią dźwiękiem. Ciśnienie akustyczne i niskość zejścia są u nich niezrównane, lecz Crosszon ustąpiły nieznacznie, budując przy tym scenę po swojemu. To znaczy przybliżając i bardziej wypełniając środek, a same dźwięk w większym stopniu domykając obrysem i czyniąc jaśniejszymi oraz cieplejszymi. Ogólnie atmosferę budowały weselszą, min dzięki cieplejszemu, pozbawionemu elementu szarości światłu. Grały też w stylu ściany dźwięku, podczas gdy Ultrasone formowały źródła i pustki między nimi.

Można je łatwo wymieniać.

Nie była to wprawdzie uderzająca różnica, niemniej przy analizie dostrzegalna. Dźwięk Ultrasone oprócz tego bardziej srebrny niż złoty, bardziej szumiący i szmerowy, bardziej atakujący bębenki ciśnieniem i wyżej ciągnący rzewniejsze soprany. Więcej posępności i dostojeństwa, mniej cieszącej się sobą potęgi.

Crosszone poza tym bardziej oddalały dalekie plany i bardziej scalająco komasując dawały gorszą separację. Formowanie indywidualizmu oraz niesienie dźwięku w Ultrasone lepsze, ale naprężenie strun u nich przesadne, mniejszy też dystans do sybilacji.

Ogólnie inne brzmienia, wyraźnie inne, ale oba niezwykłe i ciekawe. 

Przy gramofonie

Tak pomyślałem i tak się stało – niecodzienne słuchawki powinny dostać szansę przy gramofonie. Kilkugodzinny odsłuch z serią porównań do Ultrasone, Sennheiserów i AudioQuest NightHawk nie przyniósł wprawdzie sensacji, ale sporo spostrzeżeń. Dało się zauważyć między innymi to, że w większym stopniu ziszcza się teraz obietnica odnośnie pola dźwiękowego. Raz po raz zjawiało się ono przed oczyma, co trzeba uzupełnić adnotacją o bardzo szeroko rozlanej scenie, zakolami zajeżdżającej za uszy. Prócz tego z grubsza po staremu, to znaczy scena nie tylko najbardziej przed oczami, ale także najgęściej zapełniona, a wypełniające ją dźwięki bardziej od sennheiserowskich  gęste, natomiast mniej niż pochodzące od Ultrasone i NightHawk.

Podobnie jak odpinać kabel.

Te różnice dobrze słyszalne, co nie znaczy, że dźwięki Sennheiserów odebrałem jako za wątłe. Zupełnie tak nie było, ale postury miały inne – mniej skoncentrowane na masywności, za to dokładniej wyrysowane, dobitniej zindywidualizowane i z większą zwinnością ruchową. Ani trochę nie brakowało im masy, w każdym razie nie z mojej perspektywy; dokładniejsze oddanie obrysów i lepszy przegląd struktur całkowicie to nadganiały.

Mimo to obietnica twórców Crosszone odnośnie większej wyraźności nie okazała się pusta – obraz dźwiękowy w reprodukcji najnowszego modelu także cechowała wyraźność. Gdybym nie był skoncentrowany na szybkich porównaniach (obarczonych zerową adaptacją) na pewno bym nie zwrócił uwagi na tworzenie przez któreś słuchawki precyzyjniejszej formy dźwięków. Co innego bowiem zwracało uwagę i mocniej domagało przywyknięcia. Tym czymś był, jakżeby inaczej, tyle już razy akcentowany odmienny odbiór prezentacji Crosszone, złożonej z większej ilości gęstych, bardziej stłoczonych i bardziej domkniętych obrysowo dźwięków.

Tak, wcale się nie pomyliłem, bynajmniej nie zagalopowałem. Ich gęste dźwięki były bardziej stłoczone, pomimo tak szerokiej, pozbawionej pustki centralnej sceny. Sześć przetworników w miejsce dwóch dawało taki efekt, przy jednoczesnym mocniejszym domykaniu dźwięków oraz stawianiu całości przed oczami, czyniącym przekaz bardziej zewnętrznym. To wszystko wymagało chwili przywyknięcia w razie wcześniejszego słuchania innych słuchawek, nie wymagając go w razie zaczynania odsłuchu od Crosszone.

Całość więc atrakcyjna i starannie opracowana.

Pozostałe różnice z tej jednej wynikały. Inny był całościowy odbiór, natomiast analogiczne poczucie intensywności obcowania z muzyką i doskonałości jej postaci.