Recenzja: Crosszone CZ-8A

Odsłuch

Z odtwarzaczem przenośnym

I wielce osobliwe.

   W ruch Astell & Kern SE180, podpięty krótszym kablem z małym jackiem. Jackiem niesymetrycznym, ale przez multiplikujące sygnał przewody prowadzącym do komór mieszających kanały, tak żeby zmiksowane pole akustyczne stawało przed oczami, a nie formowało się wewnątrz głowy, tam oferując po izolowanym kanale na stronę.

Z tym „całkiem przed oczami” jednak ostrożnie, nie doświadczyłem takiego efektu, przynajmniej nie w całej rozciągłości. Ale że poza głową, to faktycznie, tyle że bardziej nie na zewnątrz przed oczami, a rojem wokół uszu. Niemniej i przed oczami pole brzmieniowe, pewna część dźwięków tam. Zresztą – to w dużym stopniu uzależnione od nagrania; w przypadku jednych bardziej wokół uszu, w przypadku innych bardziej przed oczami. Wielkość składu na to nie wpływa, jak mogłoby się wydawać, ważna sama nagraniowa architektura, zapewne ustawienie mikrofonów.  

Lecz tak naprawdę główna siła specjalnych pól brzmieniowych Crosszone nie polega na wyprowadzeniu dźwięku za głowę (chociaż to również), a na dźwięku tego gęstości. Zgęszczenie przy tym jest podwójne – zarówno same dźwięki gęste, jak gęsto jest od dźwięków. Brzmienie w odbiorze ciemne, gęste, nasycone, otwarte i z wyczuwalnym na teksturach meszkiem; a przestrzeń wypełniona po brzegi, dużo bardziej niż zwykle. Ogólnie biorąc słuchawki (nawet tak dobre jak Dan Clark Audio STEALTH) i same dźwięki mają chudsze, i przestrzeń mniej nimi wysyconą. Tak, owszem – z tego się bierze porządek; te mniej gęsto upakowane i z nie tak gęstej materii dźwięki są przez słuchającego łatwiejsze do ułożenia w całość; zwykła talia brzmieniowa składa się z mniejszej ilości kart, brzmieniowe z niej pasjanse prostsze.

W każdej komorze aż trzy przetworniki.

Alternatywnie mamy więc dwa układy: większą prostotę standardowego dźwiękowego pola słuchawek mających dwa przetworniki, dzięki czemu bardziej czytelny przegląd sceny, łatwiej osiągalny porządek; albo ta scena od Crosszone gęstsza obrazem tłumu napierających na siebie dźwięków – poprzez to widok bardziej spójny, ale też mniej czytelny.

To clou całego zagadnienia i sens lub bezsens nabywania Crosszone. O ile wszystkie inne chwyty z mieszanką międzykanałową (pomijając słuchawki nieprzylegające do głowy) dają rezultaty skromniejsze lub śladowe, to dodatkowe przetworniki z dźwiękiem drugiego kanału – te w Crosszone działają radykalnie. To jest zupełnie inne brzmienie niż z dwuprzetwornikowych słuchawek. Dlatego trudno komuś radzić wybór tych albo tych bez osobistego porównania. Ale gdyby koniecznie trzeba było, to właśnie trzeba wybrać między gęstością uspójniającą a przeziernością porządkującą. Co do mnie, to nic na to nie poradzę, że podobają mi się oba style, z podobną satysfakcją słucham obu. Czasami, w zależności od dnia, większy apetyt na jedno brzmienie, kiedy indziej na drugie. Nie ulega natomiast wątpliwości, że to „normalne” – dwuprzetwornikowe – w porównaniu do sześcioprzetwornikowego w pierwszej chwili wydaje się chude, trochę dłużej trzeba przywyknąć.

Dwie uwagi na koniec rozdziału. Pierwsza odnośnie postaci dźwięku Crosszone w odniesieniu nie do gęstości, a innych parametrów. Nie pojawiły się problemy ani z delikatnością, ani z potęgą. Podobnie żadnych z niskością basu i wysokością sopranów. Żadnych też z personalizacją wokalistów i separacją instrumentów w dowolnej wielkości składach.

Wymyślny także pałąk.

Sumarycznie to brzmienie inne, lecz poskładane z brzmień znajomych, znanych od innych rasowych słuchawek. I przy okazji doskonale chronione przed staniem się zbyt cienkim albo nazbyt płaskim. Poszczególne dźwięki są nasycone materią i trójwymiarowe. Żadnych też nie stwarzają problemów z odczytaniem emocji; te zawsze okazują się dobrze pasować do charakteru muzyki; są wolne od deformacji sprzętowych typu „za ciepło i za słodko”, albo „za cierpko i za zimno”.

I druga sprawa czysto techniczna: słuchawki potrzebują mocnego sygnału – w przypadku cichych nagrań do naprawdę głośnego grania potrzebowały całej mocy odtwarzacza. Lecz średnio biorąc już niecałej, tak z 70-80%. Nie można zatem ich używać z grajkami o małej mocy, ale średnia wystarczy.

Przy komputerze

Zacznijmy od porównania z klasykiem, z Sennheiser HD 800. Z uwagi na trzy tysiące kosztujący kabel Tonalium bardzo bliskimi cenowo, a jak odległym brzmieniowo? Owszem dość odległym gdy chodzi o różnicę stylu. W całości podtrzymany został sposób prezentacyjny Crosszone znany z recenzji poprzednich modeli i z sytuacji przy sprzęcie przenośnym. Większa gęstość samego dźwięku i większy tłok na scenie łączyły się z podobnie większym nasyceniem, większą też wilgotnością, oraz czymś jeszcze, co scharakteryzować trudniej.

Mniej ścieśniony scenicznie skutkiem większego oddalenia źródeł i większej pustki między nimi dźwięk Sennheiserów dawał poczucie bardziej kameralnej i intymniejszej prezentacji w przypadku nagrań typu solista i jeden albo kilka instrumentów.

O czterech stopniach swobody.

Albo inaczej: inscenizacje Crosszone dużo bardziej nawiązywały do koncertowych i wielkoscenicznych w sensie dużej grupy słuchaczy, podczas gdy Sennheiserów bardziej pozostawiały słuchającego z muzyką sam na sam. Z wykonawcą albo wykonawcami ukazanymi bardziej malarsko, bardziej duchowo obnażonym, bardziej wydobytym z otoczenia. 

Wolisz koncerty z dużym nagłośnieniem? – wybierz Crosszone. Wolisz muzykę bardziej unplagged, atmosferę bezpośredniej bliskości? – weź Sennheisery. I nie, wcale nie zapomniałem, że to te właśnie Sennheisery powiadają o sobie, iż grają jak kolumny. Ale na tle Crosszone wypadły bardziej intymnie, wcale nie wielkoscenicznie.