Recenzja: Bryston BHA-1

Brzmienie

Z tyłu też biedy nie. Pora to wykorzystać.

   Skoro Questyle był opisywany z wieloma słuchawkami, to i sławniejszego odeń Brystona tak samo należy. Nie mam już wprawdzie Sennheiserów HD 800, które nieść radość swojemu właścicielowi zdążyły powrócić (trzeba się będzie kiedyś w nie zaopatrzyć, bo są strategicznie ważne i miarodajne), jednak chytrze wykonałem zawczasu odsłuchy, których wyniki sobie spisałem. Pierwej uzupełnijmy jednak odsłuchową sesję także popularnymi i coraz ważniejszymi dla słuchawkowej braci Focalami Spirit Calssic, bo leżą i się kurzą, a na to na pewno nie zasługują. Wzmacniaczem odniesienia znów uczynimy Bakoona, bo będzie z punktu widzenia porównań z poprzedniej recenzji najbardziej poznawczo odpowiedni, chociaż przymiarki do konkurenta ponad dwa razy droższego są w wymiarze odpowiedniości jakościowej problematyczne i nie do końca uczciwe. Ale jakoś to ten Bryston przeżyje, a może nawet wykorzysta na swoją korzyść?

Focal Spirit Classic

Uff, ale się porobiło! Dajesz Focal, dajesz! – można zawołać. Te flagowce Focala trochę bywają kapryśne i czasami wzmacniacz im nie podchodzi, ale jak już któryś podejdzie, to naprawdę można zapomnieć, że kosztują niewiele ponad tysiąc. A tym razem podchodziły i Bryston, i Bakoon, a co więcej, z oboma grały bardzo podobnie, toteż mocno trzeba było nadstawiać uszu by jakieś różnice wyłapać. Ale różnice były, choć momentami większe, momentami mniejsze. Najmniejsze na takich bardzo dobrze nagranych płytach i w szybkim, żywym repertuarze, bo tutaj to już naprawdę niełatwo było je wskazać. Bakoon miał jednak nieco niżej postawioną średnicę i bardziej się na niej skupiał, a Bryston nieznacznie wyższą, z trochę mniej czarnym tłem, a za to wyżej ciągniętymi sopranami.

Na pierwszy ogień idą zaskakująco udane Focale Spirit Classic.

Ogólnie biorąc równiej z pasmem jechał, na żadnej stacji dłużej się nie zatrzymując, podczas gdy Bakoon starał się maksymalnie wyciągnąć piękno ze średniego zakresu i bardziej na jego obszarze operował. Dysponował tam nieznacznie (naprawdę nieznacznie) głębszym brzmieniem i przepiękną, wspaniale falującą melodyką. W efekcie faktura ludzkich głosów była w jego przypadku trochę bardziej upojna i wygładzona, a przy tym miała ciemne tło i jeszcze tego tła aksamitny meszek, fantastycznie wzbogacający przekaz. Ale jak ktoś myśli, że Bryston tutaj wyraźnie ustępował i podobnie jak Questyle grał szybkim stylem tranzystorowym, to jest w zasadniczym błędzie. Bo Bryston, podobnie jak właśnie Bakoon czy Sonic Pearl, to taka tranzystorowa lampa. Nieco inaczej od Bakoona rozkładał akcenty, mniej pogłębiał średnicę a bardziej ciągnął soprany, ale wszystko to układało się brzmieniowo w sumie bardzo podobnie, ze znakomitą całościową magią, wspaniałym stylem wypowiadania muzycznych sylab, także czarnym, choć odrobinę mniej, tłem i ogólnym czarowaniem pięknością śpiewu. Jego styl muzycznej wypowiedzi okazał się zbliżony do tego co oferują kondensatory Black Gate i w ogóle wszelkie urządzenia audio kładące nacisk na analogowość i piękne frazowanie. To nie żaden taki sobie po prostu tranzystor, dający szybkość, energię i na tym koniec. Bryston to magik, bardzo zbliżony stylem prezentacyjnym do Bakoona. Na słabszych jakościowo nagraniach bakoonowy sposób czarowania wokół pogłębionej brzmieniowo średnicy nieco lepiej wprawdzie się sprawdzał i dawał większą przyjemność, ale w przypadku dobrych nagrań chwilami oba wzmacniacze tak bardzo się do siebie zbliżały, że nie dałbym głowy za przejście ślepego testu. Prócz tego inny sposób traktowania sfery sopranowej dawał odmienne efekty sceniczne. Większa ilość i jaśniejsze nieco wysokie tony u Brystona powodowały poczucie większego przestrzennego ogromu, a bardziej powściągnięte i ciemniejsze u Bakoona były w zamian bardziej klimatyczne; takie w odczuciu – tu, teraz piękno.

Była pomiędzy wzmacniaczami jeszcze jedna różnica, która podczas ślepych testów obok głębszego nieco brzmienia Bakoona chyba najbardziej by się przydała. Miał mianowicie ten Bakoon także więcej pogłosowości. Nie takiej narzucającej się i wszechobecnej, ale w bezpośrednim porównywaniu bardziej odczuwalnej.

I to połączenie jest również zaskakująco dobre. Można by pomyśleć, że są to słuchawki za kilka tysięcy więcej!

Nie, nie zapomniałem o basie, spokojnie basoluby. Teraz będzie coś dla was. Zarówno Bryston jak i Bakoon dostarczały basu w hurtowych ilościach. Wyjątkowo to był miły basowy spektakl, sycący obfitością, ekstremalnie niskim schodzeniem i ogólną jakością. Jednocześnie towarzyszyła temu szybkość i energia, ponieważ słuchawki Focala z oboma wzmacniaczami okazały się grać szybko i dynamicznie. Nieznacznie więcej takiej powierzchownie odczuwalnej, narzucającej się witalności miał Bryston, ale Bakoon także był szybki i dynamiczny, a jeszcze dokładał do wiwatu na swoją cześć tą charakterystyczną dla siebie nieco niższą tonację i głębsze brzmienie. Niewątpliwie w obu wypadkach był to popis, a mnie wróciła wiara w te Focale, bo naprawdę pięknie zabrzmiały.

Opisałem powyższe różnice szczegółowo i z podkreśleniem, ponieważ stanowią clou porównań; powrócę jednak na koniec do pierwotnej konstatacji – oba wzmacniacze zagrały bardzo podobnie a styl miały analogiczny. Tak więc jest Bryston, podobnie jak Bakoon, mocno odmienny od Questale, który gra od niego nieco jeszcze szybciej i dynamiczniej, ale frazowanie ma mniej eleganckie.