Podsumowanie

   Zbierzmy to razem: jedne i drugie Audeze wymagają szczególnie dobrych warunków grania, ale niekoniecznie takich samych. Bo te nowe LCD-4 – co wielokrotnie podkreślałem w ich recenzji – pożądają przede wszystkim jakości samego toru. Jakości zdolnej nasycać urodą muzycznego płynięcia ich skrupulatność i techniczną perfekcję, która bez tego ma tendencje do trywializacji i samego obnażania niedociągnięć. Trywializacji szybko przeradzającej się w monotonię, zwłaszcza przy braku dynamiki czerpanej od systemu. Są to więc słuchawki tak dobre, że aż czasem za dobre; brutalnie obnażające wszelkie słabości przystawianej do nich aparatury. U LCD-3 też może się wprawdzie tak zdarzyć, ale one w słabszych warunkach jawnie i bez zwłoki przechodzą do stylu czysto relaksacyjnego, który bez wątpienia jest w ich wydaniu bardziej ujmujący. Większym zagrożeniem są natomiast dla nich słabsze jakościowo nagrania, a więc nie odkształcenia melodyki narzucane przez system (z którymi w odróżnieniu od LCD-4 radzą sobie własną melodyjnością i tym łagodzącym filtrem obrazowania), tylko za mała ilość informacji źródłowej, która tą relaksację zbytnio potrafi ujednolicać, zamieniając w jednostajne nudziarstwo.

Jedne i drugie słuchawki są zatem świetne, ale każde inaczej. Starsze bardziej artystyczne i zmysły zwodzące, nowe uczciwe do bólu, chociaż w żadnym razie nie podostrzające czy z tym swoim realizmem przesadne. Przeciwnie, prędzej powściągnięte – bez żadnych sopranowych szaleństw, podostrzania konturów czy podbarwiania basem. Jedne więc dla lubiących perfekcję odtwórczą i uczciwy stosunek do nagrań ze wszystkimi tego konsekwencjami, drugie potrafiące czarować i rzucać uroki, zwłaszcza gdy obfitość strumienia danych pozwoli im je zamienić w tą ich brzmieniową magię.