Recenzja: Astell&Kern A&ultima SP2000

Odsłuch cd.

Z MrSpeakers ETHER 2 (symetrycznie)

Słuchawki dokanałowe z pozoru optymalnym wyborem, ale odsłuchy tego nie potwierdziły.

 Ale może z jeszcze lepszymi słuchawkami to się zjawi? Tyle tylko, że MrSpeakers planarne (wcale pośród planarnych do napędzania nie najłatwiejsze) pokazały już kiedyś swej planarności bolesne konsekwencje – w przypadku słuchania z AK380 bez modułu AMP membrany biły po magnesach, zniekształcenia były nie do zniesienia. Ale puściłem je z testowanym – i faktycznie, można z pełną odpowiedzialnością zaopiniować, że Astell&Kern A&ultima SP2000 nie domaga się zewnętrznego wzmacniacza, wszystko załatwia wbudowanym. Powiedzieć, że całkiem taki zewnętrzny mu niepotrzebny, byłoby lekką przesadą, ponieważ z Woo Audio WA8 Eclipse, czy innym małym mocarzem, zagrałby na pewno jeszcze lepiej, niemniej z trudnymi planarami dawał sobie radę niezgorzej i wraz z tym zjawiło się właśnie to, czego poprzednio brakowało. Czernie do poziomu smolistej czerni sczerniały i głębia brzmienia bardzo wyraźnie się pogłębiła, wraz z czym przyrosła też tajemniczość, i przykładowo popularny kawałek Theme From Inception Hansa Zimmera wywoływał dreszcze na skórze. Nie było jeszcze takiej głębi, jak ze stacjonarnym  Ayonem Stratos i Phasemation; nie było także brzmienia połyskliwego, a bardziej stonowane, aksamitne, spokojne. Niemniej można już było mówić o pełnym nasyceniu i wysokiej klimatyczności; poprawiło się także czucie przestrzeni, chociaż wciąż jeszcze nie osiągało poziomu oferowanego przez dwakroć mocniejszy (i o połowę tańszy) KANN CUBE. Jednakże sama postać dźwięków i ich spodnie bogactwo treści były bardzo wysokiej próby, na pewno niż z KANN CUBE czy SP1000 lepsze. Saksofon drapał i posiadał widoczną przestrzeń formowania dźwięku, orkiestry prezentowały należytą złożoność, głosy wokalistów nie miały żadnych naprężeń, podostrzeń ani basowych wtrętów. A jednocześnie prezentowały wręcz popisową ekstensję – przejawiającą się brakiem dostrzegalnej granicy pomiędzy nimi a przestrzenią. Nie były maksymalnej głębokości, ale z takim brzmieniowym czarem, nasyceniem, poetyką i zjawiskową formą propagacji, że nawet wokal Diany Krall zaczął mi się podobać, co jest wyczynem niemałym. Multum wraz z tym tak zwanych smaczków – ech, pogłosów, wibracji, gardeł, oddechów, szmerów, stuknięć – prawdziwa orgia drgającego powietrza zamieniającego się w najróżniejsze dźwięki.

Adele także nie lubię, ale też nadawała się do słuchania.

Pełnoskalowy teatr brzmienia, toteż z przyjemnością zapadłem w słuchanie, mimo iż towarzyszące temu kąpiele przestrzenne nie były całkiem jak z KANN CUBE. Ale ekstensja wyższej próby, precyzja precyzyjniejsza, więcej tych drobnych historyjek brzmieniowych, więcej urody i wielopostaciowości w dźwięku. Można się było poczuć jak przy gramofonie, a nie przenośnym grajku solo, z ręką na sercu to powiadam. Warunkiem planarne ETHER 2, najlepiej z kablem symetrycznym, i dobrze mieć nagrania o podwyższonym standardzie, chociaż to nie jest konieczne.

Z Ultrasone Tribute 7 (niesymetrycznie)

Na koniec puściłem przez dwie przejściówki swe Ultrasone via złącze niesymetryczne. Brzmienie się rozjaśniło i przy wciąż całkowitej muzykalności bardziej akcentowało teraz szczegóły oraz o wiele bardziej stało energetyczne. Epatujące całościową mocą na miarę bez przesady lokalizacji przy koncertowej estradzie, zarówno pod względem samej głośności, jak i potęgi basu oraz ciśnienia dźwięku. Lekko także to brzmienie się naprężyło i nabłyszczyło, a zjawiskowa energia przysłoniła królujące poprzednio smaczki, odciągając od nich uwagę. Nieco paradoksalnie na pozór, jako że jednocześnie mocniejszy akcent padł na szczegóły, ale bardziej na zasadzie szmerowej i szeleszczącej, a także wychwytu szumu nagrania. Natomiast bez tak zjawiskowej gry pomiędzy głosami a przestrzenią i głosów samych między sobą. Brzmienia zjawiły się pełniejsze, bardziej energiczne, żywotne, trochę inne w wyrazie: nie tak powłóczyste i miękkie, a bardziej ciśnieniowe i dźwięcznie. Całościowo bardziej w klimatach estradowych niż z intymnego odsłuchu przy gramofonie. Za to samo czucie przestrzeni – bardziej teraz namagnetyzowanej i nasyconej energią  – dużo bliższe temu z KANN CUBE przy wyraźniejszym całym obrazowaniu i całościowo lepszej przejrzystości. Całość bardziej atakująca, wpierające się w głowę i duszę, nie zostawiające miejsca na refleksyjny dystans, jakąś nad tym wszystkim zadumę.

Trzy pokolenia flagowców.

Ogólnie super i dużo lepiej niż się spodziewałem, pomny poprzednich różnic pomiędzy graniem symetrycznym a niesymetrycznym. Natomiast na pytanie: które mi bardziej imponowało – to, czy via kabel symetryczny z MrSpeakers – nie umiem odpowiedzieć, za bardzo były inne. To teraz bardziej realistyczne w sensie dynamiki koncertowej, tamto bardziej wysmakowane, skupione na niuansach. Mniej prężne, bardziej stonowane i bardziej skoncentrowane na relacjach pomiędzy brzmieniem a przestrzenią. Pomimo iż ta przestrzeń mniej dużo była ciśnieniowa, mniej odczuwalna w sensie dosłownym, ergo więc bardziej wycofana i spokojna. Sensownie przy tym sobie wyobrażać, że z Ultrasone po dobrym kablu symetrycznym z końcówką 2,5 mm dopiero byłaby to uczta, ale takiego kabla nie miałem. Szkoda, ale Ultrasone nie pokusiło się o kabel symetryczny dla swych rocznicowych słuchawek – ani o długi dla wzmacniaczy stacjonarnych, ani o krótki dla przenośnych.