Recenzja: Astell&Kern A&ultima SP2000

Budowa

Thick as a brick wcale nie jest.

   W jaki sposób z SP1000 zrobiono SP2000? Przede wszystkim wzięto dwa nowe przetworniki. Dwa, bowiem zgodnie ze słuszną koncepcją konstruowania wyższej klasy obwodów audio potrzebujemy co najmniej po osobnym na kanał. (W stacjonarnych przetwornikach bywa, że jest to i szesnaście.) Konkretnie zamiast 2 x DAC AK4497EQ Asahi Kasei 32bit/384 kHz i DSD 256 użyte zostały w nowym 2 x DAC AK4499EQ Asahi Kasei 32bit/768 kHz i DSD 512 – po nowszym zatem module od tego samego producenta, z poszerzonymi możliwościami. Próbkowaniem PCM podniesionym do 768 kHz i podwojonym DSD natywnym przy mniejszych zniekształceniach, jednak według zapewnień samego Astella nie było to tak banalnie proste – bierzemy dwie nowe kostki i tyle. Jako że celem lepszej obsługi tych lepszych zdecydowano się na przeprojektowanie całego obszaru obwodów wewnętrznych, po raz pierwszy całkowicie – bez żadnej kolaboracji po drodze – odseparowując sekcję obwodu wyjścia zbalansowanego od tej dla niezbalansowanego. Przy okazji przeprojektowano także sam wzmacniacz, zarówno sekcję OP obróbki wstępnej, jak i analogowej wyjściowej, odnośnie czego brak bliższych informacji, ale dowiadujemy się rzeczy najważniejszej, że mianowicie w SP2000 moc wyjściowa to 6 Vrms dla zbalansowanego gniazda 2,5 mm i 3 Vrms dla standardowego 3,5 mm. Są to co prawda jedynie połówkowe wartości względem najpotężniejszego (ale już nie tak łatwo przenośnego) KANN CUBE, u którego to odpowiednio 12 Vrms i 6 Vrms, ale zarazem zdecydowanie więcej niż u poprzedniego SP1000, gdzie mieliśmy 3,9 Vrms i 2,2 Vrms. Nie wspominając o flagowcach jeszcze starszych, u których było jeszcze słabiej. Moc zatem nieustannie w górę.

Nie wszystko się zmieniło – pozostał ten sam 8-rdzeniowy procesor i ten sam zegar referencyjny z precyzją taktowania 200 fs (femtosekund), ale odnotujmy też zmiany kolejne – pamięć wbudowana to teraz 512 a nie 256 GB, aczkolwiek wsuwana w szczelinę na dolnej krawędzi zewnętrzna na karcie  microSD to wciąż maksymalnie dodatkowe 512 GB. Poprawiono też moduł Wi-Fi, zaopatrując go w lepszą (trójwymiarową teraz, więc bardziej omnikierunkową) antenę, przy obsłudze standardów 2,4 i 5 GHz. A wszystko z myślą o lawinowo narastającej modzie na słuchawki bezprzewodowe, których reprezentatywnego przedstawiciela za chwilę będę recenzował, a tutaj zamiast niego pojawią się słuchawki dokanałowe z przewodem.

Mały poeta?

Prócz tych nowin technicznych producent bardzo podnosi kwestię pozornie wyglądającą na błahą, zwraca mianowicie uwagę na niezwykle precyzyjnie wymodelowane pokrętło potencjometru. Faktycznie wyfrezowano je misternie i chwyta się je teraz lepiej, za czym stoi drobniutkie, ale głębsze niż u SP1000, ząbkowanie obwodu – skośnymi frezami przeciągnięte na całą powierzchnię boczną. (Analogicznie jak w przypadku większego pokrętła u KANN CUBE, trochę inaczej niż u SP1000.) Prócz podwyższonej funkcjonalności, na którą składa się też dodanie przyciskowej funkcji włącznika (brak go obecnie u góry, już w SP1000 tak było), świadczyć ma ta finezyjna obróbka metalu o ekskluzywności wyrobu, uzupełnianej od strony wizualnej kanciastymi jak zawsze u Astella i ozdobnie wielopłaszczyznowymi frezami metalowej obwiedni. A skoro już o niej mowa, to muszę też zaznaczyć, iż egzemplarz testowy był przedstawicielem wersji STAINLESS STEEL, o której powiadają, że brzmienie ma bardziej wyraziste, podczas kiedy alternatywna COPPER sugeruje bycie mniej dokładną brzmieniowo, natomiast w zamian bardziej płynną.

Wraz z nowymi kostkami przetworników zjawiają się też wyższe parametry ogólne – stosunek szumu do sygnału podwyższony o kilka decybeli (do 125 dla wyjścia zbalansowanego), jak również współczynnik THD poprawiony do wartości 0,0004%. Tak więc nie tylko więcej mocy, ale przy okazji także mniej szumu i zniekształceń kosztem nieco większego ciężaru, ale już nie większych pieniędzy.

Ponieważ nic się o tym nie wspomina, należy przyjąć, że zmianom nie uległ wewnętrzny moduł zasilania – to prawdopodobnie wciąż akumulator 3,7 V Li-ion o pojemności 3300 mAh, oferujący do dwunastu godzin pracy. (Przesada, w praktyce znacznie mniej.)

Ale nie wariat? A może?

Obsługa łączności Wi-Fi i Bluetooth, czytanie wszystkich formatów, systemy operacyjne Windows 7,8 i 10 oraz MAC OS X 10.7 lub nowszy – to oczywiście dla topowego Astell&Kern norma, podobnie jak 5-calowy wyświetlacz dotykowy o rozdzielczości 720 x 1 280 z funkcją ciąganej palcem regulacji głośności. Jak również wyjście optyczne przez gniazdo słuchawkowe 3,5 mm. Jednak jest i redukcja – względem SP1000 i AK380 brak w nowym portu dokowania (po lewej na spodniej krawędzi), skutkiem czego pojawiający się właśnie, ewidentnie jako musztarda po obiedzie, wzmacniacz zewnętrzny dla SP1000, do SP2000 się nie nada. Najwyraźniej uznano, że moc w nowym podwojona zewnętrznego wsparcia już nie wymaga, z każdymi słuchawkami nowy sobie poradzi solo. Ładowanie i pobór danych odbywa się via gniazdo USB 3.0 typu C umieszczone na spodniej krawędzi (stosowny kabel w komplecie), i są oczywiście trzy klasyczne przyciski sterujące, w odróżnieniu od tych na poprzednikach nie mające postaci guziczków, tylko podłużnych beleczek.

Jak to pakują i co oprócz kabla USB dodają, tego nie wiem, ponieważ otrzymałem goły egzemplarz przedprodukcyjny. Prezentujący się pierwsza klasa i ciekawiej od poprzednika, dzięki głębszemu wcięciu krawędzi bocznej z potencjometrem. Przy funkcjonalności bez zarzutu, jeśli nie liczyć tego, że dosyć mocno się rozgrzewa, a także spory jest i ciężkawy. Kanciasty również, jednakże w ten sposób uformowany, że dłoń tego prawie nie wyczuwa. Ale przed nami najważniejsze.