Recenzja: Astell&Kern A&ultima SP2000

Odsłuch

USB typu C, łatwiejsze do wtykania.

   Użytkownicy topowych odtwarzaczy przenośnych szczególnie byli zainteresowani porównaniem nowego SP2000 z poprzednikiem, licząc przy tym, że schodzący z rynku SP1000 spikuje ostro z ceną, co przy minimalnej albo wręcz żadnej różnicy jakościowej byłoby nie lada gratką. Odnośnie ceny, to podobno takiego pikowania nie będzie, bo producent sobie nie życzy. Ale życie jest życie, więc kto wie… Odnośnie natomiast jakości brzmienia, to wieści nie są ani złe, ani dobre. Oceny porównawczej dokonałem najuważniej na podstawie odsłuchu ze słuchawkami jednocześnie gatunkowymi i dobrze pasującymi do sprawy, jakimi są dokanałowe Campfire Audio Andromeda (4,5 tys. PLN); tutaj występujące z kablem symetrycznym ALO Audio SC-R8-CX-25.

Kochani, nie ma zmiłuj, nowy odtwarzacz jest lepszy. I to lepszy pod każdym względem. To znaczy jednocześnie wyraźniej obrazujący, żywszy, bardziej bezpośredni, lepiej nasycony barwami, dynamiczniejszy i bardziej analogowy.  W porównaniu do SP2000 poprzedni SP1000 grał trochę zszarzałym, bardziej jednolitym barwowo i spokojniejszym dźwiękiem. Wydawać by się więc mogło, że przynajmniej w tej jednolitości być może bardziej płynnym, bardziej analogowym. Ale i to nie. Nowy przy słabszych plikach nie tylko lepiej uwyraźniał brzmienia na rzecz całościowej przejrzystości, ale też głębiej schodził z analizą, lepiej uwidaczniając głębsze warstwy muzyki. I na dodatek płynniej łączył też frazy; tym oraz ciekawszym krawędziowaniem nadganiając nagraniowe słabości. W dodatku oferował lepszą dynamikę i bliższy plan pierwszy o większej bezpośredniości przy lepszym jednocześnie widzeniu dalszych.

Muzykę czyta wyraźniejszą niż te litery.

Pozornie zatem klęska i nie ma nad czym się zastanawiać, ale aż tak źle nie jest. Wszystkie powyższe różnice okazały się bowiem małe do góra średnich. I nawet to wyraźnie wyczuwalne wypłowienie barw po chwili obcowania z SP1000 przestawało się zauważać, mózg bez trudu tę lukę zapełniał. W dodatku jego  bardziej jednolity kolorystycznie przekaz miało coś z bardziej analogowego posmaku, mniej okazując się wysilony i dobrze działający na rzecz przyjemności. A jednocześnie wystarczająco było przejrzyście, dynamicznie i bezpośrednio, byśmy nie mieli powodu do najmniejszych narzekań. Fakt – atak słabszy, feeling uspokojony, barwy podobniejsze jedne do drugich – pozbawione stanowczego kontrastu. Ale słuchało się tego znakomicie, zarówno przy słabszych jak lepszych plikach. Było nastrojowo, bardziej jazzowo, bardziej z zadumą, kameralniej. W miejsce ataku zjawiała się intymność, cośkolwiek z romantycznej nuty mająca, cośkolwiek z klubowego zblazowania. Diana Krall (której nie lubię) mniej sobą się narzucała – siedziała dalej, bardziej stapiała się z akompaniamentem, głos miała bardziej satynowy, nie tak jaskrawy jak z SP2000. Jeżeli już miałbym koniecznie jej słuchać, to poprzez Campfire Audio Andromeda wolałbym z SP1000. Jednakże w kategoriach absolutnych, obiektywnych, technicznych – jakie tam sobie chcecie nazwanie – SP2000 to postęp; tu nie widzę pola do sporu. Gra wyraziściej, mocniej, dosadniej, a dzięki głębiej tłoczonym fakturom, bardziej wielowarstwowej substancjonalności i większej dozie soli brzmieniowej zarówno słabsze jak lepsze pliki prezentują się z nim efektowniej, choć niekoniecznie w każdym przypadku dla uszu milej.

A teraz już bardziej o samym SP2000 z wokółusznymi słuchawkami: Astell&Kern AK T5P (też z kablem symetrycznym od ALO Audio), a potem MrSpeakers ETHER 2 (ze swym firmowym kablem symetrycznym).

Z Astell&Kern AK T5P (symetrycznie)

Fotograf na tą grubość się uparł, a on właśnie jest cieńszy.

Prawdę mówiąc przekonany byłem, że nie zagrają te wokółuszne lepiej od dokanałowych, ale bardzo się pomyliłem. Zjawiło się brzmienie w zaskakująco korzystny sposób łączące cechy SP2000 i SP1000 zdiagnozowane przy Campfire Andromeda; tak jakby to, co najlepsze, na całą muzykę się rozlało i jeszcze poprawiło. Ewidentnie podskoczyła analogowość, jaskrawizny uległy korzystnemu stonowaniu w palety bardziej malarskie, dźwięk nabrał głębi i elegancji, a przede wszystkim zjawiło się więcej tego, co porównując najlepsze słuchawki planarne określiłem jako podpowierzchniową złożoność. Nie ma ona bezpośredniego  przełożenia na doznania wzrokowe w odniesieniu do pojedynczych przedmiotów, zawsze otaczanych jednoznaczną powierzchnią, dlatego użyłem porównania do krajobrazu spowijanego  po trosze warstwowymi mgłami, oddającego dwie ważne dla sprawy cechy: wielowarstwową złożoność w miejsce jednolitej powierzchni i jednocześnie pewną wewnętrzną delikatność, zmiękczenie, brak narzucającej się jednolitości tworzywa także pod jednolitą powierzchnią. Zyskując te dodatkowe wymiary muzyka jakby zmieniała się z głupiej w mądrą, nabierając bogatszej treści. Dla mnie ta jej cecha jest tak samo kluczowa, jak dynamika i brak kompensacji, czy brak tragicznych, niczym szkło potłuczone ostrości. Przy Andromedach to wzbogacenie też się czuło, ale przy AK T5P przyrost był ewidentny. Co od razu wprawiło mnie w lepszy nastrój – i teraz rzeczy odbierane poprzednio z niechęcią (a taki w sporym stopniu muzyczny materiał wgrał w pamięć odtwarzacza dystrybutor) stały się atrakcyjne. Nie tyle jako przejaw muzyki samej, ale ukazane ciekawiej.

Tak, wiem – za bardzo udziwniam opisy.  Więc może inne porównanie: te same pliki odtwarzane z kolei przez AK380 brzmiały bardziej płasko i nie miały do tego stopnia głębokiej warstwy informacyjnej. Spłycały się wyraźnie w odniesieniu do głębokości tonalnej, głębokości informacyjnej i wymiarów przestrzennych. Podobny poziom złożoności zjawiał się przy tym odtwarzaczu dopiero z modułem AMP, dźwigającym jego moc do poziomu wyższego niż oferuje wewnętrzny wzmacniacz w SP2000 – do 8 Vrms balans i 4,1 Vrms unbalans.

Hans Zimmer dawał do wiwatu, najbardziej ze słuchawkami Ultrasone.

I może jeszcze bez porównań do innych odtwarzaczy. Puściłem rasowo audiofilskiego Milesa Daviesa, konkretnie  płytę Doo-Bop. Zgrało na poziomie dobrego toru stacjonarnego z porządnymi głośnikami podstawkowymi. Bas może tylko nie tak dobrze się wyodrębniał, czernie nie były aż tak głęboko czarne i też ogólna głębia brzmienia (mimo przewagi SP2000 nad poprzednikami flagowymi) nie była na miarę ze średniej półki cenowej high-endu stacjonarnego. Niemniej grało rasowo – dynamicznie, stuprocentowo wyraziście, z dużym brzmieniowym wolumenem oraz obfitą tą stale przywoływaną przeze mnie warstwą spodnią, obecną pod bardzo efektownie łączącymi się z medium na powierzchni dźwiękami. Ogólnie jakieś siedemdziesiąt do osiemdziesięciu procent tego, co w ogóle jest możliwe (nie tylko dla słuchawek), zatem naprawdę klasa. Jednakże coś dziegciu muszę w te miody włożyć, tę łyżkę mianowicie, że nie było w tym takiej holografii, takiej trójwymiarowości, ani tak doskonale odczuwanej przestrzeni (zarówno jako samego obszaru, jak i ciśnieniowego medium) jak miało to miejsce z KANN CUBE. Przy wyraźniejszym samych dźwięków się formowaniu i bardziej rozbudowanej ich spodniej warstwie sama przestrzeń obrazowała się gorzej, nie nurkowało się w brzmieniowym morzu.