Recenzja: Astell & Kern A&futura SE180

Odsłuch cd.

Uformowanie ścianek bocznych ułatwia trzymanie.

Z HEDDphone 

W zakamarkach rzeczywistości czają się diabły złośliwości. To przez nie muszę teraz ugryźć się w język. Nie kupujący T7 wcale nie popełnili błędu odnośnie wyekwipowania odtwarzacza A&futura SE180, mogą bowiem kupić HEDDphone. Te słuchawki nie generują aż tak wysokich ciśnień, nie dają też takich zejść basowych, ale słuchającemu oferują bogatszą akustyczną oprawę. Co nie zawsze się sprawdza, czasami idąc w dziwność przedobrzenia, ale z tym odtwarzaczem wypadło świetnie. Przyrost propagacyjnej swobody, więcej różnego rodzaju efektów odbiciowych, przepiękna czystość i otwartość, więcej powietrza w otoczeniu źródeł, muzyka w większych pomieszczeniach. A jednocześnie podobna jej brzmieniowa głębia, klimatycznie ściemnione światło, wybitna dźwięczność i nastrojowość – ogólnie biorąc może nawet większy krok w kierunku high-endu szczytowego. Przy tym kopnięcie basowe bardziej oparte na konturze, ale z takim rozmachem i opisową treścią, że można było bić brawo. Tym bardziej, że transparencja całkowita, aż po najdalszy horyzont, i wszystko bardziej objętościowe, a zarazem swobodne. Wokale nieco delikatniejsze, misterniejsze i oprawiane w echa, ale echa ozdobne, ciekawe. Trochę większy dystans do wykonawców, a oni przez to mniejsi i w perspektywie, wszelako czystszym powietrzem otoczeni i tacy bardziej niezwykli. Przez to na długim dystansie słuchania trochę bardziej męczący, ale w pierwszej godzinie niezwyklejsi – bardziej teatralni, ezoteryczni. Ogólnie brzmienie nie tylko bardziej echowe, ale i przenikliwsze. A mimo tego brak poczucia deficytu masy i jeszcze przyrost tajemniczości. Wszelka muzyka lubiąca akustykę w bardziej wysmakowany sposób podana, na przykład koncerty Bacha, Vivaldiego, popisy elektroniczne, awangardowy jazz.

I obsługę pokrętła.

Final D8000 PRO

Jeżeli ktoś szuka czystego realizmu, te zagrały najrealistyczniej. Blisko, namacalnie i w dobrym sensie neutralnie. Bez ocieplenia i bez chłodu; bez wydatnego pogłosu, a akustycznie. Analogicznie jak HEDDphone super czysto i super wyraźnie. Z poprawnym wypełnieniem, ale też neutralnie dobranym, i z dużym naciskiem na pietyzm, wyrafinowanie, ekstremalną precyzję rysunku i podkreślanie delikatności. Nie sam więc forsowny atak i duży wolumen potęgowy, tylko bogate wszelkie smaki.

Grały potężnie, a jednocześnie delikatnie; dynamicznie i pietystycznie; i treściwie i czule. Gdzie trzeba smukło, gdzie trzeba krzepko, i z doskonale zwartym, a jednocześnie w pełni rozciągniętym pasmem. A przede wszystkim obiektywnie, neutralnie – bez przymilania, bez łaszenia. Znakomicie także pod względem analogowym. I jak wszystkie dotychczas – z wolnością od zniekształceń. Bardzo duża odporność na nie, żadnego charkotu ani sztucznych wzbudzeń nawet na szczytowych poziomach głośności. Ultrasone operowały większymi gęstościami i wyższym ciśnieniem akustycznym, HEDDphone dźwiękiem w większych przestrzeniach i z dalszym pierwszym planem, a Final D8000 PRO poprzez przejściówkę Grado z niesymetrycznego gniazda dawały ten sam poziom jakościowy, nie potrzebując mocowego podbicia, którym nie pogardziły HEDDphone. (Choć w sumie też go nie potrzebowały.) Ich (tzn. Final) pierwszy plan był najbliższy, a echa dobrze kontrolowane, wraz z czym mało atmosfery dziwności, a dużo rzeczowego naturalizmu.

– Co wolisz, przyszły słuchaczu, to tylko twoja sprawa, a z mojej strony tyle, że Astell & Kern A&futura SE180 to DAP uniwersalny, w zależności od podpinanych słuchawek i ustawienia filtracji potrafiący utrafić w każdy gust; i zawsze na poziomie wyższym niż wszystkie od tej marki poza najwyższą serią SP2000/SP1000.                                                                                                                          

Pasowanie do różnych słuchawek należy uznać za wzorcowe.

Sennheiser HD 800

To słuchawki powstałe w czasach, gdy odtwarzacze przenośne dzisiejszego typu były dopiero w powijakach. Znającym temat nie trzeba mówić, że mają niedzisiejszą impedancję i niedzisiejszą (pomijając planarne) skuteczność. Ale to słuchawki świetnie zrobione i przez firmę będącą legendą. Zaprojektowane z myślą o brzmieniu naśladującym brzmienie kolumn, jak najbardziej pod każdym względem prawdziwym. Tu założenie to mocno wsparte kablem Tonalium, który szczególnie dużo dla nich znaczy. Grały z wyjścia Pentaconn, podobnie jak D8000 PRO neutralnie, ale cieplej. Neutralnie w bardziej przyjazny, nie tak na chłodno obiektywizujący sposób. Nie tylko poprzez to, że lekkie ocieplenie, ale też medium nie tak skrajnie przeźroczyste, zachowujące trochę naturalnej nieprzezierności i bardziej dotykowy charakter. Najwięcej też u tych słuchawek działo się w dziale pogłosowym, ponieważ jako jedyne dawały momentami mocny pogłos, a kiedy indziej żadny. Co mi się bardzo podobało, gdyż było najprawdziwsze. Pogłos u nich nie był manierą, tylko przydatnym narzędziem. Był umiejętnie porcjowany – dodany lub odjęty – by zdobić albo się nie wtrącać.

Realizm tych słuchawek był najbardziej przyjazny, najdalszy od udziwnień. Za sprawą tego, ich i Ultrasone najlepiej się słuchało na długich dystansach czasowych. Wysmakowane a niemęczące brzmienie z poczuciem dużej prawdziwości. Szczegóły wkomponowane w całość, dynamika bez rwetesu, muzyka jako melodyjna forma i pulsująca energia, a nie udziwnienia i popisy. Duże źródła, duże obszary, a całościowa postać brzmienia najbardziej zwarta i przyjazna, wolna i od sztucznych upiększeń i od zbyt obiektywizującego, technicznego podejścia. Żadnego ocieplania nad miarę, widomego łaszenia, ujmowania sztuczną słodyczą. Żadnego też wchodzenia w neutralność mogącego skutkować nudą. A ludzkie głosy – najprawdziwsze. Troszeczkę prostsze niż w high-endzie szczytowym, ale naturalnie płynące i bez niepotrzebnych ozdobników.