Recenzja: Abyss AB-1266 PHI TC

Brzmienie: Odnośnie kabli

Wymiana kabla dziecinnie prosta.

   Pięć kabli, pięć krótkich ocen na podstawie słuchania przy komputerze i odtwarzaczu.

JPS Labs – kabel podstawowy

Jest czarny, lśniący, średnio cienki, w miarę giętki. Brzmieniowo bardzo udany. W zasadzie nie ma potrzeby sięgać po droższy samego producenta. Brzmienie naturalne, wyważone, wolne od przeskalowanej przymieszki echowej. Gładkość tak dobra, że się o niej nie myśli, bas zdolny ukazać imponującą potęgę, soprany nie sprawiają wrażenia przygaszonych. Ogólnie bardzo dobrze, zwłaszcza dzięki trzymanej w ryzach echowości. Gdyby u innych producentów podstawowe kable były tak dobre, mielibyśmy w odniesieniu do nich zdecydowanie lepszą sytuację.

JPS Labs Superconductor HP

O ile tylko nie jesteście zwolennikami brzmienia maksymalnie wygładzonego i silnie echowego, nabywając ten kabel wyrzucacie dwa tysiące dolarów. Ale jeżeli jesteście, to rzeczywiście będzie gładko, ciemno, bardziej basowo i dużo bardziej echowo. Echowość spowoduje, że stanie się nadrealnie – tak trochę obco i bardziej niż trochę tajemniczo. Kabel nie idzie zatem w stronę wzmocnienia realizmu, tylko dramatyzuje, teatralizuje, jest – krótko mówiąc – efekciarski. Nie mogę oczywiście ręczyć, że jego wkład do brzmienia w przypadku każdego toru przybierze taką postać, ale u mnie w dwóch różnych tak właśnie się działo, podczas gdy inne kable po swojemu i też w obydwu miejscach.

Luna Cables Headphone

Mniej prosty wybór najlepszego.

Kto lubi dodatek echa, tak by lekko podkręcić klimat, ten dużo rozsądniej postąpi kupując kabel od Luna Cables. Wyjdzie aż cztery razy taniej, jakość fizyczna i wygląd kabla nie okażą się ani trochę gorsze. A brzmienie będzie prawdziwsze. Echowość w Luna Cables jest bowiem umiarkowana; dźwięk skutkiem tego efektowny i realistyczny zarazem. Minimalne ściemnienie także działa kusząco, jako akcelerator klimatu, bas mimo obfitości nie przytłacza sopranów, a głosy ludzi i instrumentów są prawdziwsze. Ogólnie bardzo dobre słuchanie z dodatkiem echa i światłocienia, ale tak małym, że bez porównań tego dodatku prawie nie czuć. Czy warto nim zastępować tańszy kabel oryginalny, to zależało będzie od gustu, ale moim na przykład zdaniem Luna przywołuje efektowniejsze dźwięki. Muzyki filmowa i symfoniczna ewidentnie zyskują, w przypadku każdej innej także łatwiej będzie o ciarki.

Sulek

Czerwona plecionka Sulka jako jedyna posługiwała się końcówką niesymetryczną, ponieważ zdaniem autora wszystkie przyłącza symetryczne mocniej i w nieudanym sensie ingerują w brzmienie. Ten kabel dawał brzmienie najcieplejsze, najbardziej melodyjne, najbardziej bezechowe, najbardziej jednoznaczne. Kto lubi naturalizm, zwłaszcza w stylu lampowym, będzie bardzo zadowolony. Ten kabel nie udziwnia i jest pod tym względem wyraźnie lepszy od też nieudziwniającego tańszego oryginalnego. „Tak po prostu” – to słowa z tytułu popularnego teraz serialu, w którym wbrew tytułowi świat postawiono na głowie. Istny korowód chamstwa i dziwactw przetacza się przez ekran. W przypadku kabla Sulka jest dokładnie na odwrót – on po prostu daje muzykę. Zogniskowaną na sobie samej, nie szukającą zewnętrznych podniet. Kolor jest trochę mylący, bo pod względem brzmieniowym ten kabel najbardziej znika.

Tonalium

Można długo się bawić.

Tonalium, kosztujące tyle samo co Luna Cables, a dużo mniej niż Sulek, to również kabel skoncentrowany na naturalizmie. Ale mniej ciepły od Sulka, bliższy temperaturowej nicości, czyli temperaturze której się nie odczuwasz jako zimno bądź ciepło. Ewentualnie prędzej ciepło, ale jedynie minimalne. Także ten kabel nie ma echa, ale w echowych partiach dawanych przez muzykę zaznaczy echa mocniej, jako że bardziej jest sopranowy. Co nie znaczy, że cokolwiek odbiera basom; wyposażone na stałe w ten kabel Ultrasone T7 biją pod względem mocy basu każde inne słuchawki. Ma jednakże Tonalium tę specyficznie srebrną nutę kabli wykonanych ze srebra; jego żyła gorąca jest srebrna, neutralna miedziana. To otwiera i podkreśla soprany – powoduje ich łuny i dodatek srebrzenia. Dźwięk dzięki temu jest bardziej nośny, bardziej się jarzy (w dobrym sensie), posiada bardziej uwydatnioną ekstensję i dość mocno wyodrębnia szczegóły. Wyważenie jest jednak idealne – to nie jest dźwięk sopranowy, basowy ani średnicowy. Też nie jest przesadnie szczegółowy ani nie jest echowy. Struktura solid-core powoduje sztywnienie, ale kabel jest lekki, chociaż mniej przez tą sztywność od poprzednich wygodny. Moim zdaniem do Abyss 1266 wyjątkowo pasował, ponieważ są to słuchawki ze znakomitą melodyjnością własną, uzyskiwaną pewnym kosztem intensywności sopranów.