Recenzja: Abyss AB-1266 PHI TC

Brzmienie: Przy odtwarzaczu

Ogólnie coś dla smakoszy i słuchawkowych elitarystów. 

   Odtwarzacz się nie zmienił, ani kabel łączący, natomiast zrobiłem sporo, by wpłynąć na słuchawki i słuchawkowy wzmacniacz. Zrecenzowany wcześniej Woo Audio WA33, który podczas recenzji własnej grał z tymi Abyss dobrze, ale nie była to aż rewelacja, stał cały czas pod prądem, grając przez kilkanaście dni od rana do wieczora. Całymi dniami grały też Abyss – z nim albo gdzie indziej. Udało się dopasowanie poprawić? Tak, niewątpliwie w jakimś stopniu.

Abyss AB-1266 PHI TC, okablowane symetrycznym przewodem Tonalium, z wyjścia 2 x 3-pin we wzmacniaczu Woo Audio WA33 zagrały pełnym, naturalnym i nasyconym dźwiękiem. Brzmienie skupiało się na tonach średnich, wzmacnianych i pogrubianych przymieszką basową; sam bas także się wybijał, zarówno w repertuarze własnym, jak i w akompaniamentach. Pełne, masywne, nieznacznie ocieplone dźwięki w aranżacji lekkiego ściemnienia płynęły gładką, falującą strugą, sycąc słuchającego ciężarem i kalorycznością. Z całą pewnością dalekie to było od przeciętności, nawet bardzo dalekie. Tak pełnego, dociążonego, głębokiego i uwodzicielsko melodyjnego brzmienia niemal się nie spotyka, lecz w tym wypadku coś za coś. Soprany były powściągnięte, wycofane do roli drugorzędnego towarzystwa. Musiały się oczywiście zaznaczać – inaczej brzmienie byłoby pokraczne – ale było ich tylko tyle, aby tak się nie działo. Efektem stłumiony szum tła (co można bardzo lubić), wokaliści bardzo dojrzali, wyprani z młodzieńczości, tonacja obniżona, oświetlenie w klimatach światłocienia i wieczornego nastroju. Niemniej było to brzmienie par excellence high-endowe – saksofon potrafił się drzeć i chrypieć, przeszkadzajki sypać iskrami, a stepujący trzaskać. Wszystko to jednak w klimacie obłaskawionym kulturą, powściągliwsze niż w życiu. Tym niemniej podobało mi się, i to zarówno przy długich odsłuchach, jak i w szybkich przejściach porównań. Wysoce zadowalający styl prezentacji – taka sopranowa łagodność pospołu z rozrośniętym basem na najwyższym technicznym poziomie.

Dobrze tłumiące rezonanse słony z aluminium, ale najlepszy w tej roli magnez.

Porównania kluczowych fragmentów i całych ważnych badawczo utworów odniosłem do dwóch innych konstrukcji planarnych – HiFiMAN HE-R10P i Final F8000 PRO. Jednych i drugich z własnymi kablami, w obliczu niemożności zastępstwa osobliwością przyłączy przy muszlach.

HiFiMAN ewidentnie wypadły słabiej – na tle flagowych Abyss brzmienie miały stłumione i nosowe, chociaż po chwili przywyknięcia wrażenie ustępowało. Niemniej brzmieniowy likwor nie był u nich tak krystalicznie czysty i nasączony takim aromatem, nie spijało się go aż tak łapczywie. Bas tylko dotrzymywał kroku i przyciemniona scenografia była dosyć podobna, tyle że z wtórującym echem zamknięcia, nieobecnym w otwartych Abyss.

Dalece inny styl zaprezentowały Final. W porównaniu do nich to Abyss wydawały się mieć przymknięte komory, a sopranowe ich cofnięcie także się zaznaczało. Final grały mocnymi kontrastami: „bas-sopran” i „czernie tła-srebrzenie medium”, przy czym bas dużo słabiej u nich się akcentował, zostając w równowadze z w pełni rozwiniętymi sopranami. Całe brzmienie w efekcie lżejsze, bardziej świetliste i bardziej ekspresyjne, z charakterystycznym dla Final, unikalnym jak na słuchawki przylegające do głowy, poczuciem całkowitej otwartości. Pieniące się strugi żywszej i jaśniejszej muzyki, coś niczym rzeki bliżej źródeł, a nie opodal morza, dawały dynamiczniejszy, bardziej młodzieńczy, wyzbyty z dbania o dostojeństwo i dojrzałość styl sopranowego iskrzenia. Muzyka żywsza, więcej szumu, mniej basowego buczenia.

I tu jest pies pogrzebany – Final uzupełniały styl wzmacniacza, Abyss i HiFiMAN go pogłębiały. Niemniej teraz bardziej udanie niż przy jego recenzji. Bo może humor recenzenta lepszy? A może lepsza forma? A może Woo się rozegrał, a Abyss zgrały z Tonalium? Jakkolwiek było, czy nie było, zagrało teraz lepiej. Wszakże jeszcze nie tak, że już lepiej nie można.

Moc wzmacniacza czynnikiem kluczowym.

Jako alternatywa napędowa w pogotowiu przedwzmacniacz Twin-Head z końcówką Crofta. Przejściówką z wyjść głośnikowych końcówki dotarłem do 4-pinowego gniazda kabla Tonalium i usłyszałem od recenzowanych Abyss dźwięk mocno inny niż poprzednio. Tak, one same z siebie nie przycinają sopranów – to sprawia albo niedostatek mocy (jak przy odtwarzaczu przenośnym), albo lampy, jak te we wzmacniaczu Woo z najtańszego setu podstawowego. Można więc tego setu używać, gdy lubi się basowe brzmienia, ale nie kiedy sopranowe srebrzenia i sopranowe koronki. Ewentualnie mając słuchawki Final, ale to też nie do końca to.

Co muszę przyznać, to niewątpliwie średnica Abyss z moim wzmocnieniem schudła. Dźwięk rozświetlił się sopranami, wyszczuplał młodzieńczością; wokalistom ubyło centymetrów w pasie i lat w metrykach. Za to zróżnicowanie melodyczne i harmoniczne wzrosło, obraz zyskał na złożoności. Postrzępieniu uległy obrysy, soprany doprawiły ozdobniczo bas, wokale i wszystkie inne dźwięki stały się bardziej wielowarstwowe. Przybyło brzmieniowej kultury i wyrafinowania; zjawiły oprócz podstawowych także barwy mniej jednoznaczne, przejścia wraz z tym się wzbogaciły, wykończenia zyskały na elegancji, opięte na grubych brzuchach stroje lepiej leżały na szczuplejszych sylwetkach. Zwłaszcza że i materiał lepszy, krój doskonalszy, szycie wytworniejsze. Ale kiedy się woli grube, masywne, jednoznaczne dźwięki, to Woo je właśnie podsuwał.