Recenzja: Abyss AB-1266 PHI TC

Brzmienie: Ze sprzętem przenośnym

Dopasowanie tylko opaską i zawiasem pałąka.

– Da się ze sprzętem przenośnymi?
– Da się!

Skórzana torba jest właśnie po to, by ze słuchawkami wędrować; jej wnętrze zaprojektowano tak, by nosić w niej też sprzęt przenośny. Chodzenie z torbą po pokoju odpuściłem, ale Karol na CanJam w Londynie widział wędrującego z nią przez ramię i 1266 na uszach. Wyglądało dość ekscentrycznie, ale ekscentryzm teraz w modzie – paradować można dowolnie; im dowolniej, tym lepiej.

W ruch poszedł Astell złączony ze słuchawkami przez optymalne łącze Pentaconn, słuchawki dostały kabel Tonalium. Nie dlatego, że wcześniej odbył się konkurs i wypadł w nim najlepiej, tylko tego kabla na co dzień używam, był zatem miarodajny.

Zostawmy otoczenie, przejdźmy do brzmieniowych konkretów.

Brzmienie cechował znakomity poziom. Wprawdzie też poziom głośności ustawiony w odtwarzaczu musiał być bliski maksimom, ale w przypadku odtwarzaczy przenośnych zwykle to nie oznacza zniekształceń, a fantastycznie grało. Może nie aż poziomem „niczym z pierwszego rzędu koncert”, ale brakowało niewiele. Trudno przy tym uzgodnić kolejność pozytywów pod kątem siły działania. Może najbardziej uderzała głębia; to było głębokie brzmienie z takich dających nieme „Ach!” – Szczególnie właśnie głębią i przyjemnością dotyku. Także światłem.  

Ruch zawiasu niewielki.

Głęboka i szeroka scena, półkolem otaczająca słuchacza; głębokie na niej nasycone i wilgotne brzmienia, o wielkiej przyjemności wchodzenia w kontakt. Ciemny i głęboki koloryt, gładkość brzmieniowych tekstur okraszanych powierzchniowym meszkiem. Żadnego ocieplania, słodzenia, łaszenia. Dużo przestrzennej swobody, cośkolwiek z natlenienia, a przede wszystkim całościowe poczucie nadzwyczajności jakościowej. Zero chłodu, dominującym akcentem potężny, esencjalny, w głębokich barwach przekaz.

Głębia biorąca się z basu obecnego stale – nieprzeciętnie nisko schodzącego, objętościowego, dobrze definiowanego konturem i różnorodną treścią. Soprany też trójwymiarowe i prędzej spokojne niż w ofensywie. Wokale nieocieplone, głębokie; przywołujące realizm, ale z nutką nadrealnego piękna na skutek pogłębienia i wygładzenia.

Imponujące rozciągnięcie skali między delikatnością a potęgą i dużo miejsca pomiędzy znacznie rozsuniętymi źródłami. Emocjonalny rys bliższy nostalgii niż radości.

Sposobem percepcji tego – wrażenie grania z namaszczeniem. Z pewnym namysłem, lekkim spowolnieniem, tak żeby słuchacz łatwiej piękno chłonął. Albowiem piękno dominantą – piękno melodii, faktur, sceny, całego muzycznego teatru. Piękno płynięcia muzyki, brzmieniowe instrumentów i otoczenia. – Ogromny ładunek piękna, wyjątkowo sycący.

Pady i opaska z prawdziwej skóry.

Przyznam, że ani razu wcześniej brzmieniem przy tym odtwarzaczu nie zostałem tak nasycony – aż niemalże po przesyt.

Żeby nie było „och-ach!” samych. Można się czepiać spowolnienia i mocnym nasyceniem basu przy umiarkowanie intensywnych sopranach starzenia ludzkich głosów. Jeśli ktoś woli szybkość, poryw, agresję, zwinność; także w tle większy poszum oraz artystów młodszych, nie skutkiem basowej domieszki nadnaturalnie dojrzałych, to Abyss w parze z przenośnym odtwarzaczem raczej nie są dla niego – dla niego Grado RS1.

Były tutaj te Abyss, wyrażając się językiem wojennej floty, bardziej jak dreadnought niż niszczyciel. Majestatyczne płynięcie, potężne działa basowe, głębia po każdej stronie.

Instrumentalne i harmoniczne skojarzenie do organów. Sama wyborność dźwięku, pomimo braku ciepła, w gatunku brzmień lampowych. (Mimo że w tym akurat odtwarzaczu żadna lampa nie mieszka.)

Dodatek przenośnego słuchawkowego wzmacniacza ożywiłby zapewne brzmienie, ale czy uczynił piękniejszym? Zależy pewnie, który wzmacniacz.