Recenzja: Zingali Client 3.15 Evo

Podsumowanie

   Czasami miłe złego początki, kiedy indziej niespecjalne dobrego. Pewnie nie powinienem do tego już wracać, ale taka była kolejność zdarzeń. Odrzućmy jednak chronologię i sprawy towarzyszące. Drugie od góry kolumny Zingali, różniące się od szczytowych jedynie średnicami głośników i rozmiarami obudowy, są audiofilskim klejnotem. Strona wzornicza może być postrzegana różnie. Większości oglądających u mnie się podobała – kusząc zarówno niezwykłością, jak i perfekcją wykończenia. Ale niektórzy kontestowali falistość, przyzwyczajeni do dominującego dzisiaj wzornictwa skandynawskiego z jego oparciem na liniach prostych. Nie to jednak dla audiofila najważniejsze. Od strony wizualnej, moim przynajmniej zdaniem, pasują te Zingali do muzyki. Niekoniecznie do mebli z Ikei, ale muzyki tak. Forma nie jest zbyt prosta, by nie powiedzieć prostacka, a przy tym zupełnie nietechniczna; związana bardziej z instrumentami, szczególnie kielichami trąb. A jednocześnie dominuje drewno, też kojarzące się z muzyką. I jeszcze ta muzyka wychodzi z czerni, a tak lubię. Lecz najważniejsze: nie z czego, ale jaka. I tu dopiero się zaczyna. Nie będę powtarzał opisów, muzykę już opisałem. Zaakcentuję jedynie, że formę ma bardziej trójwymiarową, a jakość źródeł dźwięku, szczególnie ludzkich głosów, po prostu jest szczytowa. Nawet nie high-endowa, bo high-end się wyświechtał. To jest jakość muzyczna; tu kupujemy muzykę. Jeżeli będzie odbiegać, to nie dlatego, że Zingali, tylko dlatego, że nagrania. Nagrania są dziadowskie. I Zingali to pokazują. Zdaniem niektórych specjalistów stereofonia się skończyła na początku lat 60-tych. Wcześniej była awangardowa, więc mocno zabiegano, by ją pokazać od najlepszej strony i jak najwięcej z niej wycisnąć. A potem stała się standardem, nikomu już się nie chciało. Nie wnikam, nie jestem nagraniowcem i być nim nie zamierzam. Jedynie odnotowuję, że większość płyt na rynku, a już zwłaszcza cyfrowych, jest zarówno od strony samego zapisu, jak i aranżacji nagrania, skopana w sposób tak widoczny, że nie da się tego nie widzieć. Zingali Client 3.15 Evo to ukażą, ale nie zrobią tego brutalnie. Przeciwnie – ukażą łaskawie. W ich wydaniu te błędy, pomimo obecności, i tak tworzą dużo piękniejszą muzykę, niż w przypadku tych kolumn, w których tak błędów nie widać. A takich jest dziewięćdziesiąt dziewięć procent i jeszcze koma dziewięćdziesiąt dziewięć. Albo coś koło tego.

W punktach

Zalety

• Muzyka z głośników tubowych – najlepszego rodzaju kolumn.
• Bo tylko taka daje w pełni trójwymiarowe, o autentycznej postaci źródła.
• I podobnie trójwymiarową scenę.
• Wraz z tą trójwymiarowością nienagannie trójwymiarowe wysokie tony – nie tylko piękniejsze, ale też mniej męczące od jakkolwiek spłaszczonych.
• Najwyższej klasy autentyzm ludzkich głosów zrozumiały sam przez się.
• I do tego potężny, także trójwymiarowy bas.
• Idealne wyważenie dociążenia i masy.
• Dzięki czemu brzmienia jednocześnie nośne i ważkie.
• Dzięki nośności bardzo długie, a jednocześnie szybko narastające.
• Żadnego przeciążenia, ospałości.
• Ale też żadnej wiotkości, cienizny.
• Ogólne wrażenie gładkości przepływu, ale w głębszej warstwie skomplikowane i aż nawet pieniste, strzępiące się powierzchnie dźwięków. (A więc tym bardziej autentyzm.)
• Wstawienie takich głośników do równego im klasą toru pozwala wreszcie doznać, jak muzyka może być piękna.
• Pogłosy całkowicie inkorporowane w brzmienia.
• Żadnych podbarwień basowych czy sopranowych.
• Genialne obrazowanie jakości ogólnej i inżynierii nagrań.
• Ale bez piętnowania słabych – przeciwnie, ich dopieszczanie jakością.
• Na wyższych poziomach głośności muzyka odczuwana przez skórę – wysokociśnieniowa.
• I pod tym względem też jedna z lepszych, jakie w życiu słyszałem.
• Zjawiskowy fortepian, zjawiskowe orkiestry.
• Zjawiskowy też rock, i w ogóle każda muzyka.
• Scena cała od linii głośników w tył, ale dźwięki idące ku słuchaczowi, wypełniające szczelnie całą przestrzeń.
• I przestrzeń ta zjawiskowo żywa, a także bardzo spójna.
• Że nigdzie palca nie wetkniesz, a test stereofoniczny zawsze aktywizuje jednocześnie oba kanały przy przejściach prawo-lewo.
• Łatwe do napędzenia.
• Imponujące wyglądem.
• Wysmakowane estetycznie.
• Wspaniałe frontony z litego drzewa.
• Bez zarzutu „niewidzialna” zwrotnica.
• Podwójne przyłącza w wystarczająco obszernych wnękach.
• Własne podstawki, jednak nie takie, by nie potrzeba było lepszych.
• Sławny producent z potężnym zapleczem.
• Kupujemy nie sprzęt a muzykę.
• Jedne z kilku najlepszych na świecie.
• Made in Italy.
• Polski dystrybutor.
• Ryka strongly approved.

Wady i zastrzeżenia

• Potrzebne spore pomieszczenie i ustawienie na szerokiej bazie. (Ale niekonieczne bardzo dalekie od ściany tylnej.)
• Też dużo wolnego miejsca wokół.
• Lepsze podstawki bardzo wskazane.
• Wyjątkowo wymagające dla aparatury towarzyszącej i okablowania.

Dane techniczne

• Model: 3.15 EVO
• Typ: Bass Reflex
• Głośnik wysokotonowy: 1” – Coil 44 mm
• Głośnik średniotonowy: 1 x 10” Coil 64 mm
• Woofer: 1 x 15” Coil 75 mm
• Tuba: Omniray GZ 12”
• Moc: 750 W (AES)
• Impedancja nominalna: 6 Ω
• Pasmo przenoszenia: 30 Hz – 20 kHz
• Cx Frequency: 1000 Hz; 12 dB/Oct
• Czułość: 96 dB (1W/1mt)
• Kąt propagacji: 130 ° (-6 dB)
• Wymiary: 1350 x 520 x 600 mm
• Grubość korpusu (poza frontonem): 44 mm
• Waga: 80 kg/szt.
• Cena: 180 000 PLN (para)

Dystrybutorem marki Zingali w Polsce jest firma: GFmod

System

• Źródło: Ayon CD-T II/Ayon Stratos.
• Przedwzmacniacz: ASL Twin-Head.
• Końcówka mocy: Croft Polestar1.
• Kolumny: Zingali Client 3.15 EVO
• Interkonekty: Siltech Empress Crown, Sulek Audio & Sulek 6×9.
• Kabel głośnikowy: Sulek 6×9.
• Kable zasilające: Acoustic Zen Gargantua II, Acrolink MEXCEL 7N-PC9700, Harmonix X-DC350M2R, Illuminati Power Reference One, Synergistic Research Level 3 High Current, Sulek 9×9 Power.
• Listwa: Power Base High End.
• Stolik: Rogoz Audio 6RP2/BBS.
• Kondycjoner masy: QAR-S15.
• Stopki antywibracyjne: Avatar Audio Nr1.
• Podkładki pod kable: Acoustic Revive RCI-3H, Rogoz Audio 3T1/BBS.
• Podkładki pod sprzęt: Acoustic Revive RIQ-5010, Solid Texh „Disc of Silence”.