Recenzja: Synergistic Research BLUE SR

W praktyce

Małe i drogie niebieskie dranie. Odpowiedzialne za granie (chociaż nie tylko i nie przede wszystkim).

  Ileż fenomenalnych teorii poległo na styku z praktyką. Tym razem jednak obawy o to były niewielkie, bo cóż – bezpieczniki od Synergistic Research funkcjonują na rynku od dawna, a poza teoretycznymi właśnie, ale od drugiej, od anty-strony, wynurzeniami w stylu zaprezentowanym przez portal Reduktor Szumu, brak widomych oznak nimi rozczarowania; a w każdym razie nic takiego samo się nie narzuca, przynajmniej do mnie nie dotarło. Synergistic Research spokojnie egzystuje i systematycznie się rozwija; nikt nie podaje go do sądu za oszustwa, co przecież w USA jest normą i czynnością nagminną. Tym niemniej o przykłady oszustw dobrze i trwale egzystujących każdy z nas się ociera; ot, choćby napoje gazowane znanych marek miały niegdyś smak lepszy. Pozostawało więc pytaniem domagającym się rozstrzygnięcia: czy są te bezpieczniki coś warte, czy może tylko niebieskie? Zwłaszcza w kontekście ceny nieustająco windowanej – że już można się zakładać, ile kosztować i jakiego koloru będą bezpieczniki SR z technologią UEF3…

Tak się przyzwyczaiłem do dwóch tur rozstrzygania, że i tym razem postanowiłem przy komputerze i z dala. A przy tym komputerze sięgnąłem po wzmacniacz słuchawkowy Phasemation, który na tyle jest wybitny, że wraz z dobrymi słuchawkami nie ma zmiłuj, żeby rozstrzygnięcia nie pokazał. Więc oczywiście kilka tur – na przemian raz niebieski na srebrze i grafenie, raz standardowy szklany który tkwił w Phasemation. I tu się zjawia pytanie nieco inne, aczkolwiek zasadniczo pokrewne: czy mianowicie maestro Noboyuki Suzuki, właściciel i główny projektant Phase Tech, był łaskaw włożyć zwykły bezpiecznik, ponieważ: 1) Jest oszczędny? 2) Nie wierzy w takie lepsze? 3) Chciał pozostawić audiofilom przyjemność ulepszenia?

Warianty te – zauważmy – nie stoją w konflikcie wzajemnym, to znaczy przy wszystkich trzech jednocześnie można postawić krzyżyk na „tak”. Niemniej odpowiedź znamy jedynie na pytanie wcześniejsze, i brzmi ona: w Phasemation EPA-007 fabrycznie jest bezpiecznik zwykły.

Wraz ze wzmacniaczem i oczywiście samymi bezpiecznikami do rozstrzygania włączyły się słuchawki Final D8000, ponieważ akurat na nie miałem ochotę. A było wszystko jedno, których ze znakomitych użyć, jako że wszystkie super szczegółowe i wszystkie zdolne drobiazgowo oddać charakter podawanego sygnału. I teraz o tym charakterze.

W żadnym razie nie można mówić, że wzmacniacz Phasemation ze zwykłym bezpiecznikiem grał źle albo nie najlepiej. Przeciwnie, grał znakomicie, ale grał zarazem inaczej. A było to granie w stylu, który już nieraz opisywałem i który generalnie mi się podoba; to znaczy miało mało kontrastową, spokojną paletę barw, tak jakby każda potraktowana była z lekka pigmentem szarym i każda z lekka pastelowa. Tak tylko w śladzie i w ogólnym odbiorze na tle porównawczym – bo samo brzmienie, tak po prostu, narzucało się jako przejrzyste i naturalne, a także jako wyraziste. Ale właśnie dosyć spokojne, cokolwiek stonowane, przyjemnie jednolite, przyjemnie też na obrysach pozbawione ostrości. Bardziej miękkie niż twarde, o dość łagodnych przejściach i przeważnie łagodnych konturach. Nie jawnie złagodzone – na taką opinię bym nie przystał – ale bardziej spokojne niż wyrywne i bardziej stonowane niż kontrastowe. Przy jednocześnie pełnej wyraźności, przejrzystości, etc. Zarazem bardzo ładne – słuchane z przyjemnością i siedzące okrakiem na płocie pomiędzy mocną ekscytacją a słuchaniem mniej zaangażowanym niż u psa ujadającego.

Mnóstwo bebechów, ale wszystko przejść musi przez malutki bezpiecznik.

Więc w sumie duży plus i wcale nie tak łatwo będzie tę gamę przebić. Co na to nasz niebieski? Niebieski po swojemu, czyli w innym kierunku. Właśnie ku zaangażowaniu, właśnie ku całościowemu wzmożeniu. Poczynając od tego, że grać zaczęło głośniej. Trochę już od pierwszej sekundy, a po minucie wyraźnie. Przy czym słowo „wyraźnie” będzie nam także potrzebne by oddać drugą cechę  – że mianowicie też wyraźniej w odniesieniu do samego brzmienia. Nie tylko wyraźnie głośniej, ale też całościowo wyraźniej – kontury się wyostrzyły, barwy nabrały głębi, podniósł się całościowy kontrast, przymieszka szarości prysła. Zjawiły się mocniej zaznaczające się przejścia pomiędzy dźwiękami, skok w górę dynamiki, wyostrzenie konturów. Żadnego teraz w brzmieniu czynnika łagodności, impresjonistycznego finiszu, podprogowego łagodzenia kontrastów. Tylko właśnie dosadnie, kontrastowo i dynamicznie, na bazie głębszych czerni i mocniejszego światła błysku… Tekstury mocniej odciśnięte i głosy wokalistów bardziej w emocjach, bez najmniejszego śladu czynnika obojętności. Nie „tak sobie śpiewam”, tylko jakbym dostał po twarzy i na to reagował.

Przesadzam oczywiście, bo wcale tak nie było, żeby ze zwykłym bezpiecznikiem Leonard Cohen  miał w sobie coś z obojętności śpiewając: Did I Ever Love You… Tym niemniej miał mniej wyraźną chrypkę, nie takie czarne za sobą tło i nie tak ostre kontury miały te jego słowa. Mniej też miał głos głęboki i nie tak precyzyjnie wypowiadał końcówki. A przede wszystkim sam ten głos bardziej miękki, łagodniejszy – z przewagą czynnika troski nad czynnikiem rozpaczy. Nie tej całkowicie jawnej, bo takiej tam nie ma, ale przezierającej poprzez mówienie czegoś innego.

Ogólnie zatem za bezpiecznikiem niebieskim pojawia się brzmienie wyraźniej cyzelowane, bardziej emocjonalnie rozedrgane, barwniejsze, bardziej kontrastowe, głośniejsze i dosadniejsze dynamicznie. Natomiast na pytanie, czy też bardziej plastyczne? – odpowiedź musi być bardziej złożona. Na pewno plastyczniejsze w sensie dobitnej formy, a mniej plastyczne w sensie efektów jej rozmycia. To troszkę (chociaż na pograniczu absurdu i tak wysoce umownie) jak z tymi kwantami, które wyraźny obraz dają obiektom większym, a same go nie mają. Obraz za zwykłym bezpiecznikiem był jakby jeszcze ze śladami kwantowej mgły – i było mu z tym ładnie – a ten za bezpiecznikiem niebieskim zupełnie już wyłoniony i nawet z lekka podbity efektem mocnego światłocienia, twardością tworzącej materii i oprawą pogłosów. Jeszcze nie przejaskrawiony, jeszcze nie przerysowany, ale już prawie nadrealny i bardzo emocjonalnie wzmożony. Plastyczny plastycznością konkretu, wyszły poza czynnik domysłu, wyzbyty wszelkiej obojętności. Audiofile mawiają o takim „dożylny”. I słusznie tak go nazywają, z tym, że ten tutaj z dożylnością nie przesadzał; nie przekraczał bariery dosadności i ostrej formy. Akurat był jak trzeba, akurat byś zawołał: „O cholera!” – i na słuchaniu się skupił.

Kolejna próba była bardziej wymagająca, chociaż ta pierwsza też była. Wziąłem bowiem pod lupę bezpiecznik wyjęty z Phasemation i okazał się nie taki całkiem groszowy, mimo iż szklany i bez loga. Ale też nie taki badziewny; porządniejszy, wykonany bardzo starannie. W drugim podejściu konkurencją nie były już jednak bezpieczniki, nazwijmy je – seryjne, tylko od polskiego Verictum, po kilkaset złotych za sztukę. Trzy wyciągnąłem z końcówki mocy i jeden z przedwzmacniacza, wszystkie zastępując takimi samymi SR Blue (o identycznych nominałach 3,15 i 4,0 A). Potem te SR się wygrzewały przez zalecane sto godzin (ten w Phasemation dużo dłużej), a potem były odsłuchy na przemian z tymi i tymi. Przy okazji dziękowałem też w duchu producentom użytej elektroniki za praktyczne podejście – wymianę na cyk-cyk, bez rozkręcania obudowy. (Lecz w Phasemation trzeba było.) Tor użyty był ekstremalny, to znaczy z kolumnami Zingali i gramofonem Transrotor Alto na wkładce ZYX Ultimate OMEGA. Grać musiało więc nie na żarty, no i faktycznie grało. Ale za każdym razie inaczej.

Zacznijmy od Verictum. Przy ich użyciu to granie było zintensyfikowane na środku i dole pasma – to znaczy bas był mocny, a środek jeszcze mocniejszy. Gęsty, lubieżnie pociągający, stuprocentowo przepojony życiem. Bez cienia podostrzania, natomiast z dużym ciałem i przede wszystkim pięknem głosów. Niezwykle intensywne barwy (żadnego parcia ku szarości), ale bez śladu jaskrawizny, tylko spokojne raczej w swej gęstości, baz tendencji do akcentowania połysków i z dojmująco aksamitną, wyjątkowo przyjemną fakturą. Analogowość wzorcowa, że tylko gramofon tak potrafi i magnetofon szpulowy – i Verictum to podkreślały. Zwłaszcza że płyty gromadzę niemal wyłącznie właśnie stuprocentowo analogowe i chętnie na 45 obrotów. Niezwykle realistycznie i plastycznie zagrało, przy górnych tonach trójwymiarowych, ale spokojnych, bez nacisku. Żadnego podkręcania konturów i partii wokalnych sopranami, żadnej ostrości u trąbek. Zarazem duża, holograficzna i przejrzysta scena – i całe słuchanie, że ech…

Taki malutki.

Poprzeczka zawisła więc bardzo wysoko, ale jak chce się sprzedawać bezpieczniki po siedemset złotych, to niskie rzeczy nas nie obchodzą.

– Co przeciw analogowej gęstości i naturalnej postaci głosów rzuciło w niebieskich tubkach Synergistic Research? Rzuciło wyrazistość i naturalizm w innej formie – niezłagodzonej. Kto słuchał z bliska prawdziwej trąbki, saksofonu, puzonu, ten wie, że nie brzmią łagodnie, tylko mieszają przestrzenność z… – no, niestety, trzeba przyznać, że ją mieszają z ostrością. Trąbki nie brzmią łagodnie, bo nie po to powstały. Miały zrywać na nogi i rzucać do ataku; przebijać się przez tumult bitewny. Koncertowe popisy są dla nich drugim dopiero życiem, a że teraz ważniejszym, to inna sprawa.  Można tak to ujmować, że dzięki niebieskim bezpiecznikom to pierwsze życie do nich wraca. Przestają być po audiofilsku złagodniałe, oddające swój mocny sopranowy akcent niższym tonom. Czyli co? Czyli znowu realizm, ale teraz nie taki narzucany przede wszystkim realnością mowy i śpiewu, tylko realizm całego spektrum, z nieuchronnymi tego następstwami w postaci powrotu instrumentów dętych do agresji dźwiękowej. Nie tej złej, złą maszynerią odtwórczą sprowadzonej do cienkiej wrzaskliwości, a tej prawdziwej – niosącej się szeroko, lecz z naturalnym efektem pobudki.