Recenzja: SULEK 9×9 Power

Odsłuchy

Królewska, zaiste, purpura.

   Tak jak w przypadku dawnego testu zbiorczego kabli zasilających, urządzenie testowe stanowił przedwzmacniacz ASL Twin-Head (i biedne w związku z tym jego lampy) oraz, jako efektor dźwiękowy, słuchawki AKG K1000, doskonale potrafiące odszyfrowywać zmiany. Illuminati nie trafił do porównań, bo musiał (zamiennie) obsługiwać przetwornik w dzielonym odtwarzaczu; za lustra porównawcze posłużyły jedynie Harmonix X-DC350M2R, Acoustic Zen Gargantua II i standardowy Sulek Power. Test mimo to był szerszy niż poprzednio, ponieważ umyślnie użyłem przy odtwarzaczu nie tylko kabli wysokiej jakości, ale też średnich oraz zwykłych. Tak by można było ocenić zachowanie porównywanych w każdych, a nie tylko jak najbliższych optimum warunkach. Ta metodologia się sprawdziła, zdecydowanie więcej mówiąc o różnicach. Można takie podejście, co prawda, kontestować, argumentując, że audiofil zawsze dąży do optimum, starając się ze wszystkich sił eliminować punkty słabe, ale w teście dążymy do pełni wiedzy, a nie wyrywkowych opisów w jakichś wyrywkowyych stanach czyjegoś quasi optimum. Tak więc nie ma co się zasklepiać w powtarzanych formułkach własnego zbioru najlepszych kabli – tym razem był to także swoisty crash test, nie sama jazda po autostradzie.

Z czterech w różnych warunkach porównywanych Acoustic Zen Gargantua II wypadł sumarycznie najsłabiej. Przy optymalnie zasilanym źródle spisywał się jak zawsze znakomicie, oferując zarówno najwyższej miary kulturę, jak i na analogicznym poziomie dynamikę, szczegółowość oraz precyzję obrazowania. Do nadganiania stanów słabszych okazał się jednak mało, a nawet całkiem nieprzydatny. Przy jego zasilaniu i zwykłych kablach w dzielonym odtwarzaczu przedwzmacniacz mającym łącznie pięć par najwyższej klasy lamp grał niczym przeciętny tranzystorowy. Powiedzieć, że grał słabo, byłoby na pewno przesadą, ale dobrze też nie grał – a do wyżyn tym bardziej było daleko. Cały czas dawał o sobie znać techniczny sztafaż, zamieniający muzykę w ciągi kanciastych, dudniących, pozbawionych urody dźwięków. Kiepskie jej zatem naśladownictwo, szczególnie przykre dla kogoś przyzwyczajonego do wyższych poziomów. Znaczone typowymi tego przejawami: nie tylko tym dudnieniem i kanciastością, ale też wyczuwalną suchością, niedostatecznym wypełnieniem, brakiem płynności i trzeciego wymiaru. Też – i to bardzo znacznie – wyobcowanymi pogłosami, niemałym też przerostem sykliwości, niedostatkami i przesterami basu i całościowym brakiem muzycznej esencji. W efekcie pozbawiona głębi i urody technicyzacja przekazu na wzór „tranzystorowy” w najgorszym takim stylu – bez uroku, bez przeżywania, bez głębszych pierwiastków duchowych. Całkiem niczym bez lamp – i tylko szybkość, rytm oraz wyraźność dobre. Ogólnie w tej sytuacji porażka i nie tego oczekiwałem. Niemniej sam Gargantua rewelacyjny, jedynie towarzystwa słabych sobie nie życzący.

Ale bez biżuterii.

Ceniony i tak zwyczajnie (a nawet nadzwyczajnie) lubiany przeze mnie Harmonix X-DC350M2R bronił się w równie trudnych warunkach zdecydowanie lepiej, ale do końca też się słabości innych nie oparł. Grał ze słabymi w odtwarzaczu cieplej (co u niego normą), a także muzykalniej, pełniej i głębiej. Ale też pogłosowo, mimo iż płynniej. Zdradzał przy tym przesadną sopranową aktywność, wbrew działającą muzyce. Te pogłosy właśnie odrywającą i samą z siebie też oderwaną. Soprany za bardzo żyły własnym życiem, nie łącząc się i nie współpracując wystarczająco dobrze z całością. Głosy wraz z tym się denaturalizowały, stając nadnaturalnie aktywne, podostrzone. Znów dały o sobie znać zniekształcenia basu oraz zauważalna sybilacja, niemniej dźwięk całościowo był z tymi słabymi do towarzystwa głębszy, przyjemniejszy i bardziej też autentyczny, a dużo mniej w złym sensie tranzystorowy. I znów mnie to zaskoczyło, spodziewałem się lepszych wyników. Przy czym dla jasności podkreślę, że przy dobrych przewodach w odtwarzaczu – identycznie jak Gargantua – bez problemu dowodził Harmonix swej klasy, dotychczasową ocenę pozostawiając nienaruszoną. I może nawet bym go uznał za dobry przykład „naprawiacza”, ale tak się nie stało.

Ostatnim bowiem w porównawczych przedbiegach był zwykły Sulek – po prostu Sulek Power. Mniej nieco od tamtych kosztujący, bo „tylko” pięć tysięcy, i znacznie skromniej wyglądający. Wiedziałem o nim zawczasu, że okaże się najspokojniejszy, ale o reszcie nie wiedziałem. Ta reszta, jak poprzednio, mnie zaskoczyła, ale tym razem pozytywnie. Bo jeśli szukać zasilającego kabla pośród tych wyższej jakości, mogącego udanie pracować w torze ze słabszymi, a nawet całkiem beznadziejnymi jakościowo, ten się okazał wyjątkowo skuteczny. Poczynając od faktu lepszej kontroli basu i sopranów. Wszelkie basowe przestery, umyślnie podrzucane w teście jako przeszkody, z nim bardzo łagodniały, niekiedy znikały całkiem. A jednocześnie – i to zapewne nie bez związku – soprany weszły w prawidłową kooperację z resztą; uspokoiły się, wyszlachetniały. Głównie za sprawą trzeciego wymiaru i wraz z tym charakterystycznej (wreszcie) dla siebie urody, co świetnie umie pokazać na przykład puzon; przy złych sopranach całkiem nieznośny, przy dobrych mający zasadniczy udział w pięknie orkiestr i nawet mogący stać się instrumentem solowym. Wyważenie całego dźwięku i jego lepsze powłoki momentalnie dawały się odczuć jako prezentacja zdecydowanie bardziej kusząca. Żadnego też dudnienia, tak dającego się we znaki z Gargantuą i też niemało z Harmoniksem; żadnego „złego tranzystora”. Ale przede wszystkim więcej trzeciego wymiaru w bardzo widoczny sposób. Wraz z czym bardziej autentyczne źródła – na dodatek bardzo dobrze zogniskowane, czytelne, bez żadnego rozmycia.

Niewielki wtyk sprzętowy nieraz się bardzo przydaje. Bo wielka buła nieraz klopsem.

Także tekstury głębsze i wyraźniejsze, a wokaliści bardziej prawdziwi. Ich głosy nie tylko bardziej autentyczne brzmieniowo, ale też lepiej zawisające w przestrzeni; a także lepiej w tej przestrzeni osadzone oraz wyraźniej zarysowane dłonie klaszczącej publiczności. Na całym paśmie żadnych przebarwień – basowych ani sopranowych – a pogłos pracujący wyłącznie na rzecz całościowego piękna, ani trochę jedynie dla siebie. Wraz z tym artykulacja mowy potocznej prawdziwsza, a sybilacja poskromiona. Zatem wszystko w ogóle lepsze i całość brzmienia nareszcie dająca poczuć obecność w torze najlepszych lamp. Spokój, maestria i elegancja przy groszowych kablach u źródła, a zatem popis zdolności poprawiania – i za to wielkie uznanie.