Recenzja: SULEK 9×9 Power

Odsłuchy cd.

Bo nie zawsze jest tyle miejsca.

   I tak oto doszliśmy celu. A w celu test tytułowego przewodu Sulek 9×9 Power miał dokładnie taki sam przebieg w sensie metodologii, ale całkiem inne wyniki. Które można opisać krótko: przy analogicznej jak u zwykłego Sulka Power zdolności do poprawy, to znaczy gdy wcześniej w torze sygnału występowało zasilane przeciętnymi lub wręcz słabymi przewodami, poprawa ta miała inny charakter – mniej łagodzący, bardziej ofensywny i bardziej popisowy. Przy czym jej zasadniczy motyw pozostawał bez zmian: względem obu porównywanych kabli zasilających innych marek najbardziej zyskiwała trójwymiarowość brzmienia – trójwymiarowość głosów i trójwymiarowość scen. A szczególnie tych drugich, jako że w odniesieniu do pierwszych działy się też inne ważne rzeczy. To drugie zaś – trzeci wymiar sceniczny – zyskiwał  istotny, nieobecny poprzednio, czynnik percypowania także pomieszczeń. Analogicznie jak w przypadku słuchawek Sennheiser HD 800, stawały się te pomieszczenia obecne i równie ważne jak wypełniające je dźwięki. A ściślej rzecz ujmując, dźwięki te nie tylko zajmowały się sobą, ale także opisywały mieszczące je wnętrza. Muzyka przestawała być tylko sobą, stawała się muzyką w czymś i gdzieś. Ten inny sposób ujmowania zawsze odmienia sytuację, nawet gdy tego, skupieni na samych brzmieniach, nie zauważamy. Więcej informacji dociera i rzeczywistość muzyczna bardziej przemienia się w konkret, lecz równocześnie tracimy to coś, co w odniesieniu do literatury nazywa się zaczytaniem. Gdy tak głęboko wchodzimy w narrację i tak się z nią utożsamiamy, że przestajemy widzieć świat wokół. W przypadku audiofilskich doznań ta sytuacja ma warstw więcej – ściślej trzy a nie dwie. Odpowiednikiem narracji literackiej jest tutaj świat dźwiękowy w sensie brzmień samych instrumentów i ewentualnie ludzkich głosów. Tak właśnie w większym stopniu było przy Sulku zwykłym, brzmienia dominowały. Dla tekstu, w którym się zaczytaliśmy, na tym możliwości się kończą. Wżywamy się w przygody bohaterów lub treść komunikatu. (Na przykład w naukowym artykule.) A gdy się oderwiemy, gdy podniesiemy wzrok znad tekstu, wraca świadomość własnego bycia i przebywania tu. W odróżnieniu od tego narracja muzyczna, w którą się słuchając wżywamy, sama może być przedstawiana ze świadomością miejsca albo bez. Co zwykle nie jest całkiem zerojedynkowe, chociaż czasami prawie. Dźwięki – nawet na stricte high-endowym poziomie – mogą się zjawiać we wnętrzach albo bez nich. Zawsze będą przejawiały relacje między sobą, ale nie zawsze opisywały pomieszczenia na tyle dobitnie, by do słuchacza musiało to dotrzeć. I – co w tym wszystkim równie istotne – takie „we wnętrzu albo bez” ma kotwicę zarówno w samych nagraniach, jak i w aparaturze odtwarzającej. Nie chcę tej dygresji przeciągać, bo sami to dobrze wiecie, choć może bardziej podświadomie. Ale już sobie przypomnieliście i teraz możecie wyobrazić, jak przewód Sulek 9×9 Power dodaje do brzmień wnętrza. (Oczywiście o ile muzyka w nich a nie w plenerze, ale plenery to w nagraniach rzadkość, o ile nie liczyć tych sztucznych, elektronicznych.)

Osiemnaście przewodów, z uwagi na efekt naskórkowy, daje zdecydowanie większy przekrój przewodzący.

Odnośnie natomiast postaci samych brzmień, to już zdążyłem napisać, że także były inne. Inne w sposób wyraźny, a nawet diametralny. Bo przede wszystkim nie łagodne. W stosunku do zwykłego Sulka wyraźniejsze, dobitniejsze, o mocniej zaznaczonych konturach. Także głębsze, bardziej z połyskiem i jednocześnie dźwięczniejsze. A mimo tego wciąż całościowo towarzyszyła temu miękka muzykalność, tyle że bardziej wytężona, dobitna, popisowa. Bardziej narzucająca się, niosąca więcej informacji i oczywiście wraz z tą obecnością pomieszczeń bardziej też pogłosowa. Ale z pogłosem właśnie na rzecz muzyki, a nie z niej wyobcowanym. Mocniejsza esencja, więcej czaru, czarniejsze czernie tła i na nich mocniejsze rozbłyski. Wszystko wyraźniejsze i dokładniej umiejscowione w przestrzeni – sumarycznie więcej brzmieniowych treści, topologii i muzycznych kontrastów.

Obeznani ze strukturalną postacią brzmienia od razu w tym wywęszą większą obecność sopranów, stojącą regularnie zarówno za wyraźniejszymi konturami, jak i mocniejszym pogłosem. Słusznie więc będą podejrzewać także wzrost sybilacji i większą ogólną nerwowość. Lecz nie tym razem, tak się nie dzieje. Sybilacja okazuje się wręcz odwrotnie – zredukowana do nieusuwalnego z nasyconych nią nagrań minimum, a nerwowości nie ma – nie ma jej ani trochę. Owszem, jest ekscytacja, wyraźność, podnieta, żywość, i jest blask. Ale bez nerwowości, przerysowań, jakiejkolwiek sztuczności. I wraz z tym dokonuje się synteza popisowego stylu Harmoniksa z wyrafinowanym uspokojeniem zwykłego Sulka. Heglowskim stylem dialektycznym przeciwieństwa się łączą i wznoszą na wyższy poziom. Przy czym trzeba jedno zwłaszcza brać pod uwagę: jeżeli tor w całości, jako suma urządzeń i kabli, ma pewne jakościowe niedomogi, a jednocześnie jest obdarzony podnietą czy przejawia nerwowość, to może się okazać, że wymiana któregoś z kabli zasilających na spokojniejszego zwykłego Sulka okaże się lepszym pociągnięciem niż zaangażowanie kabla szczytowego 9×9, który bardziej się przyda w sytuacji gdy wypadkowa niedociągnięć będzie emocjonalnie neutralna bądź ospała. Natomiast – tu już nie ma niestety zmiłuj – w przypadku toru bez niedociągnięć, takiego najwyższej klasy, flagowe Sulki 9×9 Power pokażą od Sulków zwykłych więcej, a także więcej od przymierzanych do nich Harmoniksów czy Garganuł. Głębia brzmienia, nasycenie muzyczną esencją, dotykowy powab powierzchni zewnętrznych, wyraźność rysunku, kontrola skrajów pasma, szczegółowość, obrazowanie scen, dynamika i całościowy autentyzm – będą dzięki nim lepsze. Lepsze w sposób wyraźny, a nie o jakiś margines. Bo Sulek 9×9 Power to drugi, po szaleńczo już drogim Siltech Triple Crown Power, najlepszy kabel zasilający z jakim miałem przyjemność.

Sam kabel także, w pewnym sensie, lampowy.

Nie robiłem, co prawda, pomiędzy tymi najlepszymi porównania, niemniej wydaje mi się z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że Triple Crown umożliwia jeszcze dokładniejsze odczytywanie tekstur i jego obraz jest spokojniejszy. Niemniej Sulek 9×9 też bardzo się wyróżnia, bezdyskusyjnie dystansując bardzo udane, klasyczne, można powiedzieć, kable od bardzo znanych producentów. Przewyższa je zarówno bogactwem, jak i, co nie mniej ważne, zdolnością do brzmieniowego układania się ze słabszym sprzętowo i kablowo towarzystwem. Od tej strony ma największego przeciwnika we własnym kablu standardowym, a także w tym szalonym (ale jakże skutecznym) Triple Crown, który jest dwa i pół raza droższy.