Recenzja: SULEK 9×9 Power

Technologia i wygląd

Kabel jest całkowicie miękki.

    Kabel, jak wszystkie z wyższych serii, dociera do nabywcy nie tylko w tekturowym, ekologicznym pudełku, w ramach modnego recyklingu na rzecz ochrony krokodylków i wszelkich innych stworzeń, ale też dodatkowo w solidnym worku z grubego, czerwonego aksamitu ze złotym napisem SULEK. Poza tym sam z siebie i tak daje się zaraz poznać, jest bowiem grubszy niż oba z niższych serii, gdyż zgodnie z sygnaturą złożony z dwóch wiązek po dziewięć przewodów. Razem daje to osiemnaście żył w czarnej osłonie z silikonowej gumy, bardzo ładnie, niczym prawdziwy warkocz wokół siebie splecionych. Wtyk ma rodowód przemysłowy i oczywiście własne, miedziane bolce, a wtyczka do podłączania sprzętu jest tradycyjnie minimalistyczna i też z przewodnictwem własnego chowu. Przypadek recenzowany miał długość 2,0 m oraz każącą usiąść cenę 25 000 PLN. Więc jeszcze trochę o tych cenach. Najdroższy przewód sieciowy jaki znam, zrecenzowany blisko dwa lata temu Siltech Triple Crown Power, ceni siebie przy półtorametrowej długości na 13 590 euro. Szaleństwo za cenowym stoi tam techniczne i wizualne: przewodniki z krystalicznego srebra i klatka Faradaya za izolację, z dodatkiem turkusowych powłok oraz złoconych puszek, a do tego opakowanie, jakby w środku było co najmniej któreś z płócien Rembrandta. Krótko mówiąc – orgia przepychu. Ale nie trzeba aż tak wysoko sięgać, po wyglądy i technologie aż tak niecodziennie, by musiał nabywca wpaść po szyję w ekonomiczny dylemat oraz studnię portfela. Polski Verictum DEMIURG Power kosztuje 34 000 złotych, a również polski KBL Sound Synchro Master Power 26 600 tychże złotówek (co to je jedni chcą, a inni nie chcą, pozamieniać na niemieckie marki, przebrandowane dla niepoznaki na paneuropejskie rzekomo euro).

Kabel dostałem na AVS z zadaniem przetestowania, i przy okazji wspominania o tym rzecz nader dla sprawy ważna. W odróżnieniu od niektórych innych, a byli niejedni tacy, Sulek Audio ani myśli się konspirować i działać z zaskoczenia – atakować z doskoku. Dopadać pojedynczego klienta, mamić go chytrym scenariuszem w stylu audiofilskich chwytów „na wnuczka”, by wyczyścić mu konto – tylko rokrocznie najmuje salę na największej, trzydniowej wystawie, pozwalając każdemu do woli się słuchać. Nie epatuje przy tym drogim sprzętem towarzyszącym – przeciwnie, właśnie skromnym, przez siebie zmodyfikowanym, tak aby można było ocenić zdolności modyfikacyjne i słuch ludzi za tym stojących. Nie od rzeczy będzie też zauważyć, że nie spotkałem się dotąd z opinią, iż grało tam u nich źle. Tak twierdzić nikt się nie ośmielił, a niejeden z pewnością miał chętkę.

Pomimo iż jednocześnie gruby.

I teraz bardziej od siebie. Bardzo lubię przewody Sulka. Nie tylko szanuję i doceniam, ale też lubię i wybieram. Lubię za ich pośrednictwem słuchać i nigdy się na nich nie zawiodłem. Mam wiele innych, pośród nich także drogie; mógłbym te Sulki sprzedać, oddać albo wyrzucić. Ale nie chcę. Przybyło by mi wraz z ich sprzedażą pieniędzy, ale ubyło muzyki. Tym niemniej odbierając kabel zasilający za dwadzieścia pięć aż tysięcy miałem uczucia mieszane. Rzecz jasna recenzję zawsze można sporządzić, a ewentualne deptanie innych potokiem słów krytycznych najmniejszego nie stanowi problemu. Dla przykładu, krajowe dziennikarstwo polityczne niemal wyłącznie na tym polega i chłopcy prosperują, że tylko im pozazdrościć. Obiektywizującą postawą się prawie żaden nie splami, tak jakby obelgi i insynuacje były optimum zachowań i czymś godnym inteligenta. To jednak inna dziedzina, a my na szczęście przy audio. Ale audio to też nie dziecinny plac zabaw, tu także robi się interesy. I bez wątpienia w imię nie czego innego, jak właśnie interesu, przewody zasilające Sulka przewędrowały od pięciu tysięcy za debiutancki, przez osiemnaście za kolejny, po aż dwadzieścia pięć za ten tu teraz flagowy A.D. 2019. A to już nie przelewki – za tyle całemu pułkowi można postawić solidny obiad. A jakby samej tej ekonomicznej trudności nie dość, to jestem w posiadaniu zarówno tego najstarszego Sulka, który zawsze świetnie się sprawdzał, jak i bardzo cenionych kabli zasilających Harmoniksa, Acoustic Zen i Illuminati. Mało tego – ten Illuminati na ostatnim AVS rewelacyjnie wręcz się spisał, jako jedyny przewód zasilający używany w oferującym najlepsze brzmienie całej wystawy zestawie elektroniki Jadis z tubami Destination Audio. A z kolei Harmonix i Acoustic Zen dawały skuteczny odpór konkurencji nawet trzy i więcej razy od siebie droższej – droższej nawet o wiele niż ten nowy sulkowy przebój za dwadzieścia i pięć kawałków. Więc wobec tego co? Wobec tego pozostają dwie opcje: bądź blamaż, bądź trzeba będzie się wspinać na wyżyny tego najdroższego Siltecha, który za swoje wariackie pieniądze jest faktycznie najlepszy. Porównywałem go, napisałem recenzję – i nie mam co do tego wątpliwości, jest najlepszy.

W następstwie takiej dywagacji, która w głowie mi zaświtała w sekundę i tylko na papierze się dłuży, za bardzo opisywać tego nowego mi się nie chciało. Zaaplikowałem go końcówce mocy i w niej sporadycznie pracował, bo duże audio rzadziej o wiele teraz pracuje od przykomputerowego. Ale w końcu – trochę z przypadku, a trochę z ciekawości – zrobiłem migawkowe porównanie; i wówczas okazało się, że pisania recenzji nie ma co dłużej odwlekać i będzie to rzecz łatwiutka.