Recenzja: SULEK 9×9 Power

   Marki Sulek Audio, tak samo jak poprzednio Zingali i Ultrasone, przedstawiać już nie muszę. Przynajmniej nie u siebie. Recenzowałem tej firmy wszystkie rodzaje wyrobów – kable zasilające, głośnikowe, interkonekty. Poza tym stale przewijają się w innych recenzjach, bo z nich najczęściej korzystam. I powiem wam przy okazji na audiofilskie ucho, że głośnikowy Sulek 6×9 (zatem środkowy, nie najwyższy) zdmuchiwał, dosłownie zdmuchiwał, kable za takie sumy i takich marek, że cen tych ani marek nie przytoczę, bo by stojący za nimi dystrybutorzy dostali zawału. Czego nie chcemy, prawda? Na marginesie więc tylko rzucę (lecz to istotny margines), żebyście naprawdę uważali, bo za makabryczne pieniądze i pod super sławnymi szyldami sprzedają nieraz lipę. Trafił do mnie na przykład swego czasu przewód do podłączania kolumn za przeszło sto tysięcy od bardzo sławnej marki N, który okazał się tak okropny, że aż nie do wiary. Jak można coś takiego…tak zmasakrować muzykę? A marka prosperuje, przewody dobrze się sprzedają i pochwałami recenzenci sypią… Na przeciwległym biegunie Sulek. Ten dopieszcza muzykę, a hejt przeciw niemu zmasowany. Ze strony kogo, nietrudno zgadnąć, starczą najprostsze skojarzenia. Tym razem jednak nie o podłączaniu kolumn, a o przyłączu prądowym. I nie ze średniej półki, a ze samego szczytu. Przy cenie do tego stopnia konkretnej, że aż duszno się robi, ale czy warto jeszcze sarkać? Może i, kurczę, warto, bo ceny w audio poszalały, ale wracanie do tej sprawy przy każdej jednej okazji staje się w końcu nudne. Więc może zbiorczo tak ujmę: firma Sulek pochodzi z Trójmiasta – kablowa jest i niszowa. Bazująca przede wszystkim na odsłuchach i świetnych (to naprawdę) uszach głównego konstruktora, a od strony technicznej na miedzi skądsiś pozyskiwanej, a skąd, to jej słodka tajemnica. Podejrzewam, że bardzo starej i tym uspokojonej, poddawanej dodatkowo tradycyjnym zabiegom wyżarzania i rozciągania. Z tą jeszcze niebagatelną zaletą, że w ciągu przewodów sulkowych ta miedź wiedzie od A do Z; to znaczy nie ma tam (jak zwykle się dzieje) kupionych od zewnętrznych dostawców wtyków ani gniazd – żadnych złoconych czy rodowanych fidrygałków w karbonowych oprawkach po tysiąc i więcej od sztuki, a tylko przez wnętrza zwykłych wtyków przechodzą przedłużenia zasadniczych przewodów z tej samej super miedzi. Co daje nie tylko identyczne na całej długości przewodnictwo, ale też niebagatelną zaletę unikania przeskoków metal-metal dla różnych rodzajów metali. To bowiem, zgodnie z dość świeżej daty odkryciem, iż prąd ma postać nie przepływu a fali, pozwala rugować zjawiska dyfrakcyjne na styku różnych ośrodków. A przy okazji także lutowania albo zacisków śrubowych, co też nie pozostaje bez wpływu na jakość, jako że luty i śruby psują.

Pokaż cały artykuł na 1 stronie

33 komentarzy w “Recenzja: SULEK 9×9 Power

  1. Właściciel Gargantua II pisze:

    Szanowny Panie Redaktorze!

    Jeśli dobrze odczytałem, AZ Gargantua II został podłączony do przedwzmacniacza i zagrał najsłabiej („Przy jego zasilaniu przedwzmacniacz mający łącznie pięć par najwyższej klasy lamp grał niczym przeciętny tranzystorowy”). Bo tego kabla, o czym Pan z pewnością wie, nie podłącza się do źródeł ani przedwzmacniaczy. To kabel idealny do bardzo mocnych wzmacniaczy zintegrowanych i końcówek mocy. Jeszcze wyraźniej to wychodzi przy modelu Absolute, który sprawdza się przy potężnych mocowo amplifikacjach. Zdaje się, że najnowszy AZ Twister służy do źródeł, ale nikt go jeszcze nie testował. Może Robert Lee wypuści na rynek coś klasy modelu Absolute, ale dla źródeł. Kto wie.

    Z poważaniem

    Tomasz

    1. Piotr Ryka pisze:

      Panie Tomaszu – wiem. Ale w moim przedwzmacniaczu/wzmacniaczu słuchawkowym Gargantua spisuje się znakomicie. Tyle że – no, niestety – okazał się nie tolerować słabych zasilających przy źródle. I to z pewnością nie tylko jego wina, ponieważ dzielone źródło Ayona jest wyjątkowo kapryśne i ze słabymi kablami zasilania gra źle, bardzo źle. Przy Accuphase byłoby pewnie inaczej, choć może lepiej nie zgadywać, bo zgadywanki w audio to bardzo śliska sprawa. Natomiast nie tylko dzięki temu tu porównaniu, ale także wcześniejszym udało mi się ustalić, że Gargantua II to przewód wyostrzający i podkręcający przekaz, a nie łagodząco-uspokajający. Pewnie właśnie dlatego tak dobrze służy wielkim i przez to trudnym do ruszenia końcówkom mocy. Bardzo też dobrze działa przed listwą.

  2. Paweł pisze:

    Ja używam AZ Gargantua II do wzmacniacza dual mono 2 x 400 VA. Jednak z moim źródłem jakim jest Ayon 35 P+S spisał się znakomicie. Okazał się w mojej ocenie / moim systemie lepszy od Harmonix x-dc350 improved m2r. Ayon „ciągnie” więcej prądu niż niektóre małe wzmacniacze :-). Jestem przekonany, że ocena wynika z konkretnie skomponowanego systemu i w innej kompletacji mogłaby być inna.

    1. Piotr Ryka pisze:

      Panowie – przecież wyraźnie napisałem, że przy innych dobrych kablach zasilających Gargantua w pełni podtrzymał moją świetną o nim dotychczasową opinię. Mniej się nadaje do współpracy ze słabszymi urządzeniami i innymi słabszymi kablami zasilającymi, ale sam z siebie jest rewelacyjny i zawsze go polecałem.

  3. jafi pisze:

    Zagadka z wymianą sieciówek z poprzedniego testu Zingali Client 3.15 Evo wyjaśniona:)
    Czasem piszesz Piotrze dosyć enigmatycznie…

    A i jeszcze co do kwestii która sieciówka gdzie – uważam, że to bez znaczenia w przypadku topowych kabli zasilających, a o takich tutaj mowa.
    Czy źródło, wzmacniacz, czy końcówka mocy.
    W innym razie producent powinien się określić: co do czego.
    Nie zauważyłem, by ktoś tak czynił.

    1. Piotr Ryka pisze:

      Wcale nie – to Nie Gargantua był tam zastępowany, nie on nawalał. Nigdy zresztą nie używam go przy odtwarzaczu.

  4. Moriarty pisze:

    „Ceny najdroższych kabli zasilających urągają zdrowemu rozsądkowi.”

    Cóż, pełna zgoda. A w środowisku moich internetowych znajomych pasjonatów dobrego dźwięku, zdolnych wydać niekiedy naprawdę duże pieniądze na sprzęt, panuje ugruntowane praktyką przekonanie, że i tak najlepszym wyborem jest Yarbo SP-1100PW – około trzystu złotych za metr – z dobrymi wtykami.

    I szczerze mówiąc, gdy słyszę, że ktoś za sieciówkę (nierzadko przebrandowany i schowany pod oplotem Yarbo ;)) żąda bajońskich sum, to mną z lekka trzęsie.

    1. Piotr Ryka pisze:

      Dobrze by było z tym Yarbo. Mogę go porównać, nie mam tu żadnych zahamowań.

      1. Moriarty pisze:

        Gdyby miał Pan ochotę, mogę pożyczyć. Czy dobrze kojarzę, że jest Pan z Warszawy? W razie czego proszę o maila.

        1. Piotr Ryka pisze:

          Nie, jestem z Krakowa. Ale to producentowi albo dystrybutorowi powinno zależeć.

          1. Moriarty pisze:

            Rzecz w tym, że ten kabel jest sprzedawany z rolki na metry. To przypadek trochę jak z kablami Duelunda czy Beldena. Trzeba samemu wybrać wtyczki, oplot – „goły” Yarbo też może być, rzecz jasna, ale wtedy ma wybitnie niski współczynnik WAF 🙂 – i to wszystko razem zmontować.

            Oczywiście są osoby, które dorabiają sobie sprzedażą samodzielnie zrobionych „gotowców”, ale o ile mi wiadomo, w oficjalnej ofercie i dystrybucji takich sieciówek nie ma (nie licząc firm, które sprzedają Yarbo pod inną nazwą jako kable autorskie – z bizantyjskim narzutem).

            PS. Osobom, które chciałyby sprawdzić możliwości Yarbo SP-1100PW – jako użytkownik dwóch takich sieciówek serdecznie polecam – doradzam kupowanie kabli wyraźnie dłuższych niż metr, łatwiej je wtedy ułożyć. Są, niestety, grube, a co się z tym wiąże, dość sztywne. Moje mają po 133 cm, a i tak nie jest łatwo.

          2. Marcin pisze:

            Panie Piotrze, zachęcam do podjęcia wyzwania i rzucenie swojego ucha w kierunku wspomnianego kabla Yarbo. Kto wie, może gra warta świeczki? S am zabieram się za kupno swoich pierwszych kabli zasilających i wiadomo, szukam czegoś dobrego, ale nie za miesięczną wypłatę 🙂

          3. Piotr Ryka pisze:

            Kabel zasilający powinien mieć minimum 1,5, ale lepiej 1,8 m długości. Lub więcej.

    2. jafi pisze:

      Pozwolę sobie na dygresję w tym miejscu.
      Sugeruje Pan reprezentując swoje środowisko, że wystarczy określony typ przewodnika, dobranie wtyczek i po sprawie, czyli tak powstanie wybitna sieciówka, która zastąpi te drogie, przedrożone, poprzebierane z rynku.
      Gdybyż było tak łatwo…
      Żyjemy w czasach drukarek 3D, obrabiarek CNC i można sobie wyobrazić, że wytworzenie np. skrzypiec, to prosta sprawa. Przecież można zaoszczędzić pieniądze i nie kupić uważane za markowe, dobrze zestrojone instrumenty, a zrobić je samemu. Poczytać w internecie jakich rodzajów drewna się używa, jakie lakiery, struny…i gotoweJ Nie są mi znane takie próby. Choć może i takie bywają?
      Ciekawa w tym miejscu może być historia instrumentów ludowych. Wytwarzane przez lokalnych rzemieślników na potrzeby lokalnych grajków lub przez nich samych. Toż to czysty DIY był.
      I tu pojawia się pytanie: które z tych instrumentów, z których okolic przetrwały w zbiorowej świadomości jako wybitne?
      W opozycji znam przykład z całkiem nieodległej przeszłości związanej z saksofonem. Ich twórca stał się ikoną w świecie muzyki.
      W tym miejscu pozwolę sobie nie zgodzić się z Panem a priori (bez bezpośredniego porównania proponowanego przez pana przewodnika z innym jako punkt odniesienia).
      Twierdzę, że mając do dyspozycji świetny przewodnik, nieograniczony wybór wtyczek trudno będzie stworzyć świetnie brzmiący kabel – sygnałowy, czy zasilający.
      Chodzi mi o udział składającego lub twórcy, jak kto woli. Bo niewielu z tych podejmujących wyzwanie ma wystarczające doświadczenie z dźwiękiem, potrafi określić cele i je zrealizować.
      Wynik będzie tylko „jakiś”.
      Jeszcze mniej z tych niewielu dysponuje słuchem wybitnym i potrafi wyznaczać i realizować wyrafinowane cele.
      Do napisania tej odpowiedzi skłonił mnie fakt złożenia propozycji przetestowania pańskiej sieciówki DIY pod recenzją wybitnej sieciówki Sulek Audio 9×9. A mógł Pan przecież złożyć taką pod testem dowolnej innej.
      Z poważaniem.

      1. Piotr Ryka pisze:

        Zacytuję samego siebie sprzed lat trzynastu. (Trochę obok tematu, a trochę w temacie.) To dwa fragmenty założonego przeze mnie wątku, a rzecz tyczy skrzypiec Stradivariusa, czyli z pewnością rękodzieła:

        Na kanale PLANETE bardzo ciekawa audycja o tym w powszechnym mniemaniu szczycie lutniczej perfekcji i poszukiwaniach tejże perfekcji źródła. Materiał obrazoburczy, bo okazuje się, że ślepych testów arcydzieło mistrza z Cremony nie przeszło. Dwaj skrzypkowie, dwaj krytycy muzyczni i lutnik – a więc grono jak najbardziej kompetentne – wybrali instrument współczesnego lutnika spośród czterech testowanych, pośród których oczywiście był stradivarius. Także badania materiałowe i konstrukcyjne nie wykazały żadnej nadzwyczajności tych skrzypiec. Czyżby więc kolejna audiofilsko-muzykologiczna legenda bez pokrycia? Koniec wielkiego mitu? Ktoś oglądał?

        I jeszcze ciekawostka. Okazuje się, że po 10 latach żmudnych badań naukowcy dowiedli, iż na podstawie samego dźwięku nie można ustalić kształtu bębna, który go wydał. Kształt jest zatem, a w każdym razie bywa, przynajmniej w pewnych granicach, niesłyszalny.

        Ponieważ zdaje się nikt poza mną programu nie widział, zmuszony jestem zdać nieco szerszą relację. Materiał ma formę śledztwa. Wychodzi się od powszechnie przyjmowanego za kanon założenia, że skrzypce Stradivariego są najlepsze na świecie i przewyższają konkurencję o klasę, no może z wyjątkiem instrumentów Amatiego. Usiłuje się zatem dociec źródeł owej wyższości na drodze naukowych dociekań. Na pierwszy ogień idzie surowiec – drewno. Krążą legendy, że skrzypce kremończyka grają tak cudownie, bo nabył on zapas drzewa od swego mistrza i w związku z tym dysponował surowcem o wyjątkowej długości leżakowania, może nawet 70-letnim. Badania dendrochronologiczne – okazuje się, że jest taka nauka – obalają ten mit. Ponad wszelką wątpliwość drzewo użyte do budowy legendarnych skrzypiec leżakowało jedynie 20 lat. Skoro nie drzewo, to może wyjątkowa precyzja wykonania? Naśladowcy wielkiego mistrza prześcigali się w staranności obróbki, by uzyskać idealnie równomierną grubość i wzorcowy kształt. Tymczasem pomiary wykazują, że wzorzec wcale nie jest obrobiony równomiernie. Może zatem w tym właśnie tkwi tajemnica? W nierównomierności. Ale naukowcy są bezwzględni – wahania grubości, a także pewne ograniczone, ba, nawet i znaczne, odmienności kształtu nie mają wpływu na dźwięk, a stradivariusy niczym się pod tym względem specjalnie nie wyróżniają. Może w takim razie politura, albo kleje? Lecz i tu spotyka nas rozczarowanie. Analizy niczego nadzwyczajnego nie wykazują.

        W tej sytuacji badacze przystępują do experimentum crucis, a jest nim wzorzec audiofilskich ustaleń – ślepy test odsłuchowy. Dwóch skrzypków, dwóch krytyków muzycznych i lutnik słuchają grającego z zawiązanymi oczami, by nie poznał skrzypiec, wirtuoza. Sami też mamy okazję tę grę usłyszeć, choć niestety przez bardzo krótko. W teście uczestniczą cztery instrumenty, pośród których jest oczywiście autentyczny stradivari. Brzmienie jednych z nich jest odmienne, nieco niższe, jakby głębsze. Pozostałe brzmią bardzo podobnie. Wszyscy (także ja) to wychwytują i mają poczucie ulgi. Faktycznie, jedne grały inaczej. Więc jednak!

        – I jakież rozczarowanie. Te odmienne okazują się dziełem współczesnego lutnika.

        Konsternacja. Wszyscy z niedowierzaniem kręcą głowami. Jakże tak? A legenda? Stulecia muzykologicznej pewności. Stradivarius to przecież aksjomat. Okazuje się – nie do końca. Zawsze byli tacy, którzy wątpili w wyjątkowość tych skrzypiec, ale nikt nie chciał ich słuchać.

        Następnie rozmowa z Ann Sophie Mutter – wybitną skrzypaczką. Mówi, że każde skrzypce mają duszę i zadaniem wirtuoza jest odnalezienie instrumentu, którego dusza pasuje do jego własnej.

        Na koniec źródła legendy. Okazuje się, że jakiś handlarz, jakiś kolekcjoner, ktoś komuś wyjątkowe skrzypce obiecywał, potem umarł, skrzypce odnaleziono w jego rzeczach, ktoś to następnie ubarwił, rzecz zaczęła rosnąć, aż urosła w legendę. A potem wszyscy byli już pewni.

        Osobiście nie mam wyrobionej opinii. Nie jestem znawcą i nie miałem okazji do porównań. Na płytach najlepiej brzmią moim zdaniem skrzypce Davida Fiodorowicza Oistrakha.

  5. Marcin pisze:

    Chciałbym zapytać szanowne grono, czy trzymając wszystkie swoje urządzenia audio stale włączone, wpięte w jedną listwę, a przepływ prądu (czyli On/Off) przełączając sobie tylko na tej listwie, robię dobrze? Czy może to wpłynąć negatywnie na żywotność urządzeń, lamp itd?

    Przepraszam za mały offtop, w małym stopniu tylko związany z tematem kabla zasilającego.

    1. Piotr Ryka pisze:

      Problem polega raczej na tym, czy włącznik on/off na listwie jest dobrej jakości, bo obawiam się, że nie. Sam mam wprawdzie niezłej jakości taką listwę z dawnych czasów od ACAR Studio dla przeznaczeń profesjonalnych, wyposażoną w duży przełącznik, ale używam jej teraz tylko do komputera i monitora, chociaż dla dźwięku robiła niezłą robotę. Generalnie jednak audiofilskie listwy włączników nie mają.

      1. Marcin pisze:

        Czyli siłą rzeczy każde urządzenie trzeba włączać z osobna? A czy można po prostu taką audiofilską listwę wyciągnąć z gniazda, zostawiając wszystkie urządzenia do niej wpięte w pozycji ON?

        1. Piotr Ryka pisze:

          Myślę, że lepiej używać wyłączników w urządzeniach. To na pewno bezpieczniejsze.

  6. Michael1976 pisze:

    Z moich poważniejszych decyzji o zakupie kabli zasilających był omawiany powyżej kabel Yarbo sp1100PW,lecz przełom w dźwięku nastąpił kiedy zakupiłem kable firmy Thunder Melody.To na prawdę już inna bajka.

  7. jafi pisze:

    Takie samo zawracanie głowy jak firma T.M. czyni na forach audio.

  8. Michael1976 pisze:

    Nic mi o tym nie wiadomo.Jako klient nabyłem po wcześniejszych odsłuchach kable z serii Nogravity i patrząc z punktu technologicznego zaznaczę że w swoich konstrukcjach kładą bardzo duży nacisk na róźnej maści ekrany co ostatecznie ma ogromny wpływ przy odsłuchach.Nie znam innej firmy która w tak dużym stopniu zwraca na to uwagę jak i wykorzystuje materiały o których nie słyszałem by ktoś miał coś takiego w swojej ofercie.Zyjemy w świecie strasznie zaśmieconym,zasilacze impulsowe,nadajniki komórkowe,WiFi,promieniowanie jonizujące itd.To wszystko degraduje sygnał,także i w sprzęcie audio.Walka z tym nie czystym otoczeniem(zaśmieconym)jest bardzo kluczowa,jeśli komuś się to uda może osiągnąć spektakularne wyniki nawet w średniej klasie sprzęcie.Pan Pacuła testował od nich już dwa produkty,proszę sprawdzić.

    1. Tedi02 pisze:

      Znam jednego człowieka z firmy t.m ,mającego adhd 🙂 testy u paculy załatwiali w kawiarnii to primo a secundo ,to nie widziałem złych recenzji paculy🙂

  9. jafi pisze:

    Czyli nachalnej reklamy ciąg dalszy…
    Podpisz swoje uwagi na temat T.M. pod recenzją, na którą się powołujesz.
    Tutaj się komentuje test Sulek 9×9. Zauważyłeś?
    Jak pojawi się test T.M. tutaj, wtedy twoje wpisy będą na miejscu.

  10. Michael1976 pisze:

    Ależ ja tu nic nie reklamuję Panie kolego,tylko oznajmiłem moje powszechne szczęście z nowego przybytku.

  11. jafi pisze:

    Wciąż nie rozumiesz, że jesteś nieproszonym gościem?
    Czy mam dosadniej?

    1. Piotr+Ryka pisze:

      Tylko grzecznie, poproszę. Każdy ma prawo komentować.

  12. jafi pisze:

    Ciekawa koncepcja:)
    Komentarz nie na temat to też komentarz.
    Ale co ksiądz lubi:)

    1. Piotr+Ryka pisze:

      Nawet jeżeli jest w tym szczypta promocji, to nikomu od niej nie dzieje się wielka krzywda, ojcze kanoniku.

  13. Michael1976 pisze:

    Pan jafi to musi być bardzo sfrustrowanym człowiekiem.Tu są tylko komentarze,wymiana doświadczeń,zdań,podpowiedzi mimo że głównym i przewodnim tematem jest Sulek.Każdy tak jak Pan Piotr Ryka napisał ma prawo napisać co myśli i komentować,więc tym nurtem tematyki się kierujmy.Jest takie zioło (melissa)bardzo dobrze koi nerwy..(Sprawdzone)

  14. jafi pisze:

    To nie nerwy, to alergia na T.M.
    Na alergię nie ma lekarstwa.
    Diagnoza tak samo zła, jak pomysły T.M. na dźwięk.

    A księdza prałata przestrzegam przed T.M. i jego zwolennikami.
    Ich „wyczyny” na forum Nasze Audio przekroczyły nie tylko granice dobrego smaku: agresja, arogancja i postawa besserwissera.

    Bo nie wpuszcza się wilka między owce.
    Że przypomnę tylko historię Czerwonego Kapturka.

    1. Piotr+Ryka pisze:

      Wilki nikogo tutaj nie zjedzą, obiecuję. Gajowy.

  15. Michael 1976 pisze:

    Ukłon dla Pana gajowego:-)

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

sennheiser-momentum-true-wireless
© HiFi Philosophy