Podsumowanie

   Jak chodzi o podsumowanie, to sprawa jest dosyć prosta. Ragnarok Schiita plasuje się prawidłowo w ciągu podobnych urządzeń od Cary i Lebena. A przy tym w odróżnieniu od nich jest konstrukcją tranzystorową, co ma swoje zalety. Większą moc i mniejsze zużywanie się podzespołów, mniej mimo wszystko wydzielanego ciepła (choć nieźle on grzeje), a przede wszystkim symetryczność, tu w postaci opatentowanego obwodu Ciclotrone o zaletach klasy A oraz lampowego stylu w domenie tranzystorowej. Tak więc wzmacniacz jest prostszy w użyciu a bardziej funkcjonalny. Jest też od wszystkich wymienionych tańszy – od szczytowego Cary aż dwakroć. Nie stanowi wprawdzie przełomu, bo brzmienia lepszego od tamtych nie ma, a tylko, jak mówiłem, dobrze się w szereg cenowo-jakościowy wpisujące, lecz to samo w sobie jest na pewno zaletą, bo niższa cena zakupu to dla niektórych rzecz poza wszelką dyskusją, a niższe koszty eksploatacji też nie są od parady.

Szczerze mówiąc, po pierwszym tygodniu użytkowania na pewno bym siebie nie podejrzewał o napisanie czegoś takiego. Rozważałem nawet nie pisanie recenzji, bo być by musiała krytyczna. Ale na szczęście Schiit postał wystarczająco długo i z czasem się otrzaskał. Na pewno woli tor symetryczny, choć bez symetrii też sobie radzi, a także bardziej spektakularnie napędza słuchawki niż głośniki, aczkolwiek różnica nie jest znaczna. Zaskakująco nawet mała, bo przecież to w słuchawkach dotąd się Schiit specjalizował. Wzmacniacz wyjątkowo dobrze spisywał się w towarzystwie przetwornika Ayona, co obu urządzeniom wystawia wysoką notę, a przy tym nie kaprysił, bezproblemowo wysterowując każde słuchawki. – Dajcie mi dobre źródło i jakiekolwiek słuchawki, a resztę sam załatwię – wydawał się mówić. Najlepiej oczywiście źródło symetryczne i słuchawki też z symetrycznym kablem, ale jak nie, to nie będzie nieszczęścia. Tak więc można go kupić, a na symetryzację dopiero zbierać, ciesząc się uniwersalizmem głośnikowo-słuchawkowym. Takich urządzeń jest mało, a tranzystorowych jak na lekarstwo, tak więc na pewno daje to Ragnarokowi od Schiita rynkowy atut.

W punktach:

Zalety

• Przejrzystość.
• Nastrojowość.
• Dynamika.
• Analogowość.
• Super szczegółowość.
• Duża moc.
• Lampowy styl w tranzystorowej domenie.
• Unikalny obwód Cyclotrone.
• Czysta klasa A.
• Pełna symetryczność, włącznie ze słuchawkowym wyjściem.
• Doskonały jako wzmacniacz głośnikowy i słuchawkowy.
• Trzy zakresy regulacji mocy.
• Aż pięć wejść i dwa wyjścia.
• Krokowy potencjometr.
• Staranne wykonanie.
• Solidne podzespoły.
• Wszystko pod kontrolą procesora.
• Czarne i srebrne wykończenie.
• Dobry stosunek jakości do ceny. (W kraju pochodzenia jeszcze lepszy.)
• Znany i ceniony producent.
• Made in USA.
• Polski dystrybutor.

Wady i zastrzeżenia

• Duże gabaryty, a więc to klasyczne a nie komputerowe audio.
• Brak pilota.
• Solidnie się rozgrzewa.
• Bardzo długi okres wygrzewania.

Sprzęt do testu dostarczyła firma:

Dane techniczne:

• Moc: 100 W/4 Ω.
• Moc słuchawki: 1,7 W/300 Ω.
• THD: ≤ 0.006%, 20 Hz – 20 kHz/1V RMS.
• Stosunek szumu do sygnału: ≤ 103 dB.
• Przesłuch międzykanałowy: ≤ 80 db.
• Impedancja wyjściowa: 0,03 Ω.
• Wzmocnienie (zakresy): 26 dB, 14, dB, 0 dB.
• Waga: 14,5 kg.
• Cena: 9990 PLN.

System:

• Źródła: PC, Accuphase DP-700.
• Przetwornik: Ayon Sigma.
• Wzmacniacze słuchawkowe: Phasemation HPA-007, Schiit Ragnarok.
• Słuchawki: Audeze LCD-3, AudioQuest NightHawk, Final Audio Sonorous VIII, HiFiMAN HE-6.
• Głośniki: Reference 3A.
• Interkonekty: Tellurium Q Black Diamond XLR, Siltech Triple Crown i Sulek Audio RCA.
• Kabel głośnikowy: Sulek Audio.
• Listwy: High End Power Base, Sulek Audio.