Recenzja: Procesor głośnikowy Ancient Audio P3

Brzmienie cd.

Godzina pośpiesznego programowania, jeden krótki ruch manipulatorem i…

   Drugie skupisko zmian to przestrzeń. Tu także naprawdę się działo i chyba nawet działo najwięcej. Dobrze ustawione i napędzone Raidho scenę mają jak ze snu, o niespotykanej głębokości. Jednak okazało się, że można na niej jeszcze niejedno zdziałać, by stała się jeszcze prawdziwsza. Strojenie poszerzyło ją, i to zdecydowanie, a jednocześnie poprawiło lokalizację źródeł. Ta stała się wzorcowa, bez żadnej przesady. Każde źródło dźwięku przestrzenie zebrało się w sobie, jedno od drugiego wraz z poszerzeniem sceny się odsuwając, a jednocześnie nic nie straciło na tym to odrywanie się dźwięku od źródeł i jego naturalna propagacja, którą nazwałem w recenzji Raidho D-2 promieniowaniem. Mało tego, ono zyskało. Zyskało, bo pojawiła się lepsza między źródłami współpraca, pomimo że ich rozsunięcie sugerowałoby raczej coś innego. Ale nie, nic podobnego – podziały się wyłącznie dobre rzeczy. Wzrosła separacja, poprawiło ogniskowanie i dźwięki bardziej naturalnie i w bardziej widoczny sposób na siebie się nakładały. Siedziałem jak zaczarowany, niemal nie wierząc uszom. Aż tyle jeszcze udało się osiągnąć? Tak bardzo da się jeszcze scenę tych Raidho poprawić? Nie zgadłbym tego za żadne pieniądze i za żadne, gdyby było moje, nie oddał. Taka scena we własnym domu to skarb. A na niej żywi ludzie. Autentyczni w sposób wręcz nieprzyzwoity, bo jak już kiedyś pisałem, dobrym dźwiękiem o wiele łatwiej przywołać obecność niż obrazem, jako że obrazów jak z życia nie potrafi generować żadna fotografia, żadna telewizja, ani żadne kino. Tylko w snach takie się pojawiają i dlatego snu od jawy odróżnić się nie da i dlatego to tutaj było jak ze snu; takiego jeszcze piękniejszego niż ten śniony za sprawą samych Raidho. Ale odłóżmy filozofię i zostawmy tylko samych autentycznych wykonawców o cechach i sposobie bycia nie podlegającym żadnej krytyce. To była naprawdę ostra audiofilska jazda, a każda puszczona płyta rodziła się na nowo. Te sale, te oklaski, ta precyzja rozpisu planów, ta dal… I do tego jeszcze dużo przyjemniejszy w odbiorze szum tła, o wiele mniej drażniący a wcale nie ściszony. Jedynie poprawniejszy tonacyjnie, tak jak wszystkie wysokie dźwięki. A na pierwszym planie wykonawcy dużo lepiej wpisani w akustykę, a jednocześnie wciąż pierwszoplanowi i wciąż z zachowaniem wszystkich atrybutów indywidualnych. A więc to samo co w przypadku kabla zasilającego Siltech Royal Double Crown, tyle że z o wiele silniejszym tego uwydatnieniem i pełniejszym całościowym aranżem.

…Raidho D1 odezwały się takim głosem, którego najprawdopodobniej nie spodziewaliby się po nich nawet ich konstruktorzy.

Tam to była w porównaniu namiastka, jakiś tylko wstęp – a tutaj pełne rozwinięcie i całościowa perfekcja. Wystarczyło zamknąć oczy by przenieść się „tam”, a nawet bez zamykania przy odrobinie wyobraźni złuda stawała się zupełna, bo pokój odsłuchowy znikał samoczynnie. I nie było do tego potrzebne tradycyjne wejście w muzykę, owo audiofilskie nabieranie rozpędu, którego sam zwykle na obszarze kilkunastu bodaj minut (a często dużo dłuższym) potrzebuję. Tu działo się to natychmiast.

Na koniec słowo o basie, będącym oczkiem w głowie jakże wielu audiofili. Raidho D-1 to pod tym względem głośniki niesamowite. Nie tylko pod tym, ale pod tym i pod paroma innymi szczególnie. Bo są to wszak tylko monitory, choć z bass-reflexem (co w sumie jest normą) i diamentowym głośnikiem szerokopasmowym (co normą już nie jest), no ale jednak zaledwie monitory. Te monitory pokazały na Audio Show jaki może być bas z monitorów, że aż cały pokój był pełen basowego dygotu, a u mnie dobrze ustawione basu mają w sam raz i jest on popisowej jakości. Ale napisałem parę wersów temu, że wszelkie cyknięcia i stuknięcia wraz z procesorową optymalizacją stały się prawdziwsze, a przecież perkusja to cykanie talerzy i stukanie w bębny. Nie mogło stać się zatem inaczej niż lepiej, a lepiej było o kawał lepszości. Tego basu nie przybyło pod względem ilościowym jakoś szczególnie, ani schodzić nie zaczął o wiele niżej, ale jakość akustyki bębnów i naturalność wszelkiego rodzaju uderzeń poprawiła się radykalnie. Wszystko przedtem, kiedy porównywać, zdawało się nadrealne i ekscentryczne, a po optymalizacji prawdziwe i uspokojone. Nie jak w kinie akcji, gdzie wszystko co się dzieje jest przerysowane i efekciarskie, tylko jak w najlepszym dokumencie obrazującym w tym wypadku muzykę. Popisowość nie jest wcale zła, czasami można poszaleć w jakimś Matriksie, ale muzyka w naturalnej formie, na bazie rozwijanych przez tysiąclecia instrumentów, wystarczająco jest popisowa i nie potrzeba jej doprawiać żadną egzaltacją ani ekstatycznością. Naturalny wyraz wystarczająco ma mocny.

Całościowa poprawa brzmienia była tak rażąca, że aż trudna do uwierzenia… Czy to początek nowej ery w audio?

Na finał zostawiłem sobie ciężkiego rocka. Zawsze tak robię, spuszczając na finiszu ze smyczy decybele. Tak autentycznego i tak przeszywającego słuchałem tylko przysłuchując się próbom rockowych zespołów i z wielokanałowej płyty SACD. Z super potęgą basu, super rozdzielczością i dojmującym autentyzmem. Naturalność, moc, nasycenie, prawda. Wszystko to jednocześnie – i obyśmy tylko zdrowi byli i na takie coś mogli zarobić.