Recenzja: Pioneer SE-MASTER1

 Pewne rzeczy odkładają się w czasie, i tak stało się z recenzją debiutujących w pierwszej połowie 2015-go roku flagowych słuchawek marki Pioneer. Tytułem ciekawostki i jednocześnie rysu historycznego rzucę, iż zalążkiem Pioneer Corporation (stanowiącej obecnie jedną machinę biznesową z Onkyo Corporation) był założony w 1938 przez pana Nozomu Matsumoto jeden z tokijskich punktów naprawy radioodbiorników, tak więc początki były skromne, a jednocześnie nietypowe. Nozomu Matsumoto był bowiem synem chrześcijańskiego misjonarza i motywacją jego działań była wiara, że technika radiowa przyczyni się do popularyzacji chrześcijaństwa w Japonii. Ta rzecz się nie stała, stało natomiast to, że po II wojnie światowej z małego punktu napraw wyrosła wielka korporacja.

Przeskoczmy na inny kontynent. Dokładnie dwie dekady temu, dwa lata przed millenium, zawitały na rynek słuchawki Sennheiser HD 600 i świat uległ przemianie. Przemianie zrazu niewidocznej, bo jak powiadał Hegel: „Sowa Minerwy wylatuje o zmierzchu”, tak więc nie wszystko zrazu widać – zwłaszcza sens uwidacznia się z czasem. Przemianie prawdopodobnie nieuchronnej – i to też w zgodzie z Heglem, według którego nieuchronne jest wszystko, co się zdarza. Nie te słuchawki, to inne – musiały nadejść takie otwierające drogę do zmiany domowego przybytku audio z dużego systemu głośnikowego w niewielki słuchawkowy. Nie ziściła się bowiem wizja ogólnoświatowego dobrobytu na wzór amerykański; i zamiast żeby każdy obywatel wszelkiego kraju stał się właścicielem dużego domu bądź apartamentu, to zwykły Amerykanin zbiedniał. Inny to jednak temat, nas z niego interesuje tyle, że większość ludzi żyje teraz w klitkach i los ich z miejsca na miejsce rzuca. Życie stało się niestabilne, nie ma już panów na zagrodzie. To znaczy są, tak jak zawsze, ale ciągle nieliczni; a zwykły, szary człowiek może sobie pozwolić na garsonierę, albo najwyżej trzy pokoje, i w nich najlepiej słuchawki, by nie przeszkadzać siedzącym przed telewizorem i w ogóle sobie nawzajem.

Dość ogólników, przejdźmy do rzeczy. Dzięki tym Sennheiserom – niedrogim a świetnym – rynek słuchawek zaczął nabierać tempa, po 2010 ruszając dosłownie lawiną. I w ramach tej lawiny odnoga substytutu prestiżu – że mianowicie dużego audio nie mam, ale mam luksusowe słuchawki. Takie słuchawki były od dawna i specjalizował się w nich Stax, aczkolwiek Pioneer też miał w dorobku luksusowe, elektrostatyczne SE-1000 z 1979-go. Po 2010-tym ilość specjalistów słuchawkowego luksusu jęła zaś błyskawicznie przyrastać; każdy bez mała producent elektroniki (przynajmniej z tych co większych), poczytywać jął sobie za obowiązek zaoferować luksusowe słuchawki. I nie inaczej Pioneer, i nie inaczej Onkyo. Bo choć pewnie o tym nie słyszeliście, powstały też luksusowe słuchawki Onkyo, na wzór pamiętnych Sony MDR-R10. Nie wiem wprawdzie, czy są produkowane, ale pokazywane były.

Obecne luksusowe słuchawki Pioneera to, jak już zdążyłem nadmienić, rok 2015-ty; a ściślej początek tamtego roku. I oczywiście firmowa feta, i oczywiście najlepsze na świecie. A w każdym razie takie, po które warto sięgać, czego najlepszym dowodem, że sięgnęło po nie, jako swą referencję, mające duży dorobek londyńskie studio nagraniowe AIR Studios, ponieważ zdaniem jego szefa technicznego – Mr Tim Vine-Lott – to właśnie flagowe słuchawki Pioneera sprawdziły się najlepiej jako substytut dużych głośników i przede wszystkim żywej muzyki. Nie zamierzam z tym wchodzić w polemikę, a już na pewno nie w tym miejscu, natomiast czytelnikom należy się przed odsłuchami dokładny opis techniczny. Zanim on jednak uwaga, że wraz ze słuchawkami zaoferował Pioneer dedykowany im stosunkowo niedrogi (3000 PLN) symetryczny wzmacniacz-przetwornik Pioneer U-05-S, którego dane mi było przelotnie słuchać na AVS w 2017 i wypadł całkiem nieźle, co najmniej adekwatnie do ceny. A skoro już o cenach, to słuchawki debiutowały z polską opiewającą na 10 900 PLN, która nadal jest oficjalna, ale która chwalebnie uległa redukcji podczas świątecznych wyprzedaży i dziś są (przynajmniej jak na razie) dostępne o jedną czwartą taniej, za 8800 PLN. Taka obniżka to wprawdzie nie wyjątek, ale mimo to sporadyczny przypadek na tle sytuacji generalnie odwrotnej. Przypadek tym cenniejszy, że luksusowe flagowce wyspindrały się w swojej masie z cenami powyżej dziesięciu tysięcy i plują na nas z góry.