Recenzja: Pioneer SE-MASTER1

Odsłuch

Wolą jednakże stojak.

Z uwagi na wytężony pod względem ilości zadań okres pomiędzy AVS a końcem roku, nie miałem za dużo czasu na bratanie się z tymi Pioneerami, niemniej dość dobrze ich brzmienie poznałem z towarzyszącym temu zdziwieniem. Zdziwieniem z jednej strony podsycanym wspomnieniami z zeszłorocznego AVS, z drugiej cudzymi opisami. Bo, jak już wspominałem, zawisła w przestrzeni publicznej opinia o brzmieniu raczej delikatnym, niuansowym, szczegółowym, misternym. Rodzącym obraz high-endu z rodzaju przeczulonych i szczególnie wrażliwych. Że moc i krzepkość jedynie czerpane będą od wzmacniacza, a pejzaż w rodzaju tych srebrzyście podświetlanych; może niekoniecznie jaskrawych, niemniej raczej jaśniejszych. Nakładało się na to wspomnienie z AVS, gdzie słuchane z dedykowanym firmowym wzmacniaczem nie grały wprawdzie wątło, niemniej budując dźwięki wraz z echami, co powiększało przestrzeń, ale nie przysparzało witalności i mocy. Poza tym na tle porównywanych bezpośrednio HiFiMAN Susvara (trzy razy droższych) i Final D8000 (półtora raza) mniej oferowały flagowe Pioneery indywidualnych brzmieniowych smaków, przekaz na tle tamtych bardziej ujednolicając, ergo czyniąc mniej atrakcyjnym. I teraz, z tymi recenzowanymi na uszach, wszystko to można było wyrzucić do kosza.

Tak więc zapomnijcie o jakimkolwiek wydelikaceniu, echowości i brzmieniach jaśniejszych a mniej zindywidualizowanych – to wszystko moi mili bzdura. Aliści jedna rzecz może to wytłumaczyć, a w każdym razie sugerować wytłumaczenie. Mamy grudzień, zatem kurier przyniósł słuchawki jak z lodówki i jasna rzecz, że takimi nie gramy. Dałem im zatem parę godzin na powrót do temperatury pokojowej, a potem z ciekawością przywdziałem na uszy. I wówczas także zagrały echowo, a co gorsza zniekształcająco. Odrealnienie czuć było w każdym dźwięku, porównywane Sony MDR-Z1R i Final D8000 grały bez wątpienia poprawniej.

Rozczarowany tym szybko dałem za wygraną, dziwiąc się jednocześnie, jak znajomy – wytrawny przecież audiofil – mógł je wybrać także na bazie porównań. Tym bardziej jeszcze wyborem  londyńskiego AIR Studios – że niby do masterringu najlepsze? Słuchawki przeleżały kilkanaście dni, bo co innego miałem do roboty, a słuchać wolałem innych. Aż tu czas zaczął naglić, rozstanie okazało się bliskie. Więc do dzieła, chociaż bez entuzjazmu, no bo te zniekształcenia. Przywdziewam je ponownie i czekam na dziwactwa. Ale się nie doczekałem. Całkiem na odwrót – brzmienie zjawiło się wyjątkowo klarownie i wyjątkowo poprawnie; dające jasno do zrozumienia, że tamto, to jakby nie one. Wniosek stąd jasny płynie: one są bardzo wrażliwe. Ale nie przede wszystkim na towarzyszącą aparaturę, bo pod tym względem akurat są odporniejsze od przeciętnych, natomiast na warunki otoczenia. Najwyraźniej te ceramiczne przetworniki nie tolerują chłodu, przy spadającej temperaturze prędko ich zawieszenie się usztywnia i nie nadąża za sygnałem. Zupełnie inaczej pracują te ceramiczne przetworniki w temperaturze circa dwudziestu stopni, a inaczej przy chłodzie. Tak więc przestałem się dziwić, zacząłem dobrze rozumieć. Kolega się nie pomylił i nagraniowcy z AIR Studios takoż. W wyższej temperaturze Pioneery dają popis.

I dobrze na nim widać, że to kawałek luksusu.

Ale zanim o tym popisie, jeszcze jedna uwaga. Znajomy nie był zadowolony z prezentacji sopranów, podejrzewając oryginalny kabel o z nich okradanie. Po długich rozważaniach nad ewentualnym zastępstwem zdecydował się nabyć w ciemno produkt kanadyjskiego Audio Sensibility, który okazał się dobrym wyborem. O tyle jednak nie do końca, że uległ szybko awarii jeden z wtyków przy muszli i kabel pojechał się naprawiać, toteż nie mogłem go sam użyć. Ponoć zdecydowanie poprawia holografię i całościowe zawieszanie dźwięków w przestrzeni, a z sopranami robi porządek, czyli dodaje i uszlachetnia.

To tyle tytułem uwag wstępnych, przejdźmy do tego, co było dane. Słuchawki nie zagrały ani odrobinę jaśniej od porównywanych z nimi bardzo dokładnie Final D8000 z oryginalnym miedzianym kablem (czyli tańszym) oraz Sennheiser HD 800 dla odmiany z kablem Tonalium w wersji max, czyli z dodanym wypełniaczem na rzecz tłumienia mikrodrgań. (Drut przewodzący sygnał zawsze ma mikrodrgania.) Zgodnie z opinią moją i Michała – właściciela, który je osobiście odbierał i też przy okazji porównywał – wszystkie słuchawki prezentowały ten sam wysoki poziom przy oczywistych różnicach stylu. Sam słuchałem w dwóch lokalizacjach – przy komputerze i w torze tradycyjnym z Twin-Head i dCS Rossinii; Michał jedynie w tej drugiej. Poza dość oczywistą różnicą jakościową wspomnianych torów (chociaż nie jakąś gigantyczną) oba powiedziały to samo: różnice stylu tak, różnice klasy nie.