Recenzja: Neumann NDH-20

Poszukiwania genialnych słuchawek za budżet genialnie mały od lat nie ustają. Nie rzadziej niż co pół roku przez Internet przebiega iskra – że oto wreszcie są! Nowa w temacie albo od dawna znana firma wypuściła taki model, że wszystkie te drogaśne flagowce mogą iść na pobocze się czochrać, nikt już na nie spojrzy. Z odkrywcami tej wstrząsającej wieści różnie bywa: raz jakiś audiofil wrzuca nowinę na forum, kiedy indziej jakiś redaktor napisze proroczą recenzję w porywie entuzjazmu, niejednokrotnie sam producent wali marketingowym młotem. Więc najpierw rewolucja, a potem najczęściej rozczarowanie. Zwykle nie dramatyczne – słuchawki okazują się niezłe – ale żeby z ich powodu wszystkie szczytowe elektrostaty, planary i dynamiki miały popełniać samobójstwo, to oczywiście nic z tych rzeczy. Tym niemniej zdarza się (nieczęsto), że jakieś słuchawki umiarkowanie kosztujące faktycznie mogą wykazać się cechami przeniesionymi żywcem ze szczytów hierarchii; wymieńmy choćby zamierzchłe elektrostaty Stax SR-404 Signature, mające wyjątkowo długi rodowód planarne Fostex T60RP, czy dynamiczne AudioQuest NightHawk, które producentowi tak się udały, że cenę uznawszy za zbyt niską gwałtownie ich zaprzestał.

Całkiem niedawno, zgodnie z tą półroczną regułą, mieliśmy do czynienia z następnym z serii nie aż niewypałów, ale pół-tylko-wybuchów, jakim okazały się HiFiMAN Sundara. Słuchawki dobre, ale na pewno nie przełomowe i na dodatek wymagające do bycia naprawdę dobrymi zastąpienia oryginalnego kabla lepszym. (Co niemalże jest regułą, więc nie ma się co czepiać.) Znacznie ciekawsze pod tym względem okazały się klasyczne Sennheiser HD 600 w jubileuszowej edycji HD 660 S, a także droższe, ale nie bardzo drogie, Kennerton Vali. (Przeszłe całkiem bez echa.) Ciekawszymi były też kiedyś Meze 99 Classic, Final Sonorous VI, jak również OPPO PM-2.

Wyliczam z pamięci, mieszając ceny i daty, ale cała ta obchodząca nas tutaj historia z genialnymi a niezbyt drogimi słuchawkami rozgrywa się w przedziale od kilkuset do kilku tysięcy złotych i tyczy zwłaszcza okresu po 2000 roku. Na którym to obszarze odnajdujemy przykłady takich asów, jak obecne Beyerdynamic T1, Sennheiser HD 800 i AKG K812, i gdzie mieliśmy onegdaj dawne Grado RS-1 i GS1000. Obecnie zaś w tego zagadnienia ramach stajemy przed potencjalnie kolejną sensacją: pierwszymi słuchawkami od bardzo zasłużonej firmy Neumann, znanej dotąd z produkcji najwyższej klasy mikrofonów. Już sam fakt, że ktoś taki jak Neumann zabrał się za słuchawki, to sama w sobie sensacja, toteż na pierwsze sensacyjne doniesienia i entuzjastyczne recenzje nie trzeba było długo czekać. Studzi natomiast ten entuzjazm fakt, że wzrost popularności słuchawek zobligował w ostatnich latach wiele firm nimi wcześniej się nie parających do zabrania się za nie, co nie przełożyło się dotąd na żadną nadzwyczajną sensację – no, może jedne NightHawk były taką. Ciekawych propozycji pojawiło się wiele, do wyścigu dołączali na różnych etapach Harman Kardon, Klipsch, AudioQuest, Acoustic Research, Denon, Focal, Furutech i inni – ale genialnych słuchawek za stosunkowo skromne pieniądze jak nie było, tak nie ma. Bo przypomnijmy założenia – to mają być słuchawki do góra pięciu-sześciu tysięcy, zdolne brzmieniowo zakasać te kosztujące dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści… O zakasaniu mowy nie ma, natomiast gdyby iść miało o dorównanie, to GS1000 (te pierwsze), T1, HD 800, K812, NightHawk, Pandora VI, Vali i T60RP są albo były blisko, niektóre nawet tuż-tuż. Trzeba im jednak wszystkim wymienić kable na lepsze, co ceny dźwiga o minimum trzy tysiące – i już okazja się zmniejsza.