Recenzja: MrSpeakers ETHER 2

Odsłuch

Mówiłem, że ażurowy.

   Spostrzeżenia powyższe spisałem na podstawie obserwacji przy komputerze, a teraz garść dodatkowych na bazie klasycznego systemu z odtwarzaczem. Ponownie skupiłem się na porównaniach do Final D8000 i Sennheiser HD 800, i jak się nietrudno domyślić, specjalnie nowe obserwacje z tego nie wyniknęły. Finale, tak samo jak poprzednio, oferowały największą potęgę brzmienia w oparciu o wyraźnie wyższe ciśnienie dźwięku, najniżej schodzący bas i największą zwartość brzmieniową. Bez przesady biły jak młotem i po dłuższej chwili słuchania dwie pozostałe pary stawały się przy nich za lekkie i nazbyt rozrzedzone. Ale po chwili ich z kolei słuchania wrażenie to mijało, inne walory się wysuwały.

Bez wątpienia Sennheisery były z całego towarzystwa najbardziej echowe, dodatkową przymieszką pogłosu powiększające wydatnie wnętrza i wraz z tym mocniej akcentujące ich obecność wraz z lepszym ich opisem. Świadomość ścian, sufitów, podłóg – bycia muzyki w jakimś otoczeniu – była u nich zdecydowanie większa, tak jak u Final największa była siła ataku i całościowa moc. Najbardziej też Sennheisery były „szumne”, najdobitniej promieniując dźwiękami i nie narzucając im granic. Najlepiej też napowietrzone i całościowo w estetyce wiatru, szumiały w dużych salach i na wielkich plenerach. Nie tracąc przy tym należytego wypełnienia i należytej swoistości, a jedynie w większym stopniu pozostając w przepływie, mocniej wyrażającej się ekstensji. Co w wymiarze emocjonalnym przekładało się na mniejszą intymność, najsłabsze poczucie „muzyka i ja”. Jako granie najbardziej oddalone od przytulności, powiązane nie tylko z psyche słuchającego, ale też ze specyfiką miejsca. Miejsca nie jako przytulnego zakątka czy kameralnej niszy, ale wyprowadzającego słuchacza na środek parkietu, że się w swe myśli i marzenia już tak łatwo już schowasz. Albo mówiąc inaczej: miejsca jako kreatywnego uczestnika, że o nim nie zapomnisz.

Mocowanie pałąka z chwytakiem muszli jest sztywne, ale przy skrętności nitrolu nie ma ujemnych następstw.

I na te dwa tła rzućmy tytułowe ETHER. Jedno jest poza sporem: najnowsze MrSpeakers najbardziej okazały się melodyjne i jednocześnie najcieplejsze. Tu muszę nawiązać do własnych odczuć. Lubię gramofonowe ciepło, a już szczególnie gramofonową energię zmieszaną z prawdziwym analogiem, ale jak tylko muzyka tej energii się wyzbywa i zostaje sama gładka melodia, to już za takim czymś nie przepadam, to mi się nudzi i mnie złości. Z drugiej strony bywają takie słuchawki, które ciepło i melodyjność potrafią łączyć z mocą w brzmienie niezwykle frapujące. Takimi były pierwsze Stax SR-007 (przywoływane już złoto-brązowe), takimi są Audeze LCD-3 (jak trafisz na dobry egzemplarz).

I do tej dwójki niewątpliwie doszlusowują teraz nowe ETHER 2; brzmieniowa gracja, gładkość dźwięku, nieznacznie (bez najmniejszego narzucania) zaznaczające się ciepło z towarzyszeniem znów nieprzesadnej ale wyczuwalnej słodyczy. A wszystko to zmieszane z napowietrzeniem, światłem i cieniem, transparentnością, żywością, ruchem. Najmniejszej ospałości, żadnego odchudzenia – dźwięk adekwatnie naturalny, nie dający poczucia braku. Tak, owszem – od tego z D8000 lżejszy i nie tak ciśnieniowy, a także odrobinę jaśniejszy, ale ani trochę za jasny, nie jasny nawet w ogóle. I może przede wszystkim dobrze siedzący w środku pasma, ale do niego nie ograniczony. Nie mający basowej przymieszki i nie podkręcający się sopranami; średnica – oczko w głowie audiofila – dokładnie taka jak trzeba. Bez basowej i sopranowej nuty za dźwiękiem; czystość i naturalna melodyjność brzmienia przekuwane w czar i urodę. Poza już wspomnianymi dwie jeszcze pary nauszników były niedawno na tapecie o podobnych przymiotach – kilka lat już liczące flagowe Pioneery Master1 i nowiuteńkie flagowe Meze Empyrean.

Najlepszy oryginalny kabel słuchawkowy z jakim miałem do czynienia obok tego z flagowych Grado.

Od jednych i od drugich te nowe MrSpeakers odróżnia w obrębie melodyjnie gładkiej średnicy więcej transparencji i światła. Mniej skupienia na zewnętrznych powłokach dźwiękowych, głębsze przenikanie w strukturę i większy nacisk na transparentność. Nieco słabszy od Empyrean podają przy tym bas i nie tak dobrze relacjonują zdają relacje z odległości pomiędzy źródłami, natomiast lepiej doświetlają. Od neutralnych Pioneerów są zaś cieplejsze i pogodniejsze, choć nie tak ciepłe jak dawne flagowe Audeze i nie tak jak one masywne.

Słuchając na przemian planarnych Final, dynamicznych Sennheiser i AMT albo planarnych MrSpeakers (producent ich natury nie zdradza) wchodziłem kolejno w trzy światy: najbardziej basowy, potężny i zwarty – z poziomem zejścia bliskim prawdziwego bębna basowego; w najbardziej echowy, wielkoobszarowy i akustyczny – przenoszący słuchacza w inne miejsca niż własny fotel; i w najbardziej ciepły, melodyjny i z gracją – dający silne poczucie muzycznego piękna i czaru. Więc niewątpliwie każdy miał zalety i niewątpliwie z każdym można się było utożsamić. Tym bardziej, że swoistość brzmienia, muzykalność i bezpośredniość u wszystkich były na pułapie wyrafinowanego high-endu.

Dorzućmy jeszcze o tych MrSpeakers parę istotnych rzeczy. Po pierwsze – nie grają w głowie. Nawet w przypadku bardzo bliskiego nagraniowo pierwszego planu dźwięki lokują się poza obrysem, jako swoista aureola. Inna ważna właściwość – doskonałe jest wypełnienie środka sceny. Naprawdę niełatwo o słuchawki tak dobrze wiążące stereofoniczne kanały, bez najmniejszej pośrodku luki. Dla nowych MrSpekaers ta rzecz nie stanowi problemu, wypełnienie oferują kompletne. Z prawdziwą przyjemnością przysłuchiwałem się ich pracy odnośnie tego aspektu i gdyby każde tak umiały… Z kolei jak chodzi o długość podtrzymania, to wszystkie trzy porównywane miały dokładnie tę samą, natomiast narastanie i dynamikę najlepsze oferowały Final. I trzecia rzecz u tych recenzowanych o bardzo dużym znaczeniu – najnowsze MrSpeakers są  niepodatne na zniekształcenia. Wszystkie testy odnośnie wpadania w przester, w nadwymiarowy pogłos czy nadmierną sykliwość przeszły wręcz celująco, tak samo jak niedawno Pioneery.

Same słuchawki też niczego, można się w nich zakochać.

Co innego stanowi natomiast problem, o czym już dwakroć wspominałem. Do napędzania przez stacjonarne wzmacniacze, z charakterystyką typowego dopasowania impedancyjnego obejmującą przedział 32-600 Ω, są bardzo trudne, potrzebna będzie moc wyjściowa dobrze powyżej 1W. Inaczej będziemy mieli do czynienia z graniem jedynie na pół gwizdka i tylko ta zjawiskowa melodyjność pozostanie na straży jakości. Wracam do tego raz kolejny, bo to jest nietypowe: leciutkie słuchaweczki o konstrukcji otwartej, a tyle łakną prądu. Skąd się to bierze, nietrudno zgadnąć – stworzono je głównie z myślą o aparaturze przenośnej. Fakt, są otwarte, co niekoniecznie pasuje, ale fakt inny dużo ważniejszy – z taką aparaturą grają wręcz zjawiskowo.

To najwyraźniej nowy trend – słuchawki z bardzo niską impedancją dla aparatury przenośnej. Nowe Fostex TH909 mają 25 Ω, flagowe Final Sonorous X też zaledwie 16 Ω, ale są dużo łatwiejsze. Analogicznie 16 Ω u tych MrSpeakers i na dodatek przy konstrukcji planarnej, prawdopodobnie dodatkowo zmieszanej z jeszcze trudniejszą AMT. To daje zabójczą mieszankę w razie rozmijania się z impedancją wzmacniacza, bo nawet w razie dobrego dopasowania ETHER 2 też wcale łatwe nie są. Niemniej Astell & Kern AK380 bez podpierania się zewnętrznym wzmacniaczem na poziomie głośności własnej ustawionym na 80%  dawał dźwięk bliski granicy bólu z sycącą dynamiką, energią i wypełnieniem. Bas towarzyszył temu wręcz popisowy, czego ani Ayon HA-3, ani ASL Twin-Head wykrzesać z ETHER nie zdołały. Pierwszy jest bowiem impedancyjnie przeciętny, drugi wyraźnie preferuje słuchawki z impedancją wysoką. Jeden i drugi nie oferowały więc idealnego dopasowania i o tym wchodząc w posiadanie tych nowych MrSpeakers nie warto zapominać.

Stosunkowo najlepiej pod względem mocy i dopasowania impedancji wypadł czekający na opis ALO Audio Studio Six, ale też nie byłem do końca zadowolony i raczej do pełni szczęścia przydałby się Cayin HA-300 z jego najniższym (jednym z trzech) zakresem  8 – 64 Ω.  Za to posiadacze wysokiej klasy odtwarzaczy przenośnych mogą mieć zgryz z tych przyjemnych: Meze Empyrean, czy może MrSpeakers ETHER 2?

I wygląd mają w moim guście.

Wydaje mi się, że stosunek jakość/cena u obu jest zbliżony, to znaczy Meze potrafią nieco więcej, a jeszcze powyżej obu są Final Sonorous X. We wszystkich przypadkach jest to granie bardzo wysokiej próby, a bez bezpośrednich porównań nie podejmuję się definitywnie przesądzać o jakościowych relacjach; tych zaś, z uwagi na pośpiech przy recenzji Meze i brak wówczas pełnego wygrzania MrSpeakers, dokładnych nie przeprowadziłem. Nie sądzę jednak, bym się mylił, tak to raczej wygląda.

I jeszcze, na sam koniec, porównywanie odnośnie kabli. Oryginalny – jak już napisałem – jest znakomitej jakości; dający dużo światła i transparencji przy pełnej muzykalności. Porównany z Tonalium okazał się nieco jaśniejszy, jak również lżejszy brzmieniowo, ale nie jasny i nie lekki. Nieco słabiej wypełniający brzmienie i nieco wyższy tonalnie, ale za to bardziej świetlisty i bardziej napowietrzony. Ostatecznie wolałem Tonalium, niemniej były mała i żadnej gwałtownej potrzeby zaspokojenia podmianą.