Recenzja: Metronome AQWO SACD/CD

Odsłuch

Z odczytem SACD.

   Zacznijmy od warunków. Odtwarzacz grał odrobinę lepiej postawiony na podkładkach Divine Acoustics KEPLER, przyrosła wyrazistość. Najlepszy możliwy kabel zasilający to oczywiście abecadło. Poza tym bardzo zależało mu (że animistycznie ujmę) na możliwie gęstym i muzykalnym brzmieniu. Sam nie posiada bowiem zdolności do poprawiania tych parametrów, ma natomiast wybitną do obnażania zastanego stanu. Jeżeli zatem wzmacniacz i okablowanie nie dają gęstości i melodii, w jakim stopniu tego nie czynią, zostanie okazane. Okazane z brutalną szczerością, ponieważ francuska maszyna jest wybitnie analityczna i bardzo obiektywna. Z laboratoryjną precyzją zmierzy i powylicza niedociągnięcia, jakbyś laboratoryjną diagnozę morfologii dźwiękowej prosto do uszu dostał. Najmniejszego zlewania, zgęszczania, podmalowywania, retuszy. Wszystko wypisane dużym, wyraźnym drukiem i podkreślone na czerwono, gdy od normy odbiega.

Przesadzam może trochę, ale tak to z grubsza wygląda. I dzieje się tak nawet przy ustawieniu samego odtwarzacza najbardziej melodyjnym, to znaczy z wybranym filtrem „Super Slow Roll-off” i ustawionym wyjściem lampowym. To ostatnie samo też z siebie istotne, jako generujące lepszy personalizm oraz mocniejszą obecność. Nie miałem cienia wątpliwości, że wyjście poprzez lampy jest od tranzystorowego lepsze na zasadzie silniejszego oddziaływania muzyki – dobitniejszego i lepiej uformowanego istnienia. Próbując nadganiać niedostatki reszty można też sięgać po zmiękczenie dzięki schodzeniu w dół napięciami na analogowych gniazdach wyjściowych, ale to mi się już nie podobało, cierpiał na tym dramatyzm. Spodobało natomiast, nawet bardzo, zastąpienie w Twin-Head lamp mocy sekcji wejściowej 350B przez KT66. (Sekcja wyjściowa ma lampy 45᾽.) Te pierwsze dają wprawdzie lepszą przestrzeń (i tak wolę), ale drugie brzmienie ciemniejsze, bardziej gęste i nie tak sopranowo pikantne. To się odtwarzaczowi bardzo przydało, bowiem przestrzenność i sopranową ekspresję ma we własnych zasobach.

Z bardzo użytecznym pilotem.

Kupując Metronome AQWO SACD/CD powinniśmy być zatem świadomi takiej jego postawy; powinniśmy dysponować torem samym z siebie gęsto, barwnie i melodyjnie grającym, a wówczas wiele zostanie zdziałane. Poczynając od tego, że wyszperane w przekazie rzeczy dotychczas niesłyszane nawet z wielokrotnie droższymi, bo takie też w tym torze grały, a ich nie wyszperały. Analityczność i rozdzielczość to kluczowe atuty; tym większe, że nie kłócą się z predyspozycją melodyczną, o ile tylko reszta toru melodykę podaje. W tej mierze Metronome AQWO SACD/CD jest podobny do maszyn od dCS – też ma mikroskop w oczach. Wszelkie szelesty, ściszone pogaduszki w tłach (że są, o których nie wiedziałeś), a nawet dotąd słyszane tylko na słuchawkach resztki poprzednich nagrań na taśmie nagraniowej (jak te przy samym końcu The Dark Side, albo wiele razy w trakcie Symphonie Fantastique Berlioza pod Celibidache). Te rzeczy wyczulony skrajnie na resztkowy sygnał Metronome AQWO SACD/CD poda też na kolumnach, nawet nie będzie do tego potrzebował wysokiego poziomu głośności. A to buduje atmosferę inną, niezwyklejszą. Tak czujny nos też do muzyki głównie miłej dodaje kwantum niezwykłości; przestajemy mieć do czynienia z wyłącznie miłym graniem. To miłe może wprawdzie prezentować szczytowy poziom i bez czynnika niezwykłości, ale jeżeli go zyskuje, staje się jeszcze ciekawsze.

Taki jest pierwszy powód, dla którego nowego Metronome z serii AQWO trzeba brać pod uwagę.

Drugi jest nie mniej ważny i technicznie zbliżony do opisanego z wielkim entuzjazmem brzmienia wzmacniacza EAR Yoshino V12. Nazwałem to brutalnym realizmem i sam bardzo gustuję. Przyznam, że porównując EAR z  moim Twin-Head i Croftem nie postało mi w głowie, że kiedyś, całkiem niedługo, od swoich maszyn usłyszę coś zbliżonego do brzmienia podawanego przez EAR. To nie był aż taki brutalizm – brzmienie trochę cieplejsze, ale także posiadające sznyt skrajnie wyraźnego rysunku, ultra dokładnej lokalizacji źródeł i przede wszystkim wyjątkowo głębokiej harmonicznej przenikliwości, obnażającej do ostatka, po najdrobniejszy niuans, konstrukcyjną zawartość brzmienia.

Kiedy przeczytacie ostatnie zdanie, odniesiecie pewnie wrażenie, że muzyki już w tym nie było, tak jak brak żywych ludzi na obrazach kubistów. Ale muzyka była, i była do ostatka, tak samo jak tkwi nieugięcie w kompozycjach bachowskich. Obrazy harmonicznych spiętrzeń i wielka przenikliwość w pomieszaniu ze skrajną szczegółowością ani trochę nie zaburzały melodyjności, dźwięczności i biologicznej natury głosów. Przeciwnie – wszystko pozostawało analogowo spójne i prawdziwe, a jednocześnie lepiej ukazane, podobnie jak obrazy wysokiej rozdzielczości przy dobrej kompozycji i plastyce światła nie muszą bać się impresjonistycznych uproszczeń i upiększających zasmużeń. To była wyjątkowo udana, by nie powiedzieć mistrzowska mieszanka lampowo gęstej i barwnej analogowości z wysokiej rozdzielczości precyzją. Obrazem 4K, a tak naprawdę 16K, bo taka jest rozdzielczość oka. Ucha analogiczna, gdy muzyka przywołuje żywe wizje. Te muzyka ta przywoływała i byłem pod urokiem.

Szeroką gamą wejść i wyjść cyfrowych.

Ciepła było w tym tyle, by móc w ogóle poczuć – by ciała nie martwo chłodne. Poza tym w akcji cała maszyneria high-endowego brzmienia z naprawdę samego szczytu. (Tak, gramofony potrafią więcej, ale cyfrowy odczyt nie.) Oczywiście ten albo tamten odtwarzacz innej marki spośród branych z samego topu kładłby inne akcenty, to czy tamto kosztem czegś innego umiałby ukazać lepiej. Całościowy poziom odbioru był jednakże szczytowy i z owym harmonicznym sznytem. Ale coś jeszcze towarzyszyło temu, co pozytywne i ważne.

Szczytowej klasy odtwarzacze – każdy ma atut główny. Ayon CD-35 High Fidelity daje nadzwyczajną plastyczność, Accuphase DP-950/DC-950 jest pomnikowo dostojny i obrazowo kunsztowny nie tylko w sensie wyglądu, a piramida dCS chwyta i rozszyfrowuje sygnał jak hanowerski posokowiec. Pod kątem takich właściwości Metronome AQWO SACD/CD też wyróżnik posiada – pompuje w muzyczny przekaz zwiększoną dawkę energii. To nie ma nic wspólnego z głośnością i tylko w jakiejś części wspólnoty mianownik z dynamiką. Rzecz nie polega na tym, że przy tym samym ustawieniu potencjometru zagra z tym odtwarzaczem głośniej, a skala dynamiczna szerzej otworzy paszczę. Polega na energii w dźwiękach. Uciekając się do analogii z prądem: rzecz tyczy nie napięcia, a natężenia. Przy tym samym napięciu Metronome SACD kopie mocniej, każdy dźwięk niesie więcej energii. Dobrze to czuć na skórze już przy niedużej głośności – ciśnienie akustyczne odciska się na słuchaczu mocniej. I to jest pierwszorzędne, i to jest nawiązanie. Wprost nawiązanie do dawnego Metronome Technologie T3A Signature /C3A Signature, choć tamten bardziej uderzał dynamiką niż energią, gdy tu na odwrót.

Trzy te kluczowe czynniki tworzą szczególną wartość, zwłaszcza że urządzenie jest tańsze od konkurencyjnych szczytowych. Owszem, trudniejsze do idealnego ustawienia w torze i niepotrzebne tym, którzy największą radość czerpią od brzmień gorących, skrajnie aż nasyconych, ewentualnie z basowym podbiciem. Ale dla preferujących skrajny naturalizm na bazie równego wymieszania muzykalności z analizą, to będzie pierwszorzędne. I także dzięki temu, że ma kolejny atut.

I dotykowym wyświetlaczem.

Dawnymi czasy, kiedy płyty SACD dopiero wkraczały na rynek, rozgorzała na audiofilskich forach dyskusja, czy dają faktycznie postęp. Nie brakowało głosów, że tego postępu nie ma, a i dziś spotkać można uważających, że nie było to granie warte świeczki. Najlepszy dowód, że firma Ayon z odczytu SACD zrezygnowała, skupiając się na poprawie CD. Jej wybór, ale Metronome AQWO SACD/CD przedkłada niezbite dowody, że SACD było faktycznie lepsze, że „głuchy by to usłyszał”. Przyrost wizualności efektów scenicznych, wyrafinowania brzmieniowego dotyku oraz sumarycznego kwantum informacji wyznacza inny poziom i żal się robi, że to SACD przepadło, że popadliśmy regres. Regresy nie pierwszyzna – niesporadyczne są przykłady na podobne zdarzenia. Amerykanie nie dokończyli wielkiego akceleratora (a ponad stukilometrowy tunel zdążyli już wydrążyć), nauka byłaby dziś w innym miejscu; już nie polecisz Concordem; pozwijały się kosmiczne programy; membrany takiej jak u Sony R10 nie znajdziesz już na rynku … Zapis SACD jest kolejnym przypadkiem rezygnacji z postępu. Trywialna ekonomia i polityczna rządza sprawowania władzy za wszelką cenę pogrzebały niejeden techniczny wyczyn, niejeden jeszcze pogrzebią. Korzystajcie więc audiofile z dobrodziejstw SACD, bo nie wszystkie uwiecznione w tym formacie nagrania można alternatywnie nabyć na winylowych płytach. A maszyna od Metronome pokazuje różnicę. Są, wiele nawet, odtwarzacze SACD, które między płytami CD a SACD prawie nie dostrzegają różnicy. Ale opisywany, podobnie jak dzielony Accuphase, stwarza różnicę zasadniczą – i warto tego zaznać, bo płyty jeszcze do zdobycia.

Dorzućmy na zakończenie parę uwag o dźwięku. Nie posługuje się przyciemnieniem, ekspozycja jest naturalna. Oparta na imponującej dźwięczności, super dokładnym rozwijaniu brzmień w ich przebiegu czasowym (żadnych zlewających uproszczeń), mistrzowskim posługiwaniu się pogłosem i unikaniu ozdobników w rodzaju ocieplania, łagodzenia, słodyczy. Imponujących rozmiarów scena wychodzi poza ściany i sięga daleko w głąb, honorując przy tym zasadę perspektywy bez podwyższania sufitu.

Lubi duże głośniki i melodyjne wzmacniacze.

Spójność stereofoniczna jest popisowa, predyspozycja do holografii pełna. Przestrzeń ożywa nie tylko ścianą brzmieniowego pyłu, ale i poprzez drobne zdarzenia, jakieś resztkowe dźwięki. (To bardzo rzadkie, bardzo cenne.)  Wraz z brakiem upiększania na wysoki poziom wchodzi zdolność różnicowania jakości nagrań, w tym też dokładnej analizy ustawień mikrofonów. Ale nawet stare czy ostre jawią się jako piękne, o ile resztę toru ustawić jak mówiłem. Wybitny talent analityczny i wynikający z niego harmoniczny strukturalizm nie przeszkadzają magii, czarowi, tajemniczości, upajaniu muzyką. Sumarycznie rzecz biorąc słuchanie wprawia w zachwyt. Mnie wprawiło.