Recenzja: Metronome AQWO SACD/CD

Wygląd i technologia

Maszyna jest duża.

   Odtwarzacz jest pokaźny, od razu widać, że nietani. Wymiary 430 x 130 x 415 mm budują dużą bryłę[2], waga 15 kg – ciężką. Bryła może być czarna bądź srebrna i w każdym wypadku opierać się będzie na trzech spłaszczonych, rozłożystych stożkach z derlinu – tworzywa odpornego na ścieranie i łamanie, dającego się precyzyjnie formować, stosowanego min. do budowy łożysk, zaworów i kół zębatych.  Wierzchnim akcentem bryły ślizgająca się na teflonowych łyżwach pokrywa nad napędem, przednim akcentem duże okno dotykowego wyświetlacza.

Odnośnie każdego z akcentów uwagi. Odnośnie pokrywy najpierw taka, że służące do jej chwytania półkuliste wgłębienie nie spełnia dobrze swojej roli, toteż powinno zostać zastąpione czymś wystającym, bez czego łatwiej grabić całą dłonią. Druga uwaga odnośnie tego, co skrywa się pod spodem. W materiałach technicznych producenta znajdujemy lakoniczną uwagę o zmodyfikowanym przez samo Metronome napędzie top-load od D&M, czyli Denona i Marantza. Sęk w tym, że popisowy odtwarzacz Marantza, model SA-10 (37 tys. PLN), a podobnie topowy Denon DCD-A110 (15 tys. PLN), nie są top-loaderami. Sęk w sęku oprócz jeszcze taki, że napęd zachowuje się podobnie do spotykanego u Ayona top-load od StreamUnlimited, a o napędzie SACD marki D&M można w Internecie przeczytać, że posługuje się nim odtwarzacz dCS Rossini, który ewidentnie jest szufladowy. (O czym osobiście się przekonałem sporządzając jego recenzję.) W tej sytuacji zmuszony byłem mieć wątpliwości, jakim napędem posiłkuje się tytułowy odtwarzacz, ale z pewnością ładowanym od góry i wyposażonym w mocno przytwierdzający się magnetycznie krążek dociskowy (podobnie jak podstawki z derlinu). Koniec końców wypada dać wiarę deklaracji producenta i przyjąć, że sam przerobił napęd D&M na ładowany od góry; szczególnie że deklaracja poparta została uwagami o dodatkowej redukcji wibracji poprzez całościowe wzmocnienie i obniżenie środka ciężkości. (Wzmocnienie, obniżenie – a i tak trochę warczy, chociaż na szczęście nieprzeszkadzająco.)

I ciężka.

Odnośnie wyświetlacza same już uwagi pochwalne. Odtwarzacz reklamuje się jako tak naprawdę najwyższej klasy cyfrowo-analogowy przetwornik z dodaną funkcją odczytu płyt, i wzorem takich przetworników komunikuje z użytkownikami za pośrednictwem sześcio i pół calowego ekranu dotykowego, skrywającego pod wierzchnią warstwą obsługową dwuwarstwowy wybornik ustawień. Dotknięciem wyświetlającej się nazwy firmy wchodzimy po dwóch sekundach do menu, gdzie zwyczajowo możemy wybierać cyfrowe filtry (z sześciu) i kolor ekranowej czcionki, których mamy aż osiemnaście, czyli jest w czym wybierać. (Aczkolwiek gdyby wybór dotyczył barwy tła, byłoby to bardziej użyteczne.) Oprócz tego z pilota możemy ekran przygaszać lub całkowicie zgasić. W drugiej warstwie menu można dobierać woltaż analogowych wyjść, przełączając się między wartościami 1.4/2.5/3 V – identycznymi dla gniazd XLR i RCA, więc wybierany łącznie. Poza tym w wierzchnim panelu obsługowym, gdzie oczywiście „Play”, „Pause” itd., możemy zmieniać typ sekcji wyjścia między tranzystorową a lampową, o ile mamy do czynienia z wzbogaceniem o sekcję lampową. (Recenzowana maszyna wzbogacona, będzie się można pobawić.)

Skoro trafiliśmy na gniazda, należy je przedstawić. Wyjścia analogowe to tradycyjnie po jednym XLR i RCA, natomiast wejść cyfrowych jest aż siedem: 2 x S/PDIF Coaxial RCA, 2 x S/PDIF Optical Toslink, 2x AES-EBU Digital XLR, 1 x USB Audio (typ B). Wyjścia cyfrowe z kolei cztery: 1 x S/PDIF Coaxial RCA, 1 x S/PDIF Optical Toslink, 1x AES-EBU Digital XLR, 1 x HDMI (I²S) – i w razie nieużywania możemy je wszystkie odłączyć, co skutkiem uproszczenia toru może przynieść poprawę odczytu płyt.

Sercem układu cyfra/analog są po jednym w kanale konwertery Akashi Kasei Microdevices AKM4497EQ z najnowszą technologią Velvet Sound, wspierane od strony zasilania przez osiem łącznie toroidów (dwa małe, dwa duże i cztery średnie) – wszystkich wyposażonych w filtrację Schaffnera[3] i obsługujących dziesięć niezależnych linii energetycznych.

Ładowana od góry.

Miło raz jeszcze spotkać takie coś, bo rozbudowana sekcja zasilania zawsze stanowiła najmocniejszą stronę z górnej półki ściąganych odtwarzaczy od Metronome; to dzięki temu obraz muzyczny przybierał u nich skrajnie wyrazistą postać, a dynamika szalała. Wsparciem obliczeniowym dla konwerterów wielordzeniowy, programowalny procesor FPGA od Motoroli, a taktujący cyfrowy puls zegar to kalifornijski ABRACON ASV-12.000MHZ-E-T.

Wyjście tranzystorowe oparto o cztery pracujące w klasie A wzmacniacze operacyjne Texas Instruments OPA 604, a lampowe o dwie małe triody NOS ECC88. Wszystko w oprawie licznych kondensatorów, w tym unikalnych SCR, robionych specjalnie dla Metronome.

Wszystko w oparciu też o staranny montaż na płytkach drukowanych, a sekcja napędu w imponujący sposób odseparowana od drgań resorowaniem przy użyciu trzech połączonych ze stożkami podstawy amortyzatorów. Pancerne blachy obudowy gwarantują wysoką sztywność i elegancki wygląd.

Wygląd elegancki i budzący uznanie, zwłaszcza że wyświetlacz można tak ściemnić na ostatnim progu przed wygaszeniem, że staje się naprawdę ciemny. Dzięki czemu nie będzie przeszkadzał nawet przy przygaszonym świetle, mimo to zachowując komunikatywność. Uzupełnieniem ładny pilot o wydłużonym kształcie, dobrze leżący w ręce i prawidłowo funkcjonalny.

O cenie tyle można powiedzieć, że jest typowa i dla tej marki, i dla całego wachlarza takich markowych odtwarzaczy. Podobnie kosztują jednobryłowe Accuphase, podobnie Audio Research Reference CD9 SE, podobnie flagowy Ayon, podobnie Ypsylon i Burmester. Wyraźnie więcej dCS Rossini, wyraźnie mniej flagowy Chord.

Z napędem przez Metronome przerobionym.

Przed sesją odsłuchową pozostały do zdeszyfrowania widniejące w nazwie litery AQWO. Metronome wyjaśnia, że pochodzą ze starożytnej greki i odnoszą się do czasownika ακούω (akouo), czyli „słuchać”. Słuchanie bowiem to raison d’être (racja bytu) firmy.

Identycznym literowym symbolem oznakowano wyższy katalogowo odtwarzacz dzielony, złożony z transportu tAQWO i przetwornika cAQWO. On i zintegrowany to jak na razie jedyni przedstawiciele nowej, zainicjowanej w 2018-tym roku serii, równoległej z wcześniejszą Classic.

Na filozoficzny margines wrzućmy, iż owo słuchanie miało dla starożytnych większą wagę, bo taki na przykład Sokrates uważał, że nauka pisania i czytania przyczyniła się do spadku poziomu intelektualnego – ludzie nauczyli się o wielu sprawach nie wiedzieć i nie myśleć, uznając, że gdzieś tam to spisano i zawsze można zajrzeć.