Recenzja: iFi Audio iDSD Diablo

Odsłuch

Kabel przyłączający jest niebieski, oczko aktywności zielone.

   Z czego słuchać, o tym informuje rysunkowy schemat panelu tylnego na stronie producenta. Wejście koaksjalne przeznaczono dla DAP-a z wyjściem liniowym, a USB dla smartfona, PC, laptopa i tabletu. Realizowane niebieskim kablem z kompletu jest nietypowe, jako wspomniane żeńskie A po stronie Diablo i męskie dla przyłączanego. Tak można wpiąć się bez problemu do PC-ta, ale dla mniejszych źródeł przydałaby się przejściówka z męskiego A na C. Nie ma jej (i tej także !?), toteż trzeba kombinować samemu, kupując któryś HUB od polskiego 4Apple albo niemieckiej Hamy. (Uwaga! – mogą wymagać sprawdzenia kompatybilności z laptopem i smartfonem.) Najprościej zaś wyposażyć się w zwykłą przejściówkę USB A/C za kilkanaście złotych.

Zacznijmy od PC, jako potencjalnie najbardziej gatunkowego źródła; de facto wachlarza źródeł, mogącego zaoferować dźwięk z YouTube, serwisów streamingowych i dysku.

YouTube

Na początek YouTube i cztery pary słuchawek, które będą nam towarzyszyć. Od najoszczędniejszych prądowo Ultrasone T7, przez średnio wymagające Final D8000 Pro, po prądożerne, z uwagi na wysoką impedancję, Sennheiser HD 800 i jeszcze bardziej łapczywe HEDDphone z przetwornikami AMT.

Do tego czarny potencjometr i coś tam napisano tak samo czarną czcionką.

Przeszedłem przez plejadę znanych sobie i lubianych utworów, starając się nie popsuć humoru recenzenta  nielubianą muzyką, a jednocześnie posiąść wgląd w możliwości odtwórcze.

Ultrasone z YouTube (przez kabel symetryczny z wyjścia Pentaconn) dały typowy dla siebie popis głębi, basowości i nasycenia. Głos leciwego, kończącego karierę Johnny Casha w klasycznej balladzie Knockin’ On Heavens Door przeszywał głęboką wibracją. Cienista aura, atmosfera zadumy i rezygnacji towarzyszących smutkowi odejścia, rzadko spotykany wymiar potęgi przy tak oszczędnej realizacji – sam wokal i elektryczna gitara. Tak, z drogą aparaturą stacjonarną da się zaszumieć jeszcze bardziej, cośkolwiek mocniej zaszeleścić brzmieniową ściółką utworu. Ale wymiar ogólny bez najmniejszego zarzutu – szlachetne i gęste brzmienia, chwytające za serce.
W bardzo trudnym gitarowym trio Gaspara Sanza nasz iDSD Diablo też nie pogubił się ani trochę, wiernie oddając wielość i przestrzenną złożoność brzmienia. Ponownie głębia, lekkie przyciemnienie, żadnych problemów z w pełni otwartymi sopranami i otwartym dźwiękiem w ogóle. Poryw i całościowe szaleństwo szybkich partii aż skłaniające do aplauzu i powstania.
Fortepian Gézy Andy z orkiestrą Salzburger Mozarteum kaskadą pięknych nutek przemknął przenikająco przez Allego 22 Koncertu Fortepianowego Mozarta, nic też a nic się nie wykładając w wolniejszej partii środkowej.
A z całkiem innej bajki emocjonalnej Iron Maiden – Live In Dortmund 1983 – pozwolił w pełni zaszaleć i się dźwiękowo nie zlewał.

Grające z dużego jacka Final D8000 Pro z tego samego materiału potrafiły wycisnąć więcej akustyki i jawnie rozprężyły przestrzeń. Odsunęły od siebie źródła, trochą podniosły tonację, dopompowały powietrza i posrebrzyły całość sopranami. Głębiej zajrzały w gardła wokalistom, same ich głos czynią trochę mniej głębokimi i gęstymi. Ale gęstymi nadal i wciąż głębokimi uczuciowo. Więcej nośności, mniej zgęszczenia, więcej sopranów, mniej basu. Ale ciągle ta sama kategoria – muzyka wybitna i przejmująca. Obszerniej opowiadająca o scenerii, kosztem nieznacznym nasycenia. Szumiąca mocniej sopranami, przeważnie w dobry sposób, choć czasem jakość źródłowa stawała się problematyczniejsza. Do nich pasowałby lepiej dźwięk jeszcze bardziej zgęszczony, Ultrasone nie miały tego problemu.

Koloryt dopełniają złote obwódki wtyków.

Nawrót do symetryczności – Sennheiser HD 800 znowu z gniazda Pentaconn. Momentalnie ubyło sopranów, a rozprężenie pozostało. Dźwięk lekko z tym odjęciem zmatowiał, stając się miło i wytwornie pastelowy. Akustyka wciąż obecna, ale temperowana, spokojniejsza. Mniej sopranowej agresji, więcej aksamitnego dotyku. Jednak zarazem żywo, szybko, dynamicznie i z muzycznym zapamiętaniem. Mniejszy akcent na smutek, a większy na życiową trzeźwość, bez forsowania ostrymi brzmieniami. Brak świadomości ujęcia sopranów, o ile się na tym nie skupiać; można powiedzieć, że ogólnie „normalność na high-endowym poziomie”. Nie takim high-endowym na maksymalną skalę, ale żebym coś śmiał krytykować, to absolutnie nie. Nie tak gęsto, basowo i temperamentnie, jak z Ultrasone, ale bardzo porządnie zrobiona muzyka z uczuciowego i stylistycznego środka. Bardziej suchawa niż wilgotna, ale taką też lubię. Akcent na akustykę i dużą przestrzeń, mniejszy na same głosy. Ale ogólnie w porządku – jak na najsłabszy materiał z komputera, bezproblemowo pod każdym względem. Tak, Ultrasone pasowały bardziej, ale to słuchawki dwa razy droższe i specjalne. Poza tym impedancyjnie znacznie lepiej dostosowane. (Tak sobie wtedy myślałem.)

Na koniec części pierwszej HEDDphone z Luna Cables symetrycznym zagrały nie gorzej od Ultrasone, pod wieloma względami wręcz lepiej. Zagrały jak na ten układ sprzętowy i źródłowy genialnie. Uwypuklając raz jeszcze szczególne swe predyspozycje do czynienia dźwięku trójwymiarowym, w trójwymiarowość sceniczną wpisanym. Idealnie, jak na mój gust, wyważyły gęstość, barwę i przestrzeń, równo i bardzo daleko idąc we wszystkich trzech kierunkach. Bas-sopran, powietrze-gęstość, rozpostarcie-obecność i sama składność melodyczna – to wszystko wycyzelowały, jako wypadkową zyskując prawdziwy popis elegancji i emocjonalnego stylu.

Obfite ich soprany nie skutkowały podostrzeniem; akustyka była formą czysto użytkową, a nie czymś na rachunek własny; natlenienie i wilgoć nie powodowały osłabienia ataku, zubożenia melodyki i spadku nasycenia. Bas tylko nie dorównywał temu z Ultrasone, ale jemu żaden nie dorównuje. Wyższość sceniczna i trójwymiarowości zupełnie zresztą to nadganiały. Tych słuchawek słuchało się najprzyjemniej, co mnie tym bardziej zaskoczyło, że od dość dawna z żadnym sprzętem nie zaszła taka sytuacja. Jedynie ciężki rock pozostał domenę Ultrasone. Można też dodać, że dźwięk Ultrasone był ogólnie bardziej normalny, a HEDDphone akustycznie w sposób rozsądny, lecz jednak podkręcony.

I jeszcze jedno zaskoczenie – wszystkich czterech słuchałem w środkowym zakresie mocy, co tym było korzystniejsze, że obniżony i podwyższony (łatwe do przewidzenia) ustępowały środkowemu jakością dźwięku.