Recenzja: iFi Audio iDSD Diablo

Technika i powierzchowność

   iFi Diablo to wydłużone pudełko z owalami na ściankach bocznych. Klasyczny zatem wzór piersiówek, ale bez łukowego wygięcia oraz węższy i jednocześnie dłuższy. Efekt użytkowy ten sam – przyjemnie brać do ręki. Piersiówki z reguły jednak nie czerwone, by nie rzucały się w oczy, gdy u Diablo pijaństwo muzyczne, lepiej widziane przez ogół. Nie trzeba zatem się ukrywać, można się nawet obnosić.

Z tym obnoszeniem kłopot taki, że rzecz się niemało rozgrzewa. Nie aż do czerwoności, bo i na zimno czerwona, ale solidnie na koniec grzeje, chociaż temperaturę ssie pomału. Jeśli już zatem myśl zaświta o zabieraniu i słuchaniu w drodze, dobrze byłoby mieć pokrowiec z zawieszką na ramieniu. Takiego pokrowca brak, co stanowiłoby sugestię, że cztery elastomerowe nóżki są jedynym sposobem konfiguracji użytkowej.

Sugestia wprost nie pada – wg oficjalnego komunikatu wzmacniacz/przetwornik iFi Diablo to urządzenie „przenośne i przewoźne”, bez uszczegóławiania, czy do włączania też w podróży. Pada natomiast oświadczenie wybrzmiewające gromko:

„iDSD Diablo jest naszym najlepszym przenośnym wzmacniaczem, stworzonym aby zapewnić dźwięk na poziomie referencyjnym.”

To coś, koło czego trudno przejść obojętnie; iFi zbyt wiele razy udowadniało, że potrafi przenośne. Na razie to jednak deklaracja, i dopiero się przekonamy, czym tak naprawdę pokryta.

Czerwień czerwieńsza być nie może.

Rozmiary owego „najlepszego” to 166 x 72 x 25 mm przy wadze 330 g. Typowe zatem gabaryty większych urządzeń przenośnych, w wymiarze wagowym lekcizna. Mój smartfon z dodatkową baterią w etui waży niewiele mniej. Do wagi i rozmiarów nie można się więc przyczepić; dzisiejsza technika nie umożliwia mniejszych równie mocnych wzmacniaczy. Ten zaś naprawdę jest mocny: na wyjściu zbalansowanym może oddawać aż 12,6 V/4980 mW przy 32 omach!

– Istna zatem rakieta!

Dynamikę i odstęp S/N szacują na 120 dB, zniekształcenia ogólne (THD) na 0,001%, pasmo przenoszenia ma rozmiar 10 Hz – 80 kHz.

W środku dwie kości przetworników Burr-Brown (czyli architektura dual mono), sprzęgnięte z szesnastordzeniowym procesorem programowalnym XMOS, odpowiedzialnym za finalne przetworzenie sygnału dla gniazd słuchawkowych, USB i Coaxial. Wcześniej za odczyt PCM 768, DSD 512 i 2xDXD oraz natywny MQA. Też za to, że urządzenie jest gotowe do współpracy z TIDAL, Roon i Audirvana – czyli sumarycznie „full-wypas” na dzisiejsze standardy.

Zasilanie z baterii zapewnia czysty prąd, który dozowany jest w trzech zakresach – Eco, Standard i Turbo. Pierwszym dla słuchawek dousznych, drugim dla najbardziej normalnych, trzecim planarnych i każdych innych nadprzeciętnie wymagających. Sam zasilacz jest impulsowy, dokładnie oczyszczony z szumów własnych.

O większy kontrast, niż z bielą, też nikt się nie pokusi.

W stopniu wzmocnienia pracuje dziesięć (po pięć w kanale) kondensatorów Panasonic OS-CON, filtrowanie ma postać pasywną, a transfer USB nadzoruje własnego autorstwa iFi poprawiające go oprzyrządowanie cyfrowe z naciskiem na redukcję szumu.

Na zewnątrz cała obsługa odbywa się na froncie i zapleczu – żadnych regulatorów ani przyłączy na tułowiu, gdzie sama czerwień i nóżki. Na froncie duże gniazda, zapewniające lepszy transfer: dla niesymetrycznego klasyczny duży jack (6,35 mm); dla symetrycznego coraz popularniejszy Pentaconn (jack 4,4 mm). Pomiędzy nimi a potencjometrem przełącznik realizacji trybów wzmocnienia (jako suwaczek w pionie), sam potencjometr o postaci dla iFi klasycznej – niewielki, wystający, chodzący z należytym oporem, będący także włącznikiem. Tuż obok duża dioda potwierdzająca aktywność, która jaskrawą zieleń swego oczka łącząc z czerwienią obudowy i niebieskością kabla dopełnia kolorystycznej wizji, której orgiastycznej śmiałości nie powstydziłaby się papuga ani Wasilij Kandinski[1].

We wnętrzu tych kolorów zegar pracuje z prędkością 2000 MIPS, kondensatory Panasonic OS-CON uzupełniają TDK C0G i muRata, kości układów scalonych pochodzą od Teksas Instruments (właściciela Burr-Brown), użyte wzmacniacze operacyjne to niestandardowe OV.

Układ, wg. zapewnień producenta, posługuje się wieloma synergistycznie połączonymi obwodami o ujemnym (czyli samoregulującym) sprzężeniu zwrotnym oraz analogowym wyjściem PureVave autorstwa samego iFi.
– Ma być jedyny w swoim rodzaju, i oczywiście najlepszy.

Ale kontrastów to nie koniec.

Czerwony Diabeł przychodzi do nas w białym kitlu pudła z grubej, matową bielą pociągniętej tektury. Nie tylko siedzi w środku –  uwidacznia się też na wierzchu dużym portretem w ujęciu z góry i pod kątem. W pudle poza nim samym zasilacz niskoszumny iPower 5V AC/DC, duża przejściówka-interkonekt z Pentaconn 4,4 mm na 2 x XLR do łączenia z głośnikowym wzmacniaczem, wspomniany niebieski kabel zasadniczy do łączenia ze źródłem dźwięku (USB-A to USB-A) oraz nietypowa, a słuszna, przejściówka z jack 3,5 mm na jack 6,35 mm (skoro takim niesymetrycznym ten Diablo się posługuje). Zabrakło natomiast przejściówek symetrycznych: z 4-pin XLR i jack 2,5 mm na Pentaconn, czyli to samo co u Cayina, analogiczny duży błąd. Nie zabrakło natomiast konektora dla gniazd optycznych cyfrowych, ale to mniej istotne.

Czynnik kluczowy, cena – to wzmiankowane 4490 PLN, zatem trzeźwo, umiarkowanie. I jeśli to tryskające czerwienią Diablo zagra tak dobrze, jak obiecują, to dobry, poczciwy zeń Diabeł. 

[1] Wasilij Wasilijewicz Kandinski (1866 – 1944), syn kupca herbacianego, potomek mongolskich książąt, był nie tylko jednym z prekursorów abstrakcjonizmu i badaczem łączenia kolorów, optował też za łączeniem malarstwa z muzyką i filozofią – jako dróg różnych, ale jednako prowadzących do transcendencji.