Recenzja: HiFiMAN Susvara Unveiled

   Brzmienie

     Słuchawki ze ściągniętymi osłonami sprawiają niecodzienne wrażenie, przyzwyczailiśmy się do maskownic, których tutaj brakuje. Niemniej membran nie widać, pozostają zupełnie skryte; dźwięk propaguje z wąskich szczelin pomiędzy magnesami. Po założeniu tego wszystkiego nie będzie już widać – niczego poza wybornikiem muzyki (stos płyt albo ekranowe pliki) i stojącym przed nosem wzmacniaczem. Z kolei ta muzyka….

     Czai się w świecie przewrotność, czai na każdym kroku. Dotyczy też słuchawek. Do pierwszych Susvar się śliniłem, goniony opiniami o ich niesamowitym dźwięku; poznając go byłem początkowo rozczarowany, dopóki nie użyłem wzmacniacza dużej mocy przy odpowiednim źródle. (Takie o dużej mocy spotkałem przed zrecenzowaniem dwa, rok po roku na AVS, ale oba przy kiepskich źródłach i kiepskim kablu oryginalnym.) Natomiast do nowych Unveiled podchodziłem z entuzjazmem gaszonym opiniami o bliskim tożsamości braku różnic względem oryginału, a jeszcze na dodatek przy niedoborach masy.

     „Tych nie kupujcie, starczą tamte, te wprawdzie bardziej transparentne i z może trochę lepszą średnicą, ale soprany znowuż gorsze, jak widać na wykresach; ogólnie niemalże to samo, nie ma co się ładować w koszty.”

      Heh, te filmikowe opinie internetowe na podstawie wykresów, średnich wzmacniaczy i bez sięgania po gatunkowe kable. One są gówno warte. (Tak – powiedziałem „gówno”.) Różnica między wersją Veiled a Unveiled okazała się zasadnicza, w typie: „tych wcale nie chcę, gdy mam te”. W żadnym przypadku taka, że kiedy chwilę słuchać, o różnicach się zapomina. One trwają, mają bilet w niezapomnienie, cały czas szarpią za ramię. (Podobnie tę rzecz widzi bardzo fachowa recenzja na portalu HEADFONICS.)

     Teraz słowo o torze, od którego zacząłem. Tak się fortunnie złożyło, że stał u mnie od jakiegoś czasu Wells Audio Headtrip II, w dodatku już podrasowany i tylko czekający na lepszy od własnego zasilacz. Skoro stał, to używałem, głupio byłoby nie. Podpięty został do przetwornika Phasemation interkonektem ETHER, co też miało znaczenie, gdyż przez ten słychać najwięcej. (Choć melodyka Sulka RED to poważna alternatywa i konieczność wyboru na przykład dla Dan Clark Audio STEALTH.) Ale Susvary Unveiled wolały informacyjny nawał w zamian za brak benefitów odnośnie melodyki, ceniły sobie zwłaszcza informacje o otoczkach dźwiękowych i całej propagacji.

     Sprawdziłem też okablowanie wpinane do słuchawek i okazało się, że nie ma zaskoczenia. Własne ich kable przyzwoite, ale bez ekscytacji; zwykły Tonalium już rewelacyjny, nadstandardowy (teflon, inna miedź, otulina) – jeszcze lepszy. Wszystko, co piszę niżej, odnosi się do słuchawek z nim przy Headtrip II spiętym z Phasemation interkonektem Next Level Tech ETHER, takie było lokalne, przykomputerowe optimum.

       Przy komputerze

       Różnie to bywa z początkami, nieraz się nie podoba, by potem się spodobać. Ale nie w tym wypadku. Z miejsca przyjąłem potężną dawkę adrenaliny, w jednej chwili wiedziałem, że to szczególne brzmienie. Lecz nie, wcale nie takie, że skutkiem usunięcia maskownic wyolbrzymiła się scena, po której się błąkamy napawani podziwem, jak to się kiedyś działo u Grado GS1000 i Stax SR-Ω. Nie o to w tym wypadku szło, to nie były te smaki. Scena okazała się duża, lecz niespecjalnie większa niż u Susvar z maskownicami, choć generalnie trochę większa. Wszakże nie głównie za przyczyną dalej rozchodzących się dźwięków, a tych dźwięków czystości i niezwykłej bezpośredniości. Ta bezpośredniość, wraz z usunięciem maskownic, okazała się przyrastać skokowo; słuchanie Veiled po Unveiled uświadamiało stopień nie zdawania sobie sprawy z ich niebezpośredniości. Nie zjawiały się brzmienia niemalże takie same, ani nawet różniące trochę; ci którzy tak utrzymują błądzą, to brzmienia zasadniczo różne. Nic przy tym mnie nie obchodzi, na ile różnią się przy przeciętnych wzmacniaczach i sprzedażowych kablach, ani jak mało na wykresach – interesuje mnie wyłącznie, jaka różnica da się wycisnąć. A daje właśnie taka, daje się zasadnicza. Brzmienie Veiled na tle Unveiled odbiera się jako stłumione, mniej czyste oraz dalsze, w sensie pod każdym względem większego dystansu do muzyki, co za tym idzie nie w tym stopniu autentyzmem opromienione. Mniej światła i otwartości, dźwięczności oraz barwy – i właśnie barwa to jest to, co też ogromnie waży. Słuchający w mej obecności muzyk aż się podrywał z fotela, nie mogąc pohamować entuzjazmu. Co za barwa! Jaki jej przyrost! Aż nie do uwierzenia!

    No tak, posmak, barwa, autentyzm… Tego w wersji Unveiled więcej. A przecież się zdawało, że Veiled są mistrzowskie… Wiemy też jak to się stało, co zostało zmienione, mimo to trudno uwierzyć. Słuchamy Veiled – i jest pięknie, nad wyraz autentycznie, nad wyraz bezpośrednio. Następnie zakładamy Unveiled – i staje się prawdziwiej. Znika niedostrzegana wcześniej zasłona, rozwiewa dym wypełniający medium. Soprany nabierają srebrnej czystości bez wiedzy o srebrnych niciach cewek, których srebro przemienia się w srebro. Bezpośredniość staje się całkowita, nie można się oderwać. Puls przyspiesza, serce przepełnia radość; podobnie musi czuć się niedźwiedź dobrawszy się do miodu i komar ssący krew. Oto to, czego chciałeś, nareszcie masz swój port!

      Ale nie, to niejedyne słuchawki, które to sprawić mogą, słuchałem niejednych takich. Niemniej postęp imponujący i niech nikt mi nie opowiada, że niewart dwóch tysięcy dolarów, bo jakem Ryka, kopnę w kostkę. Przy całej sympatii i szacunku do wersji z maskownicą, nowa przenosi w lepszy świat. Muzyka głębiej wnika w duszę, stając się lepszą wersją siebie, radując jeszcze bardziej. Chce się słuchać i słuchać, wszystko staje się czystsze, nowe, opromienione i samo promieniujące. A promieniowanie to, jako wyższy wymiar ekstensji, to kolejny próg jakościowy.

    Medium staje się bardziej przezierne, ale nie bardziej puste. Wokół każdego dźwięku zjawia się promienista łuna, którą rzutuje on na przestrzeń. Nie tylko przez tą przestrzeń się niesie, ale niczym sunące po śniegu sanie, wzbija srebrzysty tuman – czasami ledwie dostrzegalny, a czasami wyraźny. Soprany nie chcą umierać, jakby wierzyły w życie wieczne, w swe nieograniczone trwanie. Dopiero kiedy nowe je przysłonią, odchodzą w zapomnienie, a srebrny obłok trwa.

      Przestrzeń o tej żywości bardzo rzadko się zdarza, a przy tym żeby nikt nie myślał, że te soprany psują, bo jest dokładnie na odwrót. Muzyka się wzbogaca i pogłębia duchowość – wypięknia i urealnia obraz. Trochę na podobieństwo HDR dla wizji – zjawia się dodatkowy składnik, którego braku nie podejrzewano. Oczywiście to nie to samo, efekty HDR są silniejsze, ale ta czystość i żywość medium też mocno oddziałują.

    Na koniec podrozdziału dorzucę rzecz istotną. To prawda, że transparentność u nowych większa, ale nieprawda, że masywność mniejsza. Od wielkich kotłów na cześć Ludwika XIII, przez siłę stepowania z epoki[2], po energię bębnów Blue Man Group, piorunową jazdę z AC/DC i forte wielkich orkiestr – nigdzie nie znalazłem spadku gęstości tworzywa ani gęstości energii. Jedynie przy niskich poziomach głośności bardziej skłębiony dźwięk pierwszej wersji może się wydać masywniejszy, ale kogo to może obchodzić?

[2] https://www.youtube.com/watch?v=ZtDyHrGdp6E