Odsłuch cd.
Dynamiczne naśladownictwo ma pokrywy sosnowe, planarne z drewna wiśni.
Poprzez ten bas dochodzimy do generalnej różnicy między HiFiMAN HE-R10P a Dan Clark Audio STEALTH. Pierwsze dziedziczą po oryginalnych R10 najwyższej próby melodykę, drugie nadzwyczajną szmerowość. Przez tę ostatnią rozumiem nie samą szczegółowość i umiejętność przenikania w podpowierzchniową strukturę nagrań, tylko całościowe poczucie nadzwyczajności, gdy chodzi o wrażliwość na draśnięcie sygnałem. U oryginalnych Sony R10 była najlepsza w historii; u w żaden sposób nie nawiązujących do nich (poza próbą bycia nadzwyczajnymi) Dan Clark Audio STEALTH jest tylko minimalnie słabsza.
Podobnej wrażliwości (sugerujące u siebie nawiązanie do Sony R10) HiFiMAN HE-R10P nie przejawiają. Są zjawiskowo (choć nie na miarę oryginału) melodyjne, ale nie tak wrażliwe i tak trafne tonalnie.
Tę trafność mają często słuchawki AKG, słuchając najlepszych z nich – K1000 – natychmiast czujesz właściwy ton. Tego nie mają żadne z trzech tutaj; to miały Denon D7000, AKG K1000 i, jako pierwsze, oryginalne R10.
Z czego wynika, że Sony MDR-R10 byłyby ideałem, gdyby nie niedostatek basu. Ale cóż – niedostatek miały, tego nie udawało się zamaskować, poprawić. Pod tym z kolei względem każde z tu stosowanych posiadały przewagę – Ultrasone T7 nawet miażdżącą. Ale i HiFiMAN HE-R10P bas potężniejszy mają, tylko ta wyrazistość marna … – Takie mają śpiewne wokalne, tak kulturalnie posługują się sopranami, taką budują przestrzeń, a bas im się nie kształtuje w wyraźną wizualnie formę. Pod względem basowej precyzji korzystające z tego samego surowca na membrany HiFiMAN Susvara radziły sobie lepiej. Nie pozostaje więc nic innego jak napisać, że przetworniki HiFiMAN HE-R10P zostały niedopracowane. Pod względem akustycznych efektów (a o nie przecież zwłaszcza chodzi) biją je zarówno osadzane w identycznych muszlach dynamiczne przetworniki oryginalnych R10, jak i mające z tego samego surowca membrany przetworniki planarne Susvar. Do czego można dołączyć uwagę, że o tym kształcie drewniane komory najwyraźniej stwarzają trudności dla reprodukcji basu – bądź ilościowe, bądź postaciowe.
Jedne i drugie świetnie się prezentują, chociaż faktura nie jest tak osobliwa, jak ta z Aizu Zelkova.
W kolejnych dniach po wiele godzin w różnych lokalizacjach słuchałem raz HiFiMAN HE-R10P, raz Dan Clark Audio STEALTH. Wniosek ogólny nasuwał się jeden: pierwsze są bardziej relaksujące, drugie bardziej intrygujące.
Przenieśmy się na koniec pod odtwarzacz, tam ostateczna konkluzja.
Z odtwarzaczami CD i SACD
Sesje przy odtwarzaczach i gramofonie przyniosły ważne rozstrzygnięcie finalne.
Cały czas mocowałem się w klinczu Dan Clark Audio STEALTH z HiFiMAN HE-R10P; każdy słuchany utwór w reprodukcji ich obu i od czasu do czasu trzecich Ultrasone. (STEALTH i Ultrasone z kablami Tonalium, a R10P z własnym, o którym trudno orzec, na ile dobry, lecz zły na pewno nie. Nie stanowił przeszkody w konkurowaniu jak równy z równymi, nieraz wysuwać się na prowadzenie. Pytaniem pozostaje, co dałoby przejście na inny.)
Przejdźmy do rozstrzygającej konkluzji. W torze z odtwarzaczami CD i SACD oraz szczytowej klasy wzmacniaczem wyszło na to, że słabsze jakościowo nagrania – takie od całkiem złych po średnie – najkorzystniej wypadają z HiFiMAN HE-R10P, natomiast wyższe jakościowo, aż po najlepsze włącznie, z Dan Clark Audio STEALTH, ewentualnie z Ultrasone.
Planarna ekstraklasa, lecz bez niektórych przedstawicieli.
Zacznijmy od różnicy pomiędzy tymi ostatnimi. Nic nowego nie powiem: Ultrasone generowały najwyższe ciśnienia akustyczne i najmocniejsze kontrasty, zarówno te brzmieniowe (bas-sopran), jak i świetlne (czerń-srebro). Bardzo mocno eksponowały przy tym szczegóły i najmocniej ze wszystkich (lecz nie aż jak Sony R10) ożywiały przestrzeń. Same dźwięki miały natomiast najtwardsze, najsztywniejsze, najmocniej naprężone. Ogólnie biorąc z ich przekazu bił największy dramatyzm i tym dramatycznym produkcjom towarzyszyły największe popisy. (Najczęściej udane.) Toteż niejeden utwór właśnie z nimi najbardziej intrygował, w wydaniu pozostałych brzmiąc za spokojnie lub mdło.
Jednak dobre nagrania w przeważającej ilości najlepiej wypadały z Dan Clark Audio STEALTH. Ich fantastyczna umiejętność przenikania w głębię muzycznej formy dawała mimo analitycznego podejścia spokojniejszy niż przy Ultrasone obraz. Nie tak podkręcony i kontrastowy, ale ładniej i często z większym wyrafinowaniem ukazujący paletę brzmień. Zarówno partie instrumentalne, jak wokalne, cechowała największa wielowarstwowość, narzucająca słuchaczowi przekonanie o kontakcie z nadzwyczajnością. Nie było dodatkowego natleniania, ale wyrafinowanie, subtelność, drobiazgowość opisu i ilość warstw tworzących – wszystko to razem wchodziło w uszy jako niecodzienna przyjemność obcowania z tak wielką złożonością. Przy dobrych jakościowo nagraniach nie było w tym żadnej przesady ani żadnej sztuczności. Niestety, przy nagraniach słabszych aspekt melodyczny usychał, stawało się za technicznie.
U recenzowanych HiFiMAN HE-R10P działo się natomiast odwrotnie. Nagrania najwyższej jakości prezentowały się świetnie, ale z przewagą powierzchniowej melodyjności nad złożonością dźwięku. Większa wprawdzie niż w torze komputerowym towarzyszyła temu dokładność, w następstwie czego lepsza też wizualizacja osób i instrumentów, ale słabsze niż u Dan Clark Audio STEALTH i Ultrasone analityczne przenikanie dawało słabszy posmak nadzwyczajności.
Pałąk jest całkiem inny.
Za to ich warstwa doskonalsza – czynniki gładkości, giętkości, wypełnienia, rozfalowania, ciepła i melodyjności – wszystkie były na szczytowym poziomie, udanie, choć nie aż w całej rozciągłości, nawiązując do oryginalnych R10. Konfrontowane nieustannie Dan Clark Audio STEALTH przy nagraniach o jakości wysokiej, tych z dobą melodykę własną, nie cierpiały na deficyty melodyjności, eksponując swoje zalety bez żadnych towarzyszących wad. Ale niech tylko samo nagranie nie dość głaskało melodyką, od razu HiFiMAN HE-R10P wysuwały się przed nie, słuchało się ich przyjemniej.
Bardzo ciekawa recenzja. Z opisu wynika, że to jest „mój” styl grania. Ale cena jest powalająca (tak, wiem są też o wiele droższe). Kabel przy tej cenie tylko do jednej muszli (to wynik opcjonalnego modułu Bloototh), ale jednak „Ryka approved” – szokujące! Taka sama membrana jak w Susvarach, ale skuteczność nie 83, a 100 dB, więc magnesy muszą być inne. Rozumiem, że testowane były tylko z oryginalnym kablem fabrycznym?
Czy może Pan oszacować jak się mają jakościowo do HE-1000v2 lub HE-6?
Ocena tych słuchawek jest rzeczywiście trudna. Min. przez ten jednostronny kabel z podpięciem symetrycznym jack 3,5 mm. Trudno było prosić któregoś producenta, by uprzejmościowo wykonał tak unikalny przewód na rzecz jednej recenzji. Nawet nie próbowałem, bo pewnie bym to wymógł, ale co potem z takim kablem? Nie chciałem narażać na koszty. Tym bardziej byłem zaskoczony, jak te R10P doskonale sobie radzą z okablowaniem firmowym, i to w dodatku jednostronnym. Zwłaszcza z uwagi na wiele wcześniejszych krytycznych uwag pod adresem kabli od HiFIMAN-a.
Czy są lepsze od HE-6 i HE1000 V2? Sam bym je od tamtych wolał, tyle mogę powiedzieć. Na sam koniec zrobiły psikusa – już po napisaniu recenzji zaczęły grać przy komputerze bardziej analitycznie. Ale to już taki urok branżowy – można się starać o wygrzanie, a i tak wejście na minę. Trudno jednak pisać recenzje wyłącznie na podstawie egzemplarzy używanych wcześniej przez rok.
Prosze porownaj HiFiMAN HE-R10P z HiFiMAN HE-R10D te pierwsze sa 5-razy drozsze i teraz powiedz, czy tak wielka jest roznica miedzy nimi? bo ja wychodze z zalozenia ze jak cos w sluchawkach kosztuje 100% wiecej to przeklada sie na 10% lepszego grania,czyli tu 500% to powinne pierwsze grac o 50% lepiej, czy tak jest? czy przypadkiem nie lepiej nabyc te tansze, bo nie jest az taka duza roznica w jakosci grania?
A gdyby zaproponować alpinistom chcącym zdobyć K2, żeby nie pchali się na sam szczyt, tylko zawracali kilometr niżej, „bo to też jest bardzo wysoko, a ryzyko o wiele niższe”, to co by każdy odpowiedział?
Jest cała masa świetnych słuchawek za mniej czy bardziej przystępny budżet, takich „K2 kilometr niżej”. Także wysoko, też wieczne śniegi, także sportowy dreszczyk. Ale satysfakcja jednakże mniejsza i całej linii horyzontu spojrzeniem nie ogarniesz. Za ten ostatni kilometr płaci się dużo więcej, takie są reguły wspinaczki.
Panie Piotrze bardzo trafna przenośnia. W punkt. Lepszego porównania bym nie znalazł. Świetnie oddaje sedno sprawy
Z tego wnioskuję, że np. HE-6 to nie kilometr niżej tylko dajmy na to Kilimandżaro. Najlepiej w „swojej” klasie.
To oczywista prawda, że jak ktoś chce „naj” to już pieniądze nie mają znaczenia. Oczywiście dla tych co mają ich nadmiar… Pozostali muszą się jednak godzić na kompromisy.
Odnośnie HE-6 mogę przytoczyć sytuację słuchania ich z przedwzmacniaczem Twin-Head i Lebenem CS300 jako końcówką mocy. Tak grało, że nie nazwałbym tego kompromisem. Może nie było to aż 8848 metrów n.p.m., ale niewiele niżej i cały horyzont widoczny.
I bardzo mnie to cieszy, czyli z wymianą słuchawek ostrożnie. Tak jak już wspominałem przy innej okazji – HE-6 mają u mnie dożywocie (takoż plazma Panasonica).
Tak, z wymianami ostrożnie, chociaż na przykład wymiana HE-6 na Sennheisera Orpheusa nie niesie żadnych zagrożeń 🙂
Odnośnie zawirowań z wymianami, to kupiłem OLED Panasonica (HZ2000E) i przechodzę prawdziwe piekło komplikacyjne ustaawień. Do zakończenia i ostatecznych konkluzji względem Panasonica plazmowego bardzo daleko.
Tak, z pewnością, ale jako lubiący HiFiMany miałbym z tyłu głowy jeszcze Shangri La. W Eurojackpota trzeba by zagrać…
Co zaś do telewizora to ciekaw jestem Pana konkluzji po jakimś czasie użytkowania, także w kwestii wypaleń OLEDa.
Proszę uważać z wypalaniem u OLED-a, mi po 2 latach wypalił się pasek tvn24 oraz godziny i nazwy programów w rogach. Ot taka fajna technologia ;). Oczywiście reklamacji nie uznali. LG B7.
Ten OLED (HZ2000) nie jest miarodajną próbką odnośnie wypaleń, ponieważ posiada masywny metalowy radiator antywypaleniowy za ekranem. Dzięki niemu luminację ma wyższą o 30% od konkurencji i jest właśnie odporny na wypalenia. Kupiłem go dlatego, że następca (JZ2000), na którego czekałem, radiator też ma, ale o wiele cieńszy, czego wyrazem waga całościowa bez podstawy 18,5 kg, gdy u poprzednika HZ to 26,6 kg. Prócz tego uaktywniłem funkcję tzw. ruchomego piksela, czyli nieznacznego co jakiś czas przesuwania obrazu oraz funkcję samokonserwacji, która działa niewidocznie (nie licząc pomarańczowego świecenia diody) po każdym wyłączeniu. Inny powód zakupu, to usunięty u następcy multiplikator odcieni, który gryzł się z HDMI 2.1. Dlatego HZ ma tylko HDMI 2.0b, ale nie używam konsol do gier, toteż zmienne 120 Hz nie jest mi potrzebne.
Czy z czasem wypalenia się pokazują, to się dopiero wyjaśni, na razie obserwuję różnice obrazu między OLED a plazmą. Parę tygodni jeszcze potrwa, nim będę miał wyrobione zdanie.
Wypalenie w OLEDach był łatwy do osiągnięciach w pierwszych generacjach tych paneli. Niestety ta opinią ciągnie się przez to za OLEDami cały czas, i to bardzo niesłusznie. Co ciekawe, najwięksi internetowi krzykacze albo OLEDa nigdy nie mieli, albo źle się z nimi obchodzili, albo właśnie mają ich pierwsze generacje.
O OLED trzeba dbać, mieć załączone wszystkie systemy ochronne (jak właśnie np. przesuw piksela lub zmiana iluminacji logo stacji). Jeśli na okrągło leci kanał z paskiem info na dole, to wypalenie na własne życzenie powstanie. Dlatego właśnie trzeba o OLEDa dbać, czyli nie dopuszczać do takich sytuacji.
Jakość obrazu jest fenomenalna (u mnie LG 65CX), przewyższa plazmę Panasonika 50GT50, która dostała przepięciem sieci przez piorun.
Zauważyłem że OLED można ustawić tak, żeby przypominał plastyczny obraz plazmowy z dodatkowymi bonusami w postaci czerni absolutnej, jaśniejszej iluminacji niż plazma oraz rozdzielczości 4K, do której plazmy nigdy nie dobiły. Można też ustawić OLED tak, żeby świecił jak żarówka, podobnie do LEDów. Co kto lubi 🙂
Mam już dużo spostrzeżeń i w sporym stopniu wyrobione zdanie, ale nie chcę się wyrywać z opisem, żeby nie musieć potem uzupełniać, odszczekiwać. Na pewno jest to ciekawe poznawczo, to całe OLED vs plazma.
Nie wiem jak jest u Panasonica ale w LG 65B7V nietypowość ustawień jest taka, że kontrast należy ustawić na 100 a jasność regulować za pomocą parametru „Oświetlenie oled”. Jeżeli i to jest za jasno to wtedy dopiero jedziemy z kontrastem w dół. Tylko że wtedy ulega zaburzeniu krzywa gamma i obszary blisko czerni są niedoświetlone no i wogóle zmienia się przez to nieco „kalibracja”. Zapewne Pan o tym wie ale może komu innemu się przyda. Jestem bardzo ciekawy nie tylko wniosków końcowych ale i porywów emocji towarzyszących tej drodze.
Nie zgadzam się z ustawieniami optymalnymi podanymi w tej recenzji, sam mam kontrast chwilowo na 70, ale to propozycja profesjonalistów, czyli jakoś miarodajna.
https://www.flatpanelshd.com/review.php?subaction=showfull&id=1602485328
Widać w Panasonicu jest inaczej. Głównie chodziło mi zresztą o to, że w LG odbywa się to inaczej niż w większości TV gdzie suwak „kontrast” reguluje jasność obrazu a suwak „jasność” reguluje jakby jasność czerni czy coś w tym stylu. Zresztą miałem wymieniany panel na nowszej generacji i jego charakterystyka była znacząco inna niż starego. Nie ma reguł.
Mi kalibrowali z hdtvpolska, więc tak zostawiłem. Technologia idzie do przodu i walczą w coraz to lepszy sposób z wypaleniem. W oleda już nie pójdę i lg też ze względu na podejście do klienta. Interesuje mnie microled, który z czasem zastąpi oleda.
Moje doświadczenia z podejściem LG są zaskakująco pozytywne. Natomiast to co wyprawia Sony to przechodzi wszelkie pojęcie. Zarówno jeżeli chodzi o produkty jak i „serwis”. Kiedyś to była moja ulubiona firma. Żal patrzeć, strach kupować.
Kiedy można się spodziewać opisu Bayerdynamic T1V3
Właśnie się pisze. Prawdopodobnie za jakiś tydzień, bo trwa niewidoczny z zewnątrz remont serwisu i nie można do jego zakończenia wrzucać nowych artykułów.
Jest szansa na recenzję Pass Labs HPA1?
Teoretycznie jest, ale wyciąganie sprzętu od Top hifi to mordęga. Jakaś niespotykana biurokracja, piętrzenie trudności, braki egzemplarzy testowych.
A czy recenzja nowych Grado SR1x i SR2x jest mozliwa?
Nie wiem. Od chyba roku staram się o recenzję GS3000, i za cholerę. Nie ma, nie ma, nie ma… tylko taka odpowiedź.
Dystrybutor powiedzial ze nie sprowadza i tyle. Jak wychodzily to juz wtedy byla ta gadka. Szkoda pradu na nich, tez pisalem do nich ale w sprawie flagowca. Dziwnie wygladala ta rozmowa.
Ja też
Czytam tak o tych HE6 tutaj a jest nowa wersja teraz. Pisze na stronie HiFiMana ze mozna je zasilac wzmavniaczem 2 W lub mocniejszym. Chetnie bym ich w koncu posluchal.
HEED już nie tego?
Bardzo dobre sluchawki ale maja jeden mankament. Sa na mnie za male. Nie starcza tego rozsuniecia palaka po bokach. Troche mozna posluchac ale meczy mnie to na dluzsza mete. Dzwiek oczywiscie pierwsza klasa, sopran szczegolnie ale tez wyciagniecie detalu z glebszych warstw srednicy i taka spojnosc muzyczna, naturalnosc wokali, ogolnie wokale lepsze niz paru drozszych jakich sluchalem. Ale ktos tam zapomnial o ludziach co maja glowy jak 10 litrowe wiadra, trudno 😉 tak ledwo ledwo starcza na razie, nie denerwuje sie bo mialem juz problemy z tym przy paru sluchawkach. Nie wzialem pod uwage ze moze tak w ogole byc, wydawaly sie gigantyczne a tu taki klops.
Z telefonu pisze, wiec brak polskich znakow 😉 slownik automatyczny mnie nerwuje 😉
Z uwagi na ogromny wybór, bardzo trudno zdecydować się na słuchawki ostateczne. Tym bardziej wiedząc, co wiem z doświadczenia, że w wyjątkowo do którychś pasujących torach jedne nad drugimi zyskują przewagę, i to wyraźną, by kiedy indziej ją tracić, i to z kretesem. Tak więc nie ma raczej mowy o wyrokowaniu w stylu: „te jedne są najlepsze w sensie absolutnym”. Odsyłając w przeszłość już nieprodukowane, spośród współczesnych sam skupiałbym się na wyborze pomiędzy T+A i STEALTH. Ale jedne i drugie potrzebują równie dużo mocy co HEED, poza tym nie jestem całkiem miarodajny, bo wielu najnowszych jeszcze nie słyszałem. Na dodatek, nawiązując do początkowych słów, byłem przy komputerze świadkiem sytuacji, gdy raz Grado PS2000e, a kiedy indziej Focal Utopie, zyskiwały nad wszystkimi przewagę. Z koli przy gramofonie Final D8000 PRO, a w torze z potężnymi monoblokami fenomenalnie potrafiły grać Staksy 009, fenomenalnie Suasvary. Najprościej byłoby każdemu słuchawkowemu maniakowi dać po Sennheiserze Orfeuszu, ponieważ od niego, i to w kategoriach obiektywnych, żadne słuchawki nie są lepsze. Ale to się raczej nie stanie.
„Najprościej byłoby każdemu słuchawkowemu maniakowi dać po Sennheiserze Orfeuszu, ponieważ od niego, i to w kategoriach obiektywnych, żadne słuchawki nie są lepsze. Ale to się raczej nie stanie.”
Mógłby Pan wskazać te obiektywne kategorie?
„Obiektywne kategorie” oznaczają w tym wypadku niezależność od gustu i wyobraźni słuchacza. Od tego czy bardziej lubi brzmienia basowe, czy sopranowe; od preferowanej formy scenicznej, stopni nacisku na muzykalność i szczegółowość, największego u niego apetytu na realizm, czy na upiększanie, czy może na dziwność. Wszystko to Orfeusz zrobi dla niego genialnie, każdy muzyczny styl, każdą płytę zaprezentuje najlepiej. Znajomy audiofil regularnie bywa w filharmonii i ma nieograniczone możliwości finansowe odnośnie sprzętu. Wg niego nie ma bliższego realności, doskonalszego niż w Orfeuszu grania na słuchawkach, i ja się z nim zgadzam.
Obecnie jestem posiadaczem zestawu słuchawkowego: Final Sonorous VI pandora, wzmacniacza słuchawkowego Ifi ican se, Naim cd5si. Wg Pana np wymiana słuchawek Final Sonorous VI na słuchawki HIFIMAN HE-R10, przy po zostawieniu pozostałe o toru to wymiana kosmetyczna, czy raczej krok do przodu, bo wymiana słuchawek wnosi najwięcej do brzmienia? Pytam, ponieważ ma Pan doświadczenie i setki przesluchanych słuchawek. Wg Pana recenzji kupiłem Final Sonorous VI i to był strzał w 10
To będzie raczej krok do tyłu. Jak już wymieniać, to na T+A Solitaire P.
A inne słuchawki ale zamknięte do 20kilku tysięcy spowodują krok do przodu w porównaniu do Final Sonorous VI???
Bardzo trudne pytanie, bo każde takie zamknięte są specyficzne. W grę wchodzą, Final D8000 i D8000 PRO (jedne i drugie półzamknięte), Dan Clark Audio STEALTH, ZMF Verite, także te niby R10, bo każdy ich egzemplarz gra inaczej. Trzeba chyba pojechać na AVS i próbować ich wszystkich posłuchać. Wskazania jednych się nie podejmuję.
Rozumiem.