Recenzja: HiFiMAN HE-R10P

Odsłuch

Ani w pałąku, ani w muszlach.

   Oto trzecie z rzędu słuchawki najwyższej klasy jedne po drugich poddawane ocenie. Najdroższe, ale czy najlepsze? Niełatwo będzie sprostać kryteriom jakościowym narzuconym przez Meze ELITE i Dan Clark Audio STEALTH.

Z odtwarzaczem przenośnym

Zacznijmy zwyczajowo od gry z przenośnym odtwarzaczem. W tej lokalizacji zwłaszcza, ale także w ogóle, wiele słuchawek ma trudności z aspektem melodycznym. HiFiMAN HE-R10P do takich nie należą. Gładkość i elegancję muzycznej formy mają szczytowego poziomu, co jeszcze podkreślają efektownymi, a nie dającymi poczucia obcości, pogłosami, oswajanymi ciepłotą. Tonacja okazuje się ciepła – wyzbyta zimnych srebrzeń i jaskrawizny bieli. Owszem, są sopranowe srebrzenia, lecz w ciepłej odmianie srebra, takiej lekko złoconej. Zakres pasma bardzo rozległy: soprany bez wysiłku osiągają maksima, bas ma charakter potęgowy. Wszystko spowite ciepłem, rozkołysaną melodyką i o postaci trójwymiarowej. Jednak ta melodyka nie osiąga miary oryginalnej, aczkolwiek trzeba brać pod uwagę, że tamta była rekordowa; żadne słuchawki prócz Sennheisera Orpheusa i Staksa SR-Ω nie przejawiały takiej. Tak była doskonała, że aż deklasująca – słuchane zaraz po Sony MDR-R10, inne uchodzące za melodyjne zdawały się melodyki nie mieć. W planarnym naśladownictwie nie jest tak oszałamiająca, tym niemniej jest wybitna. Aspekt melodyczny HiFiMAN HE-R10P nie może budzić zastrzeżeń nawet na tle pierwowzoru.

Odtwarzacz przenośny to jednak nie okazja do czynienia rozstrzygających porównań, tym bardziej, że służących za pamięciowy punkt odniesienia Sony R10 z żadnym przenośnym nie słuchałem. Okazja natomiast do stwierdzenia, że melodyka i potęga basu były przy nim dla planarnych R10 dominantami brzmienia, trzecim objętość sceny. Właśnie objętość, a nie obszar, bo w odróżnieniu od na przykład Dan Clark Audio STEALTH, te słuchawki nie niosą dźwięku w dal otwartą, bezkresną; przenosząc go zamiast tego do ogromnej i bardzo wysokiej sali. To nie dźwięk plenerowy, tylko filharmoniczny albo katedralny; chociaż w szczególnych warunkach muzyki elektronicznej taką otwartość zyskuje.

Kable są jednak niezłe i są wśród nich symetryczne.

W odróżnieniu od proponowanego przez bezpośredniego konkurenta, wspomnianych Dan Clark Audio STEALTH, nie jest to dźwięk badawczo drążony i analizowany aż po najdrobniejsze niuanse. Dominuje wrażenie wielkości, potęgi, nośności i melodycznego czaru, a nie widzenia dźwięków jak przez lupę i odsłaniania harmonik. Tendencja zmierza ku uspójnianiu i nadawaniu jednolitego wyrazu, jest zatem analogiczna z tą od też konkurencyjnych, ale otwartych, Meze ELITE. Te grały jednak bliższym pierwszym planem, stawiając oprócz ujednolicania i melodyjności na bliski kontakt ze słuchaczem. HiFiMAN HE-R10P dystansu dużego nie dają, ale większy, i dużo przy tym silniejszy nacisk kładą na uwidacznianie wielkich obszarów. Najczęściej wielkich, ale ograniczanych barierami powrotu echa, niemniej poczucie rozległości i objętościowości scenerii jest równie silne jak potęgowość brzmienia i melodyjność. Innym ważnym czynnikiem, całościowe poczucie spokoju. Dźwięk nie wżera się w uszy, tylko majestatycznie płynie. Ciepły, melodyjny, szlachetny i imponująco potężny, ale tak stonowany, że soprany zdają się powściągnięte. Dopiero przy uważnym oglądzie odkrywamy, że powściągane nie są, a tylko głębiej się moszczą w przekazie, nie dokładając sopranowej panierki reszcie brzmień. To ów czynnik spokoju i elegancji płynięcia, działający też na rzecz większej brzmieniowej głębi. Esencjalność dominuje nad analizą, masywność nad koronkowością, melodyka nad zalewem szczegółów. Wtopione w przekaz soprany nie narzucają się, ustępując pierwszeństwa nasyceniu i melodyjności. Wypadkowa tego wszystkiego dalece inna niż u Dan Clark Audio STEALTH, jako ewidentna alternatywa. Alternatywa tym bardziej względem Ultrasone T7, których dobitna szczegółowość wzmacniana była pogłosowością nieocieplaną i innego koloru światłem – oświetleniem operującym kontrastami srebrzonej bieli z atramentową czernią, a nie bieli lekko kremowej na tłach czerni nie tak aż głębokiej.

Przy komputerze

Przetwornik PrimaLuny i wzmacniacz Phasemation pozwoliły dokonać bardziej miarodajnych ustaleń; uwidoczniły styl samych HiFiMAN HE-R10P i pokazały, na czym może polegać alternatywa. Bowiem powiedzmy od razu: dwa najdroższe modele zamkniętych słuchawek planarnych i tu grały dalece różnie. Zarazem każdy miał coś z oryginalnych Sony MDR-R10, czego nie miał ten drugi, czyniąc sprawę jeszcze ciekawszą. I jednocześnie posiadał atrybut u Sony nieobecny, co w cząstkowej przynajmniej mierze możemy uważać za postęp. Atrybut u obu identyczny – przetworniki planarne jednych i drugich częstowały mocniejszym basem. A zarazem te basy względem siebie były odmienne.

Mikrofibra na obszarze kontaktu ze skórą jest godna wielkiej pochwały.

Zacznijmy od recenzowanych. Bas HiFiMAN HE-R10P był z trzech[6] najpotężniejszy, ustępując jedynie temu Ultrasone T7. Który nie tylko był potężniejszy, ale też bardziej szczegółowy. Efektem precyzyjniejsza forma i lepsza wizualizacja, a jednocześnie odchodzenie od basu jako miłego masażu. Bas Ultrasone był w cudzysłowie „zabójczy” i jednocześnie wymagał większej staranności od nagrań. W przypadku byle jakich mógł stać się przesadnie wszechobecny i na dodatek zniekształcony. Co dotyczyło też HiFiMAN HE-R10P, ale na innej zasadzie. W mniejszym stopniu na przedobrzeniu, w większym na bezpostaciowości. Ich basowa bezpostaciowość tyczyła niestety także nagrań dobrej jakości; bas HiFiMAN HE-R10P zawsze zjawiał się jako masywny, ale z przybieraniem wyraźnej formy miał duże – za duże – kłopoty. To było dobrze widoczne już na tle Ultrasone T7, jeszcze lepiej na tle Dan Clark Audio STEALTH. Które w sensie ilościowym i ciężarowym bas od T7 i R10P przejawiły skromniejszy, ale pod względem złożoności informacyjnej i w następstwie tego siły obrazotwórczej okazały się absolutnie mistrzowskie.

Odnośnie tego trzeba uzupełnić, że najczęściej podczas słuchania HiFiMAN HE-R10P ich stosunkowo niska rozdzielczość basu nie będzie stanowiła problemu. Obfitość i niskość zejścia plus masywność gwarantują miłe doznania; a sam bas, jako przeważnie stanowiący tło bądź akompaniament, nie jest zwykle przedmiotem dokładnej obserwacji. Ale gdy solo perkusyjne, basowa partia wiolonczeli lub kontrabasu, kiedy niski akord fortepianowy – wówczas basowa reprodukcja HiFiMAN HE-R10P nie będzie w pełni zadowalać. Rozdzielczość pozostawi coś, albo więcej, do życzenia; tak w każdym razie działo się przy komputerze jako źródle – jednak sytuowanym w torze za bez słuchawek ponad osiemdziesiąt tysięcy. Te same partie basowe u porównywanej konkurencji planarnej i dynamicznej wypadły pod względem rozdzielczości i siły obrazowej lepiej.

[6] Tzn. Sony R10, DCA Stealth i HiFiMAN R10P.