Recenzja: HiFiMAN HE-400i VER 2020

Brzmienie

Planarne, z odpinanym kablem.

   Jakiś czas temu, dokładnie z początkiem czerwca 2018, przedłożyłem recenzję modelu HiFiMAN Sundara, w którym niektórzy recenzenci ujrzeli objawienie. Ta zaczynała się od słów: „Chiński HiFiMAN (słowo chiński brzmi teraz dumnie, wystarczy rzucić okiem na zdjęcia Pekinu czy Szanghaju) to marka słuchawek stworzona przez dr Fang Bian w okolicach 2009 roku, której pierwszym produktem były planarne HiFiMAN HE-5 o drewnianych muszlach i niskiej, trudnej do zaspokojenia mocą skuteczności. Dr Fang zajmował się jednak słuchawkami już wcześniej i między innymi stworzył (udaną ponoć) kopię legendarnego Sennheisera Orpheusa, a teraz, po blisko dekadzie, jego HiFiMAN-y są przez wszystkich w słuchawkowym światku rozpoznawane i każdy wie kto zacz. Sam też napisałem parę recenzji i były zasadniczo pozytywne, choć nie bez uwag.” Kończyła zaś sentencją: „Słuchawki HiFiMAN Sundara nie są aż taką okazją, jaką chcieliby w nich widzieć niektórzy, niemniej okazją są. Za dwa tysiące złotych dostajemy brzmienie przejrzyste, czyste, sypiące szczegółami i nie stroniące od muzyki. Chudsze co prawda i nie aż tak spoiste, jak od tańszych Fosteksów, jak również nie mające tak wyszukanej postaci wyrazowej i tak teatralnego charakteru, jak u Sennheiser HD 660S, ale mające ważkie zalety osnute wokół rozległego pasma…”

Taaak…  – tak to się wtedy potoczyło. Teraz potoczy się inaczej, gdyż to brzmienie jest inne. Dość diametralnie nawet, czerpiące jakość z innego stylu. A skoro o tych stylach, to jeszcze raz przypomnę, że wyróżniamy zasadnicze trzy: i) jak najbardziej realistyczny, nie uciekający od naturalnych ostrości i pełnoskalowej dynamiki; ii) dążący do maksymalnej przyjemności, zatem łagodniejszy, bardziej krągły i starający się czarować; iii) odrealniający, na bazie maksymalnej detaliczności, chłodu tajemniczych wnętrz i bezmiarów oraz wyobcowujących pogłosów. Przeciętny system prawie nigdy nie leży cały w którymś z tych stylistycznych obszarów, reprezentuje ich mieszankę. Tym niemniej do któregoś najbardziej nawiązuje, on jest dla niego wiodący. I tak dla HiFiMAN Sundara wiodący był ostatni, co mi się w nich nie spodobało, jako że ten lubię najmniej. W zasadzie nie powinno tak się dziać, skoro filozof zwykle jest wyobcowany, sam nie należy do normalnego świata. Jego jaźń nie miesza się z rzeczywistością na zasadzie utożsamienia, tylko odkleja od normalności w poszukiwaniu jej upraszczających przeinaczeń. Znalazłszy je wytyka, co jeszcze pogłębia stan nie-utożsamienia, poczucia auto-izolacji. Poprzez powinowactwo zatem, brzmieniowy styl także od normalności odchodzący w stronę odrealnienia powinien się filozofowi podobać. Ale właśnie się nie podoba, a przynajmniej nie w moim przypadku. Najbardziej lubię brzmienie realistyczne, potem przyjemnościowe, odrealniające mnie irytuje i przygnębia. Pewnie dlatego, że wystarczająco już jestem odrealniony, samo to dostatecznie mnie męczy.

Zostawmy filozofię z jej adeptami i odrealnieniami, nie o tym nasza sprawa. Dość powiedzieć, że recenzowane teraz HiFiMAN HE-400i VER 2020 do stylu odrealniającego mają najdalej, czerpiąc przede wszystkim z prostego realizmu i czystej przyjemności.

Już będzie o tym dalej, tylko opisowo dorzucę, że na początek je podpiąłem do lampowego wzmacniacza EAR Yoshino HA-4, biorącego sygnał od komputera (pliki internetowe i z dysku) poprzez przetwornik Prima Luny, podobnie cały lampowy. Ten zalew lamp i na dodatek dobitnie analogowe okablowanie Sulka musiały mieć w tym udział, ale przetwornik na rzecz innego trochę stylu był podpięty mocno odchodzącym od umilania kablem zasilającym Acoustic Revive, z całego towarzystwa najdroższym. (Pięćdziesiąt pięć razy od słuchawek.)

I to doprowadzonym do obu muszli.

Co reprezentują sobą brzmieniowo te okazyjnie tanie planary? Reprezentują właśnie prosty realizm, w dodatku cały przyjemny. Poczynając od tego, że aktorów pierwszego planu stawiają bardzo blisko, tuż przy nas, co im, jak się okazało, zupełnie nie przeszkadza w budowaniu okazałych, nie pozbawionych rozmachu scen. Akurat jako pierwszy puściłem utwór bazujący na wokaliście nawiązującym bezpośredni kontakt i konstatując przyjemność takiej bezpośredniości – jej niezapośredniczony walor emocjonalny, w recenzenckim odruchu przebiegło mi przez głowę: „Oho, nie będzie dużych scen.” Tymczasem nic z tych rzeczy, są także duże sceny. Nie jakieś ekstremalnie, jak u Ultrasone Edition 5 Limited czy Grado GS1000, ale normalnie duże – w razie potrzeby odsyłające w dal bezgraniczną  i tęskną. Nie z tych szczególnie nostalgicznych, bowiem słuchawki mają nieznaczną nutkę ciepła oraz nie przesadzają z pogłosami; przed całkowitym wygrzaniem zdawało mi się nawet, że tych pogłosów wcale nie ma, że dają tylko dźwięk podstawowy. Ale pogłosy się zjawiły – łanie uczestniczące i nie popadające w przesadę. To ważne, żeby one były, bo bez nich prawdziwie wielkich scen nie będzie, podobnie jak nie zjawi się dostatecznie wyraźny czynnik ambience᾽u.

Ale użyłem określenia „prosty realizm” i je należy wytłumaczyć. Rozumiem przez to fakt będący prawdopodobnie następstwem nie jakichś super cienkich i bardzo czułych membran – obraz brzmieniowy formowany głównie przez masywny atak, nie tak natomiast bogaty, jak u najdroższych –  nie ukazujący tylu aż spraw drobniejszych i niuansów. Niedobrze – pomyślicie sobie – ale niedobrze wcale nie jest. Przeciwnie, jest właśnie bardzo dobrze, jeżeli ktoś cieni sobie realizm wymieszany z relaksem i woli atak od podtrzymania. Woli także masywność od delikatności i dynamikę od niuansów. HiFiMAN HE-400i VER 2020 grają cieplejszym, pełniejszym, bardziej masywnym i bardziej optymistycznym dźwiękiem niż droższe HiFiMAN Sundara, które próbując łapać te niuanse zapominają o wypełnieniu. Dając Sundarom lepszy kabel można to wypełnienie poprawiać, ocieplać też przy okazji brzmienie i zmniejszając udział pogłosów przesuwać ich środek ciężkości stylistycznej w stronę realistycznej muzykalności, ale HiFiMAN HE-400i VER 2020 dają tę rzecz od razu same, ze swoim zakupowym kablem. Ten musi być taniutki, a okazuje się bardzo dobry – tak dobry, że muszę aż mu pogratulować. To nowość, bo dotychczas HiFiMAN jakością swych słuchawkowych kabli delikatnie mówiąc nas nie rozpieszczał.

Jest dobrze i jest tanio.

Zatem mamy forsowny atak, nutkę ciepła i optymizmu, masywność i bezpośredniość. Także duże w razie potrzeby sceny, na dodatek ładnie poukładane i oferujące perspektywę. Mamy także rozdzielczość – brzmienia się nie upraszczają poprzez scalanie i zasłanianie jednymi drugich. Muzyka w pełni się rozwija, chociaż nie skupia na drobiazgach. Trzyma się głównych brzmieniowych wątków i mnie się to podobało. Poza tym jeszcze jedno –wszystko to siedzi na solidnym basie. Te wszystkie Rammstein, AC/DC i Metalliki zagrają bardzo mocnym dźwiękiem – bez nadużywania słów potężnym, wręcz miażdżącym. Bardzo też czystym i otwartym, aczkolwiek nie ponurym i nie chłodnym. Za to stuprocentowo wolnym od zniekształceń na dole i na górze. Wszystkie testy na zniekształcenia słuchawki przeszły bez zająknienia (że trochę porymuję); poza tym – co tu dużo mówić – one potrafią grać pięknie. Byłem pod dużym wrażeniem ich umiejętności przywoływania brzmień pięknych, esencjalnych, głębokich i znakomicie dźwięcznych. Do tego z tym basowym tłem, czystych, otwartych i prężnych. Struny gitary w ich wydaniu są dobrze naciągnięte i energetycznie wibrujące, atak forsowny, wyraz mocny, styl minimalnie ocieplony, w nastroju lekko optymistyczny. Muzyka wartko płynie i nie zatraca się w drobiazgach, dodatki są, ale właśnie jako dodatki, a nie coś odciągającego uwagę od wiodącego nurtu wydarzeń. Granie typowo realistyczne z niewielką przymieszką relaksu, nad którym bardzo wyraźnie dominuje siła wyrazu i dynamika. Z tym wszystkim łączy się łatwość napędzania, która należy do średnich. Przeciętny wzmacniacz słuchawkowy nie będzie miał kłopotów z ukazaniem tej mocy i dynamiki, a średnio mocny DAP też bez problemu się wyrobi.