Recenzja: Grado PS2000e

Budowa

Tradycyjne opakowanie.

   Wzór konstrukcyjny zaprezentowany po raz pierwszy w 2008 roku wraz z Grado GS1000 pozostał przy nowojorskiej firmie na długo i po dziesięciu latach ciągle obowiązuje. Poza faktem, że muszle nie są z mahoniu a aluminium (co przypisano serii Professional od początkujących ją w 2012 roku Grado PS1000), wciąż masywna czy mniej masywna oprawa okala zastosowane jeszcze w HP1000 wentylowane przetworniki o membranach z mylaru w charakterystyczne wentylacyjne cętki. Od strony wewnętrznej przetwornik jest bezpośrednio przy uchu, bez żadnej materiałowej osłony, a od zewnętrznej chroni go druciany ażur o na tyle wydatnych oczkach, że można zajrzeć do środka. (I nic specjalnego nie zobaczyć.) Warto też zauważyć, iż sam ten przetwornik jest u PS2000e większy niż u GS2000e i ma 50 a nie 40 mm średnicy. Ma też zróżnicowaną wielkość i większą ilość dyfuzyjnych cętek, co teoretycznie winno go stawiać w lepszym położeniu i tłumaczyć w jakiejś przynajmniej części różnicę cenową. (Dwanaście naprzeciw sześciu tysięcy.) Od razu dodajmy, że jest to modyfikacja świeżej daty, którą producent się szczyci. Ma zapobiegać zniekształceniom harmonicznym i przy okazji przekłamaniom barwy dźwięku, podobnie jak druga modyfikacja – drewniana obręcz między przetwornikiem a częścią aluminiową. Ten chwyt, zastosowany po raz pierwszy u Grado GS2000e, ma wyzyskiwać dobre właściwości antyrezonansowe drewna klonowego; u drewnianych w całości GS2000e wspomagając słabszy gatunkowo niż u dawnych Grado mahoń (co nie jest winą firmy, a skutkiem braku dostępności), podczas gdy w serii profesjonalnej ich masywną, aluminiową konstrukcję. Rodzi się przy tej okazji pytanie, czy przejście z mahoniu na aluminium w domenie profesjonalnej daje jakieś przewagi, ale nie sposób tego rozstrzygać. Faktem jedynie pozostaje, że pierwsze Grado HP1000 też były aluminiowe (duraluminiowe bodaj), a trochę późniejsza, tańsza wersja RS1 mahoniowa. I ewentualnie, ale bez żadnych zobowiązań, można też nawiązywać do tego, że aluminiowe HP1000 uchodziły za wzór brzmieniowej neutralności, a mahoniowe RS1 za bardziej „podkolorowane”.

Zwiększenie przetwornika poskutkowało nie tylko sugerowaną poprawą barwy i brzmieniowej adekwatności, ale też rozszerzyło pasmo do przedziału 5 Hz – 50 kHz i zaowocowało większą ponoć bezpośredniością. Tym jednak zajmiemy się później, a teraz o modyfikacjach innych. Jedna ma już lat parę i dotyczy okablowania. Kabel jest u PS2000e długi na bite dwa metry, więc nieco dłuższy niż dawniej, i wykonany z dwunastu żył miedzi uszlachetnianej przez samo Grado, które to uszlachetnianie polega na wyżarzaniu oraz powolnym rozciąganiu, tak by uzyskać w przewodniku dłuższe i bardziej równoległe kryształy. Standardowo zakończony jest firmowym, nierozbieralnym dużym jackiem, a na życzenie bez żadnej dopłaty może być symetrycznym 4-pinem. W zestawie uzupełnia go najporządniejsza z dostępnych na rynku poza specjalnie zamawianymi przejściówka z dużego na mały jack (polecam) i sześciometrowy przedłużacz, także sporządzony z przewodu grubego jak przy słuchawkach. (Brawo!) Odnośnie jeszcze kabla, to jest dość ciężki, całkowicie elastyczny i wykończony śliskim, nie powodującym przy kontakcie z ubraniem hałasów oplotem, którego to tarcia odgłosy mogą być istną zmorą. Od strony użytkowej ważna też jest kooperacja z konstrukcją zawieszenia, która nie uległa istotnym przeobrażeniom odkąd Grado produkuje słuchawki, a produkuje już lat trzydzieści. Chodzi o fakt możliwości swobodnego obracania muszlami wokół prowadnic, co pozwala słuchawkom się dobrze układać na głowie i odkładać na płask po ściągnięciu, ale może też skręcać kabel. Trzeba zatem uważać, gdyż inaczej cieńsze odcinki do muszli zamienią się w warkoczyki, co niezbyt ładnie będzie wyglądało.

Napis „Professional” nie okaże się czczym gadaniem.

A skoro o pałąku. Pierwotne HP1000 miały na prowadnicach mocowanie przez zaciski śrubowe, z czego u RS1 zrezygnowano i od tamtej pory wszystkie Grado bazują jedynie na oporze stawianym przez plastikową obejmę. Dobrze się to sprawdzało przy lekkich muszlach z mahoniu, ale przy cięższych aluminiowych bywały z tym kłopoty. Przysłany egzemplarz żadnych kłopotów jednakże nie przejawił, w sposób pewny utrzymując zadaną muszlom wysokość.

Poza odmiennym, większym przetwornikiem i jego oprawą z klonu jest jeszcze trzeci składnik konstytutywny bycia przez PS2000e najlepszymi podobno w dziejach Grado. To szersza opaska nagłowna; tradycyjnie płaskawa, obszyta gatunkową skórą. Pomimo tej płaskości wedle zapewnień producenta obficiej w środku wypełniona otaczającą pałąk właściwy z pojedynczego płaskownika otuliną – i rzeczywiście, wyraźnie szersza i nieco lepiej wypełniona jest. Ma to łagodzić następstwa ciężaru, który tradycyjnie w serii profesjonalnej jest spory. Słuchawki ważą bez kabla 540 gramów, a więc niemało, ale nie brak na rynku cięższych. Audeze, Abyss czy Kennerton potrafią ważyć znacznie więcej, a dodatkowym atutem flagowych Grado jest dobra kooperacja pałąk-pady. Nie ma mocnego, ani nawet średniego, nacisku bocznego, a nacisk górny także umiarkowany, więc mimo sporego ciężaru wygoda zadowalająca. I nie ma się też co przerażać, że pady są z szorstkiej pianki. W praktyce dobrze funkcjonują – wcale nie są niemiłe w kontakcie i jeszcze chronią przed poceniem.

Ostatni akcent wyróżniający konstrukcję flagową ma już wymiar wyłącznie wizualny. Aluminiowe muszle dostały nowy finisz, są wykończone chromem na połyskliwy czarny metalik. („Smoked Chrome”) Wygląda to efektownie i powoduje natychmiastowe rozpoznanie, co dla firmowej referencji ma niebagatelne znaczenie. Tym bardziej, że na kartę Grado PS2000e naprawdę dużo postawiono, sugerując, że są to najlepsze słuchawki na świecie.

Uzupełnijmy jeszcze dane. Przetworniki pracują w oparciu o magnesy neodymowe i mają nominalną impedancję 32 Ω, przekładającą się na skuteczność aż 99 dB. (Wg innych źródeł to 98 dB.), co stawia flagowe Grado w bardzo korzystnej sytuacji, pozwalając im współpracować nawet z niespecjalnie mocnymi DAP-ami. Ktoś powie: – Co im po tym, gdy i tak nie są na ulicę? Więc nawet jeśli ktoś będzie je żenił z DAP-em w domu, i tak nie uniknie zakupu drugich. Tu jednak pozwolę się nie zgodzić. Czarne są, więc nawet przy połysku nie rzucają się zbytnio w oczy, a poza tym jak można chodzić po ulicy z włosami na papugę i ćwiekami powbijanymi do twarzy, a nawet jeździć po chodniku na rowerze (ostatnio silna moda panienek z buzią w ciup i starych czupiradeł), to nie widzę poważnych przeszkód, by z tymi Grado na ulicę. Ale, rzecz jasna, to są słuchawki przede wszystkim do ucztowania. Nie aby stwarzać muzyczne tło, tylko by stwarzać koncert. Więc główna kwestia taka, czy są faktycznie referencyjne?

A same słuchawki piękne.

I na koniec o cenie. Wynosi 12 840 PLN, tak żeby nikomu nie postało w głowie, że nie mogą być takie dobre, skoro nie są dość drogie. Szacowanie jakości ceną stało się tak nawiasem w ostatnich latach normą, a wraz z tym jako obowiązkowe stało się posiadanie przez wiodących producentów w ofercie drogich, popisowych słuchawek. I tu najświeższym przykładem jest nowa flagowa AudioTechnica ATH-L5000 za $4000. Zarazem cena referencyjnych Grado, anonsowanych skromnie jako „najlepsze na świecie”, jest niższa niż u dwóch moim zdaniem najbliższych referencji modeli dziś produkowanych – dynamicznych Focal Utopia i planarnych Final Audio D8000. (Elektrostaty pomijam z uwagi na inne wzmacniacze, choć da się je wprost porównywać za pośrednictwem iFi iESL.) I teraz rodzi się pytanie odnośnie tej jakości: też jest niższa, czy może nie?