Recenzja: Fulianty Audio ST-18

Eufonia cd.

Gniazdo słuchawkowe jest jedno.

   Najpierw o Meze Elite, o których już pisałem, że z kablem Sulka okazały się równie świetne jak doskonale pasujące Sennheiser HD 800, ale ten kabel uspokaja i nacisk kładzie na melodyjność, najlepiej więc będzie się sprawdzał przy wzmacniaczach z naddatkiem mocy. Dopilnuje braku zniekształceń i poskromi wyrywność, natomiast z idealnie pasującym mocą Fulianty Audio ST-18 lepiej sprawdził się kabel Tonalium, podkreślający bujność brzmienia. Wyzwolone z przewagi melodyjności nad żywością dopędziło popisowe brzmienia Finali, a porównując je uważnie z pozostawionymi do porównań D8000 Limited zdiagnozowałem duże podobieństwo. Meze oferowały odrobinę większe dociążenie i dalszy plan pierwszy, w fakturowaniu były zaś trochę surowsze, mocniej akcentując wszelkie szorstkości. Nie ferowały natomiast tak całkowitej otwartości, ale tą samą bezpośredniość i w zamian za otwartość mocniej obecną scenerię oraz mocniejsze tarcie mniej gładkimi fakturami uszu. Wszystko to, za wyjątkiem większego oddalenia od pierwszego planu, było jednak z gatunku różnic się nie narzucających; dopiero w razie muzycznego materiału o wybitnie różnicującym charakterze (ludzkie głosy), można było jeszcze usłyszeć, że Meze mocniej obramowują dźwięki krawędziami i bardziej eksponują melodykę, podczas gdy Final brzmienia pozostawiają bardziej otwartymi i wyższą tonalnością odmładzają, dodając im świeżości i polotu w zamian za pełność i dojrzałość. Jeden i drugi typ traktowania głosów bardzo mi się podobał, trudno byłoby mi wybrać, zostawiam to bez rozstrzygnięcia.

    Ostatnie z trójki najlepiej pasujących to nowe Focal Utopia. Pewien byłem, że będą pasowały, toteż ich przyjazd zorganizowałem. Przybyły jako ostatnie i godnie zastąpiły Ultrasone T7, oferując dźwięk o największej spośród trójki najlepiej pasujących gładkości, najgęstszy i najbardziej basowy. Poprzez to ostatnie też najciemniejszy, aczkolwiek ta różnica też należała do pomijalnych, jako w kategoriach absolutnych niewielka. Na pewno mocniej od sposobu oświetlania wyróżniało Focale to, że najbardziej domykały i dopieszczały brzmienia melodyką,  jednocześnie najwyraźniej uobecniając scenerię. Poza tym były najcieplejsze. Ciepłe jednak znowu śladowo – minimalnie tylko cieplejsze od tamtych, podobnie jak minimalnie ciemniejsze, za to z brzmieniem zauważalnie cięższym, masywniejszym, pełniejszym.

Zdolne napędzać słuchawki o skuteczności nie mniejszej niż 94 dB.

   Żadnej pod tym względem przesady, ale jeśli ktoś lubi akcent na dociążenie, to na pewno Focale; a kiedy ceni zwłaszcza otwartość i swobodę wypływu, to któreś z trójki Final. Meze natomiast ciężarowo i klimatycznie ulokowały się pomiędzy, jednocześnie w swoich produkcjach najmocniej akcentując chropawość faktur, chrypki, wszelką inną surowość dźwięku. Wraz z czym wydały mi się najbardziej naturalne i gdybym już musiał wybierać, to dla siebie do wzmacniacza Fulianty dobrałbym Meze Elite z Tonalium. (Pytaniem pozostaje, jak miałaby się do tego wszystkiego niedawno jeszcze obecna na rynku flagowa Audio-Technica ATH-L5000. Przyznam, mocno mnie to intryguje.)

Pomiędzy wzmacniaczami

    Pora nareszcie na porównania pomiędzy wzmacniaczami. Odnośnie których trzeba na wstępie zauważyć, że się odnoszą do oferujących podobną moc oraz szerokie spektrum dopasowania do impedancji; obu także lampowych OTL single-ended w klasie A. Wszakże lampowych w różny sposób. Kiedy z uwagi na lampowy stopień zasilania ASL Twin-Head posługuje się aż pięcioma parami, Fulianty Audio ST-18 wystarczają trzy lampy pojedyncze. Jednak on też finalne wzmocnienie powierza dużej triodzie z gatunku takich o stosunkowo najmniejszej mocy. Oprócz tego taka różnica, że Twin-Head nie ma kondensatorów w ścieżce sygnału, a Fulianty ma pojedynczy – ale bardzo specjalny, wzięty z zasobu zaawansowanej technologii militarnej. Ma także zwykły potencjometr Alpsa, a Twin-Head oryginalnie też miał taki, zastąpiony sporym nakładem kosztów parą krokowych DACT. Mimo tych oraz  innych jeszcze różnic oba wzmacniacze okazały się absolutnie ciche, w żadnym brum nie zaistniał nawet przy potencjometrze na max. Same zaś brzmienia okazały się tak podobne, jak te oferowane przez najlepiej pasujące słuchawki. Twin-Head wystąpił tutaj w roli takiego z niższym i gęstszym, także ciemniejszym i pełniejszym. Ale znów to były różnice tak małe, że w sumie nieistotne. Jedyna istotniejsza odnośnie samego stylu.

Więc też niektóre planarne.

    Pod jego względem Fulianty Audio ST-18 podobny był do słuchawek Final, gdy Twin-Head do Focali. Fulianty oferował bardziej otwartą i strzępioną definicję dźwięków; Twin-Head zaś gładsze wykończenie i większą melodyjność. Z uwagi na to w Fulianty Audio większe wrażenie robiła czystość medium, w Twin-Head melodyjne dopieszczanie. Pomimo tej różnicy stylistycznej także swojemu wzmacniaczowi dobrałbym za optymalnego partnera słuchawki Meze Elite z kablem Tonalium; niewykluczone że dlatego, iż to z nimi nastrojowość była najbardziej refleksyjna, smak brzmienia najbardziej wytrawny, naturalność najbardziej szorstka.

Fulianty Audio ST-18 bez porównań

    Wzmacniacz jest zdumiewająco dobry, zwłaszcza pod względem otwartości, czystości i naturalizmu brzmienia. Nic nie ma w sobie z lampowego upiększania i nic z tranzystorowych uproszczeń. Oferuje czysty realizm na bazie cech wymienionych oraz wyrafinowania, różnorodności, szybkości i dynamiki dźwięku. Jego bezpośredniość uderza i nie przyczepisz do niej żadnego „ale”. Pasujące słuchawki plus on i dobre źródło – cała muzyka nasza. Tak bez żadnego kompromisu – wręcz przeciwnie – nasza powyżej oczekiwań.

    Tą bezpośredniość i otwartość znamionuje przynależność do szczytów; nie da się jeszcze bardziej bezpośrednio i jeszcze bardziej otwarcie na słuchawkach; można jedynie te zalety ozdabiać dodatkowymi wartościami. Te zaś będą zależeć bardziej od reszty toru niż samego wzmacniacza, zwłaszcza od źródła i słuchawek. Możemy poprzez ich wybór dobierać stylistyki melodyjniejsze lub surowsze, ciemniejsze lub jaśniejsze, bliżej lub dalej lokujące wykonawców. Lecz jakiej byśmy nie dobrali, otwartość i bezpośredniość uderzy, tak samo jak obrazowość scenerii, bogactwo samych dźwięków i natężenie emocjonalnego tła. Wzmacniacz zbiera z nagrania muzykę do ostatniego okruszka i rozdmuchuje ją na magiczną przestrzeń, rozdmuchuje ją pięknie. Poczucie piękna nieodłącznie towarzyszy słuchaniu, piękna biorącego się z autentyzmu. A poczucie spełnienia? Ono miesza się z niespełnieniem, bowiem chce się więcej i więcej – nie można tak się tym nasycić, żeby miało się dosyć.  

Które wypadają rewelacyjnie.

    Przesadzam z tym chwaleniem? Nie, wcale nie przesadzam. Wielość podobnych opinii oraz wielość słuchawek, przez które można to usłyszeć, potwierdzają stan rzeczy. Oto wzmacniacz nietani, ale z samego topu i niedrogi w eksploatacji (tanie lampy). Odcinający się wyglądem od sztampy aluminiowo-chromowego luksusu, odwołujący się do estetyki cechującej także słuchawki Abyss. (Które prądowo nie pasują, a szkoda.)

    Tak więc Fulianty Audio ST-18 wyróżnia się podwójnie – dręczy konkurencję jakością, urąga jej wyglądem.