Odsłuch

Bardzo to sympatycznie wygląda.

   Miałem być początkowo rozsądny, ale niedługo to trwało. Akurat tyle, by pooglądać kable zasilające i dojść do wniosku, że: „Co ja się będę męczył!” Wziąłem czarno-żółtego Harmoniksa, którego najbardziej lubię, i tyle tego rozsądku było. Wytłumaczyłem sobie przy tym, że jak na koniec będę porównywał wzmacniacze, to się zwyklejszych kabli użyje, żeby z audiofilskiego tonu spuścić i sam zasilający nie był w cenie wzmacniacza. Zadowolony z własnego sprytu brałem się więc do słuchania, klnąc jednak mimo tego w duchu, że referencyjne dla twórców Focale pechowo przeszły koło nosa. Lecz nic to – słuchawek wokół mnogość i można się nasłuchać. A zatem po kolei. Ale nie – najpierw dwie sprawy. Jedna to przypomnienie. Tego Harmoniksa tak lubię, ponieważ otwiera brzmienie. Słuchałem Euforii najpierw z paroma innymi zasilającymi o różnych cenach i klasie – i każdy dźwięk mniej czy bardziej domykał, tak jakby miał ten dźwięk napięcie powierzchniowe i niczym plama rtęci na krajach się podwijał. A z Harmoniksem dźwięki się strzępią, jakby wiatr wodę z tafii porywał, i bardzo takie zjawisko lubię. I jeszcze druga sprawa, taka bardziej w temacie. Odnośnie tego krosowania, to bawi się w nie kilku producentów słuchawkowych wzmacniaczy, a przykładami są Meier-Audio Corda, Phonitor SPL, czy Grace Design od 901 do 903. Efekt z reguły nie jest spektakularny, czasami wręcz rozczarowujący, jednak w przypadku Euforii pozytywny – dźwięk lepiej się kształtuje. Nabiera przestrzenności, a sama przestrzeń ożywa i bardziej wsysa słuchacza. Więc po przełączeniu ten normalny wydaje się spłaszczony i nie tyle może spokojny, co taki oklapnięty, by nie powiedzieć martwy. Zdecydowanie wolałem ten z mieszaniem, bez cienia wątpliwości. A teraz już o słuchawkach w kontekstach euforycznych.

Przy komputerze

Jak zawsze w tej lokalizacji szeroki przegląd spektrum i jak ostatnio zwykle poprzez przetwornik Normy plus iFi iOne z iUSB 3.0 i iDefenderem.

Fostex T60 RP

To są słuchawki prima i pełna rekomendacja. Jedynie miłośnicy sopranowego szaleństwa mogą je sobie odpuścić. Ale jak ktoś chce takich naprawdę popisowych w cenie niewiele ponad tysiąc i bez potrzeby zmiany kabla, to te są w najściślejszej czołówce. Odnośnie zaś relacji ze wzmacniaczem. Dźwięk zjawił się ciepły lecz nie gorący, albowiem przetwornik Normy gorącego nie robi. Doskonale łączący wspomniane rozszumienie zasilającego Harmoniksa z pełnością i muzykalnością interkonektu Sulka, a pośród tego sam dźwięk wzmacniacza: dociążony, subtelny, a także sprzedający wspomnianą uszlachetnioną przestrzeń.

A z tyłu dwie rzeczy ekstra.

Mała uwaga techniczna: to krosowanie polega na dodaniu niewielkiej ilości sygnału branego z przeciwnego kanału, co kiedy źle jest zrobione, zmiękcza jedynie i zamazuje obraz, a kiedy dobrze, to robi się ciekawiej, bo bardziej naturalnie. I właśnie tak się robiło – krzyżowa przestrzeń mocniej otaczała i się stawała prawdziwsza. Mocniej i bezpośredniej atakowała muzyką, zarówno poprzez bliskość i niemal skórne doznania, jak i lepsze różnicowanie dystansu od bliższych i dalszych źródeł. Lecz przede wszystkim bliskość i zanurzenie dawały znać o sobie, a nie jakieś obszary, holografie. To częsty sposób grania planarów, choć Abyss i Audeze LCD-XC są od tego dalekie. Tu jednak grało blisko, dożylnie i namacalnie, a także z owym czymś, co można nazwać eksplozją. Struny gitar, piszczałki organów, membrany pod pałkami miały taką gęstość i taką dynamikę, że dźwięk aż wybuchał. Wibrował nasyceniem, ciśnieniem się odciskał. I taką miał złożoność, że realizm poza dyskusją. Jedynie bez sopranowej siatki tła – że tak nazwę sopranowe koronki tkane przez słuchawki mające wyższą tonację i więcej procentowo góry. Natomiast T60 muzycznie idą bardziej dołem, choć iskrzyć sopranami potrafią. Więc to ich niższe brzmienie widzi się dopiero poprzez porównania i analizę, a nie samo słuchaczowi narzuca. Narzuca natomiast to, że gra to kapitalnie i to są tanie słuchawki grające jak bardzo drogie.

Sennheiser HD 600

Mimo wysokiej impedancji klasyczne Sennheisery nie dały rady dotrzymać pola słuchanej przed chwilą kapitalności. Zjawiła się pogłosowość aż na miarę obcości, tak jakby te same nagrania były starsze i gorsze. W muzyce instrumentalnej nie było to wyraźne, czasami nawet nieuchwytne, ale wokale mniej się okazały realistyczne, a cała muzyka nie tak kaloryczna i nie tak napierająca. Być może głównie za sprawą kabla, który nie jest w tych HD 600 najlepszy (a zamiennika nie miałem), ale na pewno w wersjach fabrycznych Euforia z Fosteksami spisywała się lepiej.

AudioQuest NightHawk (kabel Tonalium Audio)

Zdecydowanie lepiej – naturalniej – wypadły flagowce AudioQuesta zasobne w drogi kabel, ale i one w moim odczuciu nie dorównały Fosteksom. Od Sennheiserów grały gęściej i mniej obco, ale na tle T60 jednak cokolwiek obco, wyraźnie bardziej pogłosowo. Także chłodniej i mniej bezpośrednio, bo z dalszym pierwszym planem. A jednocześnie nie tak biologicznie, że całkiem żywi ludzie. Czuć było posmak nieprawdy, który mózg, swoim zwyczajem, szybko znosił, ale to jednak nie było to, nie taka przyjemność muzyczna. A więc Fosteksy górą i żadne drogie kable nie mogły tego zmienić.

Beyerdynamic T1 V2 (kabel Tonalium Audio)

Jest wyjście, jest więc przedwzmacniacz.

Poczułem lekki dreszcz emocji wpinając te słuchawki, bo obok flagowych Focali te właśnie są przez Feliks-Audio używane jako testowe, a prócz tego impedancję mają zbliżoną do wyjściowej. No i zagrało pierwszorzędnie – ciemno, głęboko, gęsto. Bardziej miękko niż z Fosteksami i bardziej tajemniczo. Kocim krokiem od dźwięku do dźwięku i z mocnym światłocieniem. Analogowo bez prężności, z samą jedynie dynamiką w welurach i atłasach. Przy mniej naprężonych strunach i stonowanych sopranach; zarazem trójwymiarowych, a więc ciekawych w odbiorze. W ogóle znakomite, jak chodzi o rozpisanie dźwięków na trzeci wymiar, że wszystko autentycznie przestrzenne, jak to te T1 potrafią. Ale potrafią niezbyt często, tylko z dopasowanym wzmacniaczem. I ten niewątpliwe pasował, tak samo jak mój Twin-Head. Pełna analogowość, przekonujący autentyzm. Mniej eksplozyjny, nie tak prężny, a za to swobodnie, elegancko płynący i bardziej trójwymiarowy. Bez cienia najmniejszego sztuczności, śladu czegoś obcego. Żywa muzyka z materialnym podłożem i pozbawiona nachalności. Taka po prostu muzyka, bez prób popisywania. Cofnięta w uspokojony autentyzm a nie wariackie popisy. A w przypadku utworów proponujących dużą przestrzeń ta przestrzeń wielka, tajemnicza. Namacalna ciśnieniem akustycznym, ożywiana wibrującym planktonem i zalewana potężnym basem. Z tłami czarnymi i gęstymi, natomiast dźwiękiem bardziej aksamitnym niż lśniącym. Naturalność i spokój wraz z pełnym autentyzmem; żadnego popisywania się, styl elegancki, wyrównany. Uspokojony na górze i z mocną brzmieniową treścią, a całościowo dla lubiących muzykę a nie zrywy, eksplozje.

Sennheiser HD 800  (kabel Tonalium Audio)

Oto pierwsze słuchawki, z którymi całkowicie otwarła się góra. A więc więcej sopranów i wraz z tym wyżej, dalej, a także delikatniej. Dystans do pierwszego planu niż u Beyerdynamic mniejszy, ale przestrzeń bardziej rozległa, zarówno wszerz jak w głąb. Wyraźnie mocniejszy też szum tła, za sprawą tych sopranów, ale śladu najmniejszego obcości, czy jakiegoś złego pogłosu. Tekstury bardziej szeleszczące, a także bardziej chropawe, ale przy pełnej analogowości linii melodycznych i głosów. I godne podkreślenia wiązanie dźwięków z przestrzenią, dające silny autentyzm. Sam dźwięk nie taki eksplozyjny i mniej naprężony niż u wybuchowych T60 RP, zarazem też ciemniejszy, pełniejszy, bardziej trójwymiarowy i głęboki. Odrobinę mocniej tą głębią akcentujący średni zakres i poprzez lepszą trójwymiarowość bardziej odnośnie przestrzeni prawdziwy, ale to wszystko nieznacznie. Silniejsze przy tym wyciąganie wszystkiego z tła – albo mówiąc na odwrót – wokale i instrumenty mniej powiązane z przestrzenią. Niemniej mające dużą ekstensję – tutaj żadnego uszczerbku. A gdyby generalizować, to całościowo bardziej holograficznie i tak w manierze teatralnej, a mniej powszednio, normalnie. Poczucie realizmu mimo to równie duże, ponownie bezdyskusyjne. A zatem trzecie już słuchawki z pełnym dopasowaniem, że bierzesz taki system. W dodatku z najbardziej niesamowitą przestrzenią, że aż metafizyka. Detale bardzo wyraźne, soprany super strzeliste i kiedy trzeba rzewne, a bas gęsty dołem. Duży spektakl, bez wątpliwości.

MrSpeakers Ether Flow (kabel Tonalium Audio)

Nie będę udawał zaskoczonego, już wcześniej ich z tą Euforią słuchałem i wiedziałem, że dobrze pasują. Brzmienie lepiej wypełnione niż u T1 i HD 800, szczególnie także melodyjne i z rozciągniętym spektrum. Niższe niż u nich a jednocześnie z otwartą i trójwymiarową górą. Płynnie przechodzącą w średni zakres, przy brzmieniu lekko połyskliwym, bo ciemnym lecz rozświetlonym. Także z  pogłosem idealnie wpisującym się w dźwięki, że przestrzeń duża, trójwymiarowa, a śladu poczucia obcości. Przeciwnie, te słuchawki grały wyjątkowo muzycznie – najgłębiej, a przy tym gęsto, muzykalnie i płynnie. Bez śladu sztuczności, efekciarstwa, a w sposób zjednujący, aczkolwiek nie lepiej od tych dobrych poprzednich, w tym nie lepiej od wielokrotnie tańszych Fosteksów. Bardziej od nich głęboko i niewątpliwie gładziej, ale czy przez to bardziej poprawnie? – to nie byłbym zbyt pewny. Chyba T60 bym wolał, z ich autentyzmem szorstkim. Z kolei Sennheiser HD 800 najbardziej z wszystkich były spektakularne przestrzenią i z delikatnymi ozdobnikami. A T1 spokojnie eleganckie pięknem zdobytym bez wysiłku. Więc wszyscy na jednym poziomie; i z tego też taki wniosek, że wariacja samego Fosteksa na temat klasycznych, dawnych Fostex T50 od dużo droższej MrSpeakkers wcale nie okazuje się gorsza jakościowo, w każdym razie tym razem.