Recenzja: ERZETICH Charybdis

Co i w czym

    Flagowe nowego zaciągu słuchawki Blaza Erzeticha otrzymujemy w aluminiowej walizce, i to takiej ze sporszych. We wnętrzu wypełnionym profilem z popielatej pianki znajdujemy same słuchawki, alternatywne dla założonych im głębokich płytsze pady, osobno zwinięty w precel kabel symetryczny (4-pin) z przejściówką na duży jack oraz czarny welurowy pokrowiec z przypinanym szerokim paskiem do zakładania na ramię. Prócz tego certyfikat autentyczności, także dwuletnią gwarancję i materiały opisowe.

    Słuchawki odznaczają się dwoma mocnymi wyróżnikami – muszle mają charakterystyczny dla nauszników Erzeticha ośmiokątny kształt i wyfrezowano je w na srebrno anodyzowanym finalnie aluminium, dzięki czemu nowo zaistniałe planarne Charybdis nie pozwolą się pomylić z innymi.

    Zewnętrzne powierzchnie muszli, też w charakterystycznym dla firmy stylu, otrzymały kształt płaski, a dużą ich, ośmiokątem obiegniętą płaszczyznę z szerokim bocznym rantem znaczy poszerzony krzyż grecki (czyli równoramienny) z ułożonych poziomo szczelin. Słuchawki są więc otwarte i nie ukrywają swojej nazwy ani swojego pochodzenia: nad górnym ramieniem krzyża widnieje napis ERZETICH i przedłużające go logo firmy, pod dolnym naniesiono wypukłym drukiem nazwę CHARYBDIS.

   Po drugiej stronie muszli trafiamy na niespotykanie miękkie (naprawdę!) pady w obszyciu z syntetycznej skóry, bardzo miłej w dotyku, których wyraźnie głębsza i z szerszym obiegiem wersja została zamontowana fabrycznie, podczas gdy płytsza i węższa czeka zapasową alternatywą. Czeka też na podpięcie nietypowo mocowany kabel – nietypowo, bo z każdej muszli (tak samo było w Phobos) zwisa kilkucentymetrowy odcinek zamontowanego na stałe, na końcu którego dynda najbardziej spopularyzowana zapinka, przyłącze mini-XLR. (Nietypowy sposób mocowania to, jak tłumaczą, konsekwencja bardzo dużego przetwornika, obok którego nie znalazło się już dość miejsca dla przyłącza.) Odcinek kabla wychodzący z muszli i ten przychodzący za zapinką są rodzajowo identyczne: sztywne, w bladoróżowej izolacji, sprężyste oraz cienkie. W postaci tej dobiegają do łączówki w kształcie karbonowej tulejki, za którą wchodzą w czarny, lśniący oplot ze śliskiego, choć uwidoczniającego splot tworzywa. Kabel wygląda na srebrny, czego jednakże nie wyszczególniono, ale już kiedyś ustaliłem, że jest z posrebrzanej miedzi. Ma na pewno niską pojemność, choć o tym też nie wspomniano, czytamy za to, że słuchawki są skierowane do zaawansowanych graczy, przez co sam zrozumiałem, że nie będą grać w stylu umilania, tylko ukażą muzyczną prawdę bez oszukańczych złagodzeń. W szczególności dzięki takiemu okablowaniu nie natkniemy się na cofnięte soprany – ale to na razie domysły, tym się zajmiemy w stosownym czasie.   

     Kabel łączy muszle od dołu, od góry zaś zwieńcza je pałąk w spopularyzowanym przez Grado stylu. Z kanciastych, dzięki czemu pasujących do muszli wideł chwytaków sterczą do góry proste pręty prowadnic, zaciskająco przewleczone przez regulacyjne metalowe obejmy, będące jednocześnie końcówkami pałąka właściwego, który jest kombinacją szerokiej, płaskiej karbonowej kształtki z podwieszoną ażurową opaską z gumy, nieznacznie w tej sytuacji elastyczną. Sumą dobra wygoda, pomimo że słuchawki należą do tych cięższych – wyszczególniona waga opiewa na pokaźne aż 740 gramów.

    Na niej oraz na 43-omowej impedancji i cenie trzech tysięcy euro wyszczególnienia liczbowe się kończą; nie znajdziemy danych liczbowych odnośnie pasma przenoszenia, tak samo cisza o skuteczności. Dowiadujemy się jedynie, że słuchawki zostały fabrycznie wygrzane na dystansie dwunastu godzin i że dedykowane im przez producenta wzmacniacze to tranzystorowa Scylla lub lampowa Medousa. Możemy też przeczytać, że samo ich powstanie to efekt zaistnienia nowego wzoru przetworników planarnych, którym zdecydowano się dać aluminiowe oprawy, jako szczególnie sztywne, mało rezonujące i lekkie. Efektem ma być przeżywanie muzyki w całym spektrum emocjonalnym na bazie przekazu wolnego od zniekształceń, aczkolwiek nie pozbawionego pewnego indywidualizmu. Na czym ten indywidualizm polega, o tym nie pada jedno słowo, mowa jedynie o wspomnianym już dojrzałym brzmieniu dla doświadczonych melomanów i o szczególnej muzykalności.

    Co do mnie, to odebrałem słuchawki od strony wizualnej jako kolejne po Abyss czy dawniejszych Audeze prezentujące styl surowy, industrialny lub rustykalny, w ramach koncepcji planarnej. O niczym to nie przesądza, bo właśnie owe Abyss i Audeze walczyły i wciąż walczą jak równe z równymi z wyrafinowanymi estetycznie i biegłymi technicznie konstrukcjami w rodzaju HiFiMAN Susvara czy Dan Clark Audio ESPANSE, tak więc surowy klimat wzorniczy i prostota formy technicznej (przynajmniej w sensie opisu) niczego jeszcze nie przesądzają. Inny ważny czynnik – wygoda – okazał się zdumiewająco dobry; słuchawki nie wyglądają na tak wygodne, jakimi w rzeczywistości są. Zwłaszcza te ich kanciaste muszle wzbudzają podejrzliwość, ale kiedy dotkniemy padów, przekonując się o ich miękkości, zakładamy już dużo spokojniej i się nie rozczarowujemy. Duży ciężar zupełnie znika, tak znakomicie leżą na głowie, pozostają do rozstrzygania same kwestie brzmieniowe.

    Ale zanim, jedna uwaga, gdyż trudno nie zwrócić uwagi na kontrast między długimi, drobiazgowymi opisami technicznymi odnośnie Susvar, Spirit Torino czy obu planarnych flagowców Clarka, a skąpstwem informacyjnym odnośnie tych Charybdis, czy wcześniej flagowych Phobos. Z czego i o jakiej średnicy użyto membran, od kogo sekcje magnetyczne, dlaczego ten a nie inny układ magnesów i jakie to magnesy? Domyślam się, że neodymowe, skoro Alnico są niedostępne od dawna, po wyczerpaniu jedynego na świecie je dającego złoża rudy (te prawdziwe Alnico); ktoś zmierzył, że membrany w Phobos mają średnicę ø105 mm, czyli ich rozmiar budził respekt, a te tu mniejsze nie są i też prawdopodobnie napylone zostały tytanem. Wygląda także na to, że magnesy Erzetich instaluje dwustronnie i w nowych Charybdis prawdopodobnie znalazły się mocniejsze, a już na pewno ułożone w taki sposób, że dające membranom większą swobodę wypływu dźwięku. Na pewno też, odnośnie muszli, aluminium zastąpiło starzone drewno i układ szczelin w maskownicach zewnętrznych przeistoczył się z poziomo-pionowego rozsianego po całej powierzchni na skupiony centralnie i wyłącznie poziomy. Kabel pozostał najwyraźniej ten sam, bardzo zmieniła się natomiast cena. Z ponad ośmiu tysięcy złotych skoczyła na ponad czternaście, od siebie dorzucając ładną sumkę do wzrostowego trendu. Nikt więc już nie zarzuci nowym flagowcom Charybdis (podobnie jak nowym Utopiom Focala), że na tle innych najlepszych są wyjątkowo tanie. Mimo to od czołówki najdroższych wciąż dzielą je tysiące grube, można w tym wietrzyć okazję. Ale pytanie – czy słusznie?