Recenzja: Divaldi AMP 01

 Odsłuch: Przy komputerze

A teraz od początku. Nawet opakowanie AMP 01 robi świetne wrażenie – tylko brać przykład!

   Jak zawsze startujemy od komputera, bo to najpopularniejsza teraz lokalizacja słuchawkowych wzmacniaczy. A ponieważ wzmacniacz Divaldi jest wyłącznie wzmacniaczem słuchawkowym i przedwzmacniaczem gramofonowym, w przypadku innego źródła niż gramofon wymaga zastosowania zewnętrznego przetwornika, którym był w tym wypadku obecny już od jakiegoś czasu, znakomicie za każdym razem się spisujący Phasemation HD-7A192. By jednak nie zaburzać testu jego nadzwyczajnymi umiejętnościami związanymi z obecnością procesora K2, dezaktywowałem ten atut, upodobniając urządzenie do przeciętnego DAC-ka, jednocześnie ustawiając wyrównawczo transfer na popularne 192 kHz/24bit, którego procesor K2 nie akceptuje. Sygnał czerpany był po kablu koaksjalnym Tellurium Black z konwertera M2Tech HiFace Two, a przetwornik ze wzmacniaczem zostały spięte znakomitym a niespecjalnie kosztownym interkonektem Acoustic Zen Matrix Reference II. Ruszajmy tedy traktem dobrych, lepszych i coraz lepszych słuchawek.

AKG K712

Do niedawna flagowe i przysposobione w tym wypadku do zadań profesjonalnych AKG zagrały przede wszystkim dynamicznie i z lekko wyczuwalnym naprężeniem, tak jakby były krewnymi Beyerdynamiców DT 990 Edition. Atakowały przy tym nie zalewem szczegółów i iskaniem wszystkich pchełek z tła podkładu, tylko linią melodyczną, wypełnieniem i drajwem. Dół pasma mocniej był zaznaczony od góry, a brzmienie balansowało na granicy pomiędzy aktywnym relaksem a stylem już całkiem sportowym, bardzo dynamicznym. Szczegółowość, pomimo tego nie akcentowania podkładu, nie była ani mała, ani schowana, tylko zepchnięta na drugi plan zdarzeń – wycofana za melodykę i doznania sceniczne. Te natomiast były bardzo satysfakcjonujące, bo zarówno scena duża i starannie umeblowana, jak i linia melodyczna oraz cechy samego dźwięku ukazane nader korzystnie; bez przeciążania zalewem drobiazgów, bez jakiegokolwiek odchudzania i bez kłopotów z prezentacją góry pasma.

Już prawie: jest mały, biały i nazywa się…

Dominowało wypełnienie, melodyka, duża scena i dynamizm. Pogłosy nie miały żadnego własnego życia, a wyłącznie to czerpane od nagrania, tonacja pastelowa, zupełnie bez podkolorowań ani narzucania nastroju, a ludzkie głosy bardzo naturalne; bez żadnej sztucznej egzaltacji czy nerwowości. Słowo „nerwowość” jest tutaj ważne, bo właśnie cała prezentacja była spokojna i cieleśnie obfita, a jednocześnie dynamiczna i ze spektakularnym basem, którego jak na te słuchawki wyjątkowa okazała się ilość. Nie było to granie tak bogate harmonicznie jak niedawno ze wzmacniaczem Little Dot MK VI+, ale niewątpliwie bardzo muzycznie sycące i ze wszech miar godne słuchania. A przecież te słuchawki potrafią grać okropnie i właśnie za to nie bardzo je lubię. Ale nie z Divaldi.

Sennheiser HD 600 (kabel FAW Claire)

O ile popularne AKG w jednym ze swoich wcieleń ukazały specyficzny styl, łączący własną prężność i sopranową łagodność z obiektywnie ukazaną tonacją i pełnią brzmienia, to jeszcze popularniejsze dawne flagowe Sennheisery, grające tutaj z kablem wyraźnie lepszym od oryginalnego, dającym im więcej światła i kontrastu, zdradziły już zakusy w pełni high-endowe, a przy tym styl znacznie silniej przejawiający własną aktywność emocjonalną w postaci skłonności do smutku. Te same nagrania całkowicie pozbawione były naprężeń, a za to ukazane z mocniej akcentowanym pogłosem; a ciemniejsza tonacja, więcej wysokich tonów, mocniejsze przejścia pomiędzy światłem a cieniem i mniej akcentowane wypełnienie na rzecz większej szczegółowości dawały obraz bardziej refleksyjny i uczuciowy. To nie był relaks biegania o poranku, tylko refleksja wieczoru. Zapadająca w duszę refleksja.

…Divaldi AMP 01.

Nieco posępna, zadumana, darząca muzycznym bogactwem. Zasłuchałem się, sposępniałem, i było mi z tym dobrze, zwłaszcza że wokale były delikatniejsze, bardziej drobiazgowo odzwierciedlone i bardziej nastrojowe, a całość prezentacji na bardzo wysokim poziomie.