Recenzja: dCS Rossini

Brzmienie: Jako odtwarzacz CD

Pilot w rozmiarze XXL.

 Jeżeli ktoś wyobraża sobie, że odtwarzacze dCS to tylko precyzyjne, bezduszne maszynki do odtwarzania w cyfry przemienionej muzyki, to bardzo niewiele ma racji. Rację ma jedynie odnośnie słowa „precyzyjne”, Reszta się już nie zgadza. Niemniej ta precyzja jest ważna, ponieważ recenzowany odtwarzacz mógłby się reklamować pod hasłem: „dCS precyzyjny jak prawdziwy Rossini”. Nie brzmiałoby to zbyt chwytliwie, lecz w sensie informacyjnym wieszczyło prawdę. Bowiem muzyka Rossiniego, jak zaświadczają niezbicie choćby przesławne uwertury, jest co do natury żywa i wyjątkowo ekspresyjna, a co do stylu wzorcem precyzji. Szybkie tempa, mistrzowskie przejścia, fenomenalne koncepcje brzmieniowe – oto Gioacchino Rossini. A brytyjski odtwarzacz go upamiętniający te tempa i tą precyzję umie oddać też z wyjątkową precyzją.

Ale zacznijmy od początku, od tego, co się przy dużym wzmacniaczu i kolumnach zmieniło. Poczynając od faktu, że zmienił się wybór filtra. Przeszedłem z F4 na F5, ponieważ ten pierwszy oferował za mało dźwięczności. Tonując górę dawał wprawdzie najbardziej swojsko (a najmniej efekciarsko) brzmiącą i zaakcentowaną średnicę, ale trochę za suchą i nazbyt przaśną. Odnośnie ludzkich głosów brzmienie wywołujące poczucie normalności, ale odnośnie instrumentów zgaszone i nosowe. Ogólnie zaś biorąc zabawę z filtrami odebrałem jako irytującą. Bo na przykład F1 jest zawsze pogłosowy i nadaje się tylko do DSD. Można to wprawdzie lubić – smakosze są na wszystko – ale niech sobie taki smakosz kupi komputerową kartę dźwiękową, dopiero będzie miał używanie. Sam natomiast od odtwarzacza za sto cztery tysiące oczekiwałbym raczej, że ktoś o wybitnym wyczuciu muzycznym nastroi go jeszcze w fabryce i wypuści w stanie optymalnym. Ale może za dużo chcę, a poza tym sam napisałem, że w zależności od okablowania filtry mogą pasować różne. Ostatecznie F5 wydał mi się najbliższy optimum, niemniej w kontekście pozostałych pozostawił pewien niedosyt; nie wszystko z nim było najlepsze i bardziej chciałoby się jakiejś mieszanki.

Dużo prostsze od wybierania filtrów jest wybieranie upsamplera. Muzyka potraktowana DSD daje wrażenie fryzury potraktowanej brylantyną, a z DXD normalnej, więc sprawa zasadniczo jasna.

Odnośnie natomiast wrażeń ogólnych. Zagrało ciepło, i tym mnie zaskoczyło. Zapamiętałem bowiem, jakim kosmicznym chłodem raczył szczytowy zestaw Vivaldi na ostatnim AVS, a tu zjawiło się przeciwieństwo. Brzmienie ciepłe i wraz z tym ciepłem przyjazne, w całości przy tym melodyjne. Przy filtrze F5 bardzo też dobrze wiążące podstawowe dźwięki z pogłosem, przy całkowitym braku jakiegoś odrealnienia. Bardzo rzeczowy realizm, ale realizm muzyczny a nie inżynieryjny, że właśnie muzyka i jej podziwianie, a nie czegoś innego, na przykład własnych na bazie surrealizmu fantazji. Surrealizm więc nie, realizm jak najbardziej. Drugi raz tak grający odtwarzacz od dCS słyszałem, ale po raz pierwszy jako kompletne źródło. Za pierwszym razem był to Puccini, ale wyłącznie jako transport wspierany przetwornikiem Jeffa Rowlanda. Zjawiskowo grał w tej konfiguracji system z kolumnami Raidho i gdzieś to w annałach relacji z AVS zostało odnotowane. Teraz też grało nieprzeciętnie, z kolumnami podłogowymi Audioforma i podstawkowymi Divaldi, czekającymi na własną recenzję.

Pliki z laptopa to jedna z dedykowanych opcji.

Wróćmy do tej precyzji i zaanonsowanego ciepła. To ostatnie było takie w sam raz, natomiast precyzja nadzwyczajna. To trzeba dziełu dCS oddać – rzeźbi brzmienia z niespotykaną starannością. Każde spod fortepianowego klawisza jawiło się jako złożone i widać dosłownie było pracę skomplikowanej mechaniki stojącej za jego powstaniem. Podobnie dzwonki. Przy innych źródłach robią „dzyń” i owo dzyń ma brzmieniowe etapy, ale jest w miarę jednorodne. Dopiero przy dCS pokazała się w całej krasie rozwijana czasowo brzmieniowa złożoność formy i nakładanie się modulacji pochodzących od różnych dzwoneczków. Inne wysokiej klasy odtwarzacze, do których obiecałem nawiązywać, wolały się bardziej skupić na wybrzmieniu jako dużej dawce dźwięczności, natomiast dCS się za dźwięczność nie chował, ujmując przez to coś z dynamiki i dramaturgii, ale w zamian oferując lepsze widzenie dźwięku. (Bo dźwięki to też obrazy, jeżeli ktoś nie zauważył.) Dobrym tego przykładem może być muzyka rockowa. Przy rozpędzonym hard metalu, gdy wszystko szło na full, obraz od Rossiniego (brzmi głupio, ale co poradzę) okazał się fantastycznie czytelny. Żadnego zlewanie, maskowania, nakładania – każdy instrument i wykonawca wyodrębnieni i dokładni. Żadnych także upiększeń. Bez pogłębiania dźwięku, nadmiaru światłocienia, addycji masy basem. Wyjątkowo klarowny obraz i zjawiskowo szybkie tempo. Idealne wyważenie bas-sopran, wszystko z wewnętrzną przestrzenią, wszystko z punchem i drajwem. Ogólnie zatem jazda i żadnych powodów do narzekań, bo także moc i wypełnienie, a jednocześnie owa niespotykana wyraźność i nadzwyczajne tempo. Bardzo mi się ten rock podobał; nie taki mroczny i nasączony, ale klarowny i szybkościowy. Z filtrem F4 był za suchy, ale z F5 nie.

Do naturalnego ciepła, niespotykanej wyraźności, szybkiego tempa i dźwięczności (za sprawą filtra F5) musimy dodać holografię. Nie aż jak wyraźność zjawiskową, ale na dobrym poziomie. I musimy na koniec dodać coś jeszcze – stosunek do jakości płyt. Przy komputerze stało się jasne, że Rossini zaakceptuje każdą i z każdej zrobi muzykę. W torze głośnikowym nie działo się inaczej, ale doszło coś jeszcze. Gdy bowiem zaaplikowałem płytę Verdi Choruses, która sama o sobie powiada, że jako materiał szczególnie jest trudna, ale też wyjątkowej jakości, wówczas dopiero usłyszałem, jaki tam drzemie potencjał. Spektakl najwyższej rangi, słuchałem jak urzeczony. Ta przenikliwa precyzja – widzenie na głębię i dokładność – przy takich okazjach są bezcenne. To nie jest plejer zaawansowany muzycznie na miarę aż gramofonu, przynajmniej nie takiego z wyższej półki. I w ogóle takich CD/SACD nie ma, a najbliżej do tego chyba flagowcowi Ayona. Jednak pomimo braku tej miary żywiołowości, energii i gładkości dźwięku, potrafił z cyfr wyczarować Rossini obrazy tchnące perfekcją. Szkoda, że tych chórów w jego wydaniu nie ma jak przenieść do Internetu, bo dobrze byłoby móc je upowszechnić.