Recenzja: dCS Rossini

   Gioacchino Rossini skomponował swe najsławniejsze dzieło – operę „Cyrulik sewilski” – podobno w tydzień, choć on sam wspominał raczej o dwóch, a historycy mówią o trzech. Tak czy tak w mig skomponował, zwłaszcza jeżeli zważyć, że partytura liczy 600 stron zapisu nutowego. Jest w tej operze aria tytułowego bohatera Largo al factotum, którą na pewno znacie, choć może nie z nazwy. Wystarczy jednak gdy zacytuję:

Figaro qua, Figaro là,
Figaro su, Figaro giù.

byście ją rozpoznali. Sam Rossini nie cenił wszakże swojej twórczości, odnosząc wrażenie zaprzepaszczenie talentu, natomiast według mnie ta aria to jedno z największych dokonań w całych dziejach muzyki; podobnie jak jedenasta sonata Mozarta, dwudziesta trzecia Beethovena czy Ritt der Walküren Wagnera stanowi signum genialnego twórcy, coś nie do powtórzenia. Z tego względu nazwanie przez angielską Data Conversion Systems LTD (cóż za niemuzykalna nazwa!) jej odtwarzacza CD imieniem Rossiniego rodzi obawy, czy rzeczywiście właściwy człowiek znalazł się na właściwym miejscu upamiętnienia. Bo niby odtwarzacz faktycznie muzyczny, ale czy tej aż miary? No nic – jeszcze obaczym – jak rzekł pan Zagłoba przy całkiem innej okazji. Lecz zanim oceniać przyjdzie muzyczne talenty badanego, już teraz zauważę, że nazwa firmy produkującej upamiętniający genialnego Włocha odtwarzacz w ujęciu wszystkim znanym trzyliterowego skrótu brzmi zdecydowanie bardziej melodyjnie, a sama firma jest sławna i wielce poważana.

Dobrze pamiętam czas debiutu jej flagowego zestawu: Verdi SACD transport, Purcell D/D converter, Elgar Plus D/A converter – jakie mu towarzyszyły emocje, jak recenzenci się prześcigali w ochach i achach pod adresem, ile było wynurzeń o przełomie, nowej jakości i elektronice dwudziestego pierwszego wieku. (Choć był już rok 2002, więc każda musiała być taką). W wymiarze audiofilskich standardów rzec można, iż był to czas ustępowania dawnego króla, odtwarzacza Krell KPS-20, zastępowanego przez dzieło nowej marki z nowymi możliwościami, o których jedni pisali z bezkrytycznym entuzjazmem, a inni pośród entuzjastycznych wynurzeń zwracali nieśmiało uwagę na pewną przewagę technicznej perfekcji obrazowania nad muzyką w stanie dzikim – nieprzetworzonym,  rozwichrzonym, pierwotnym. Nikt tego dzikością wprawdzie nie nazywał, bo wiadomo, muzyka do kultury teraz należy, choć tak naprawdę z dzikości się wzięła, jak zresztą i my wszyscy, więc jak nam wszystkim do dzikości jej bliziuteńko. Grał zatem ten dCS, jak zgodnie okrzyknięto, na nowym pułapie czystości dźwięku i tego dźwięku wydobywania z tła, wywołując audiofilskie skurcze i spazmy, zwłaszcza że drogi był jak walizka pieniędzy, normalnie nie do ugryzienia. Przeciętny audiofil lizał go więc przez szybę, a niezbyt liczni recenzenci chełpili się brakiem szyby, pokazując innym języki usmarowane dCS-em in persona sua. (In carne ed ossa, jakby powiedział Rossini.)

Lat od tamtych czasów przeleciało już kilkanaście; społeczeństwo się wzbogaciło i niejednego stać dziś choćby i na topową kwadrygę od dCS, ale sami będziemy skromniejsi i zapoznanie z marką napoczniemy od samotnego Rossiniego, nie wspieranego nawet przez dedykowany mu zewnętrzny zegar. Nie żebym tego zegara przyswajać nie pragnął, ale akurat się sprzedał i dystrybutor chwilowo nie dysponował. A mnie się czekać nie chciało; mając świeżo w pamięci brzmienie zrecenzowanego dopiero co Accuphase DP-750 oraz pod ręką goszczonego Ayona CD-35 HF Edition pragnąłem z tego skorzystać, urządzając pośrednio i bezpośrednio konfrontację z urządzeniami stanowiącymi nie tylko bezpośrednią konkurencję, ale na dodatek szczególnie mocną. Wobec czego nie samo słuchanie, ale też bitwa na dwóch frontach, jako uzupełnienie tej wcześniejszej, którą Accuphase z Ayonem w recenzji tego pierwszego stoczyli. I jeszcze wstępna uwaga techniczna: Dystrybutor okazał się być zdania (z którym musiałem się później zgodzić), że elektronika dCS szczególnie dobrze wypada, gdy nasycać ją prądem poprzez przewody zasilające Synergistic Research, tak więc jeden z takich też przybył. Bez wątpienia urządzenia angielskiej marki z kalifornijskimi kablami zyskują, a chociaż zasilający Harmonix X- DC350M2R także doskonale się spisał, oferując inne niebagatelne przewagi, to jednak z Synergistic Rossini bardziej się popisywał, dając spektakl mocniej się słuchaczowi poprzez niezwykłość narzucający, choć może niekoniecznie bliższy prawdziwej muzyce. Sprawę dyskusji pomiędzy kablami odłóżmy jednak na bok. Rossini grał w teście z kablem zasilającym Synergistic Research Level 3 High Current, ponieważ dobrze mu on służył.

I jeszcze, jako uzupełnienie wstępu, słóweczko o samym dCS. Firma przedstawia siebie jako grupę specjalistów szczytowego poziomu o specjalizacji elektronicznej i jednocześnie miłośników muzyki. Zespół badawczo-rozwojowy sięgający korzeniami sławnego uniwersytetu w Cambridge, na którym jego członkowie studiowali, by działać potem w branży militarnej i telekomunikacyjnej. Początkowo jako założona w 1987 przez Mikeʼa Story grupa niezależnych ekspertów, pracujących między innymi dla British Aerospace, Royal Navy i Ferrari, by od 1989 stopniowo skręcać w muzykę, poczynając od przeznaczonego do sesji nagraniowych konwertera analogowo-cyfrowego dCS 900. Nieco potem, w 1993, powstał pierwszy konwerter odwrotny, cyfrowo-analogowy dCS 950, a więc coś już bardziej na użytek masowy, przekształcony dwa lata później w dCS 952 DAC ze zdolnością konwersji do 24-bit/96kHz – pierwszy taki na świecie. Od tego momentu sprawy zaczęły nabierać tempa i już rok później (1996) zjawił się sławny dCS Elgar 24/96 Ring DAC, a firma przeniosła do Great Chesterford manufacturing site, z głównie programistycznej i konsultanckiej zmieniając w produkcyjną. Szesnaście lat później, w 2012, zjawiło się to, co dzisiaj stanowi szczyt dokonań – czteroczęściowy zestaw dCS Vivaldi System – w 2015 uzupełniony przez coś bardziej przystępnego, naszego tytułowego dCS Rossini.