Recenzja: Chord Hugo

   Brytyjska firma Chord Electronics została założona przez Johna Franksa w 1989 roku – liczy zatem tyle lat co polska demokracja, ale ma się zdecydowanie lepiej. John zdobywał doświadczenia w wielkim światowym przemyśle, między innymi w Raytheon i AT&T, a potem poszedł na swoje. Firmę zakwaterował w miejscu nietypowym, bo w starej przepompowni przy śluzie nad rzeką Medway, gdzieś w połowie drogi pomiędzy Londynem a kanałem La Manche. (Pardon – Angielskim.) Przepompowni datowanej na rok 1860 i unieczynnionej jeszcze przed pierwszą światową wojną. Zamieniona potem na miejsce lokalnych spotkań, stała się na koniec siedzibą firmy elektronicznej. Ciekawa ewolucja, ale John powiada, że nie lubi typowych miejsc, bo nie mają klimatu. A w XIX-wiecznych murach dawnego zakładu czuje się dobrze i tylko żałuje, że wielki, ponad 50-metrowy komin uległ dewastacji zanim miejsce zwane Pomphouse stało się jego własnością, bo byłby ciekawym akcentem, a tak przepadło. Ale za to innym akcentem firma Chord Electronic może się teraz szczycić, a są nim przetworniki cyfrowo-analogowe, czyli mówiąc potocznie DAC-ki. To oczko w głowie samego Johna i całego Chorda, wszakże za ich świetnością stoi przede wszystkim inna osoba – inżynier Robert Watts – światowy specjalista, dotknięty według Johna geniuszem, zajmujący się budową przetworników od przeszło trzech dekad. Dzięki swej wiedzy i doświadczeniu umożliwił zaproponowanie przez Chorda wyrobów wyjątkowych, odmiennych od rynkowego standardu. A standardem tym jest zakup gotowej kości Sabre czy Cirrus Logic i taka czy inna jej implementacja, co nie jest – jak John powiada – złym pomysłem, ale na szczyty tym sposobem się nie wdrapiesz. Tu trzeba z bogatszą dietą i szerszą wizją, a przede wszystkim nie kupą, mości panowie – to znaczy nie wszystko w jednej kości. Za duże w tym cyfrowo analogowym przetwarzaniu są prądy potrzebne, by dało się to porządnie w jednej zintegrowanej, nanometrowej architekturze zrealizować, bowiem za blisko te prądy musiałyby siebie płynąć. Tak więc główna zasada naprawdę wybitnego DAC-ka to rozgęszczenie. A skoro tak, to procesory programowalne od Xilinx i Atmel Electronics oraz własne pomysły ich łączenia w jeden przetwornik. A wymagania są gigantyczne, bo jak dodaje John, możemy usłyszeć kiedy trębacz porusza trąbką, choć teoretycznie – zakładając że ludzkie ucho słyszy częstotliwości do góra 20 kHz – słyszeć tego nie powinniśmy. Mimo to słyszymy; mózg tak trudne do uchwycenia brzmieniowe różnice potrafi wyłapać. Zatem tak zwany timing musi być perfekcyjny, by tego rodzaju niuanse nie zostały zaburzone, a to narzuca szczególny rygor szybkości taktowania i braku zniekształceń. Do tego oprócz super zegarów i procesorów potrzebny jest jeszcze odpowiedni prąd, mogący dzięki swej dużej sile i należytej dystrybucji wszędzie i w odpowiednich porcjach zdążyć – i to akurat bardzo dobrze się składa, jako że sam John Franks właśnie od zasilania jest specjalistą; specem, który budował urządzenia zasilające będąc jeszcze młodym inżynierem pracującym w wojskowym przemyśle lotniczym.

W efekcie kolejnym specjałem Chorda są zasilacze, także te impulsowe, pozwalające obchodzić w jednym cyklu kaskadę wzmocnienia charakterystyczną dla wzmacniaczy normalnych – co przyrównuje John do zwinności myśliwców względem powolnych sterowców.

Zasobny w super DAC-ki i super zasilacze Chord Electronics to teraz jeden z liderów branży elektronicznej, produkujący szeroki asortyment, od potężnych wzmacniaczy dzielonych, po małe urządzenia przenośne. A wszystko to na miejscu, wyłącznie w Anglii, u siebie nad rzeką Medway, gdy chodzi o elektroniczną zawartość, a u sąsiadów, gdy o jej zapakowanie. Bo niezwykłe obudowy to kolejny specjał od Chorda i zaraz o tym się przekonamy.

Z popularnych składników toru audio Chord nie robi jedynie głośników, albowiem na tym się nie zna i nie chce też sobie zrazić ich producentów, woląc z nimi kooperować niż konkurować. Jego produkty stoją w studiach BBC i Sony, a także przy słynnej Abbey Road, ale największą jego chlubą jest obecnie nasz tytułowy Chord Hugo, będący przenośnym DAC-kiem/słuchawkowym wzmacniaczem i jednocześnie podręcznikowym przykładem strzału w dziesiątkę.

Na taki strzał nie ma recept. Czasami twórca jest przekonany, że jego dzieło będzie przełomem, ale mimo innowacyjności rzecz przechodzi bez echa. Kiedy indziej coś, co do czego sami twórcy mają zasadnicze wątpliwości i są nawet zrezygnowani efektami swojej pracy, mimo to chwyta i staje się przebojem. Czasami nawet dosłownie. Piosenkę Sugar Sugar jej autorzy (Jeff Barry i Andy Kim) zaproponowali najpierw zespołowi The Monkees,  który ją odrzucił, a dzisiaj jest to klasyk muzyki rozrywkowej. Szczytowym przykładem tego rodzaju poznawczego zaćmienia przeistoczonego w tryumf było odrzucenie po pamiętnym sylwestrowym przesłuchaniu z 1961 roku Beatlesów przez wytwórnię płytową Decca Records, co jest niewątpliwym rekordem świata, chyba niemożliwym do pobicia, zważywszy, że zespół sprzedał potem coś koło dwóch miliardów płyt.

Nie wiem jakie miał zapatrywania Chord Electronics na sukces swojego Hugo przed jego debiutem, a patrząc na samo urządzenie można mieć co do tego sukcesu pewne zastrzeżenia. Ale sukces przyszedł, i to sukces ogromny. Urządzenie, pomimo obecności na rynku od niewiele ponad roku, jest bez wątpienia kultowe, a wątek mu poświęcony na forum Head-Fi liczy w chwili gdy to piszę prawie siedemset stron. Co więcej, zyskał ten Hugo tytuł niekwestionowanego króla DAC-ków/słuchawkowych wzmacniaczy w przedziale sprzętu przenośnego, czyli najbardziej chodliwego i lubianego przez młodszy segment audiofilów. A przecież teren to wulkaniczny, na którym co chwilę dochodzi do erupcji nowego produktu o wielkich ambicjach. Mimo to od przeszło roku Hugo dzierży tam prymat, a kolejni entuzjaści w błyskawicznym tempie zasilają szeregi jego fanów. To lider, a na lidera wszyscy kierują spojrzenia. Spójrzmy zatem i my.