Recenzja: Calyx FEMTO

Podsumowanie

   Sumując same słuchawki nie mogę powiedzieć czy wolałbym w konfiguracji z kablem USB od Tellurium prezentację HD 800 czy K812. Obie bardzo mi odpowiadały, chociaż ta z Sennheiserów była w odbiorze łatwiejsza. T1 straciły natomiast swoje poprzednie atuty a wraz z nimi pozycję lidera, zdecydowanie woląc połączenie koaksjalne. Jednak i one najlepiej grały za pośrednictwem USB, tyle że Atlantisa.

Tak więc sumując z kolei same kable prosta arytmetyka podpowiada, że dwa to więcej niż jeden, a że dwie pary słuchawek z kablem USB zyskały a jedna straciła, sumarycznie wypadł on lepiej od koaksjalnego, choć tylko nieznacznie i tylko w relatywnym ujęciu. Można przy tym żałować, że nie zaistniała możliwość porównania kabli koaksjalnych i USB klasy Entreq Atlantis albo Tellurium Black Diamond, ale w życiu nic nie jest idealne i takie gratki się bardzo rzadko zdarzają.

Pora na koniec wystawić ocenę głównemu bohaterowi recenzji, przetwornikowi Calix FEMTO. Z pewnością był to najlepszy przetwornik jaki stał u mnie obok komputera. Jednocześnie trudno ferować definitywne oceny, o ile dokładnie był lepszy. Takie odczucie zawsze jest subiektywne gdy chodzi o stopniowanie pomiędzy dobrym, czy nawet bardzo dobrym, a jeszcze lepszym. Pamiętam jak rozpływałem się w pochwałach nad przestrzennością Audiolaba i jak fantastycznie grał Mytek z monitorami Svedy. Od tamtych prezentacji dzieliły Calixa Femto właściwie tylko dwie rzeczy: bardziej odczuwalna nuta tajemniczości i odrobinę lepsze wykończenie dźwięków. Można zatem śmiało powiedzieć, że pięć czy osiem razy więcej pieniędzy przeznaczonych na DAC, który w dodatku nie posiada nawet wyjścia słuchawkowego, to zbytek łaski w sensie jakościowym i zwyczajna rozrzutność w ekonomicznym. A jednak kiedy słucham teraz tego samego Phasemation i tych samych T1 napędzanych też bardzo zacnym DAC-kiem NuForce’a, analogicznym jakościowo z tamtymi od Myteka i Audiolaba, odczuwam brak bardzo bolesny. Też to gra znakomicie, także prosi by słuchać a nie odstręcza, ale jeszcze wczoraj całkiem inaczej jednak to grało i w moim przypadku różnica okazuje się bolesna. Niby nieduża, a jednak duża. Cały się w niej mieszczę i każdym zakamarkiem duszy odczuwam tęsknotę. Boli, cholera – boli.

W punktach:

Zalety

• Wspaniała atmosfera muzyczna.
• Magia i tajemniczość w pełnym rozwinięciu.
• Od pierwszych taktów rozpoznawalny high-end.
• W efekcie święto dla audiofila i melomana.
• Poza wysoką jakością brak narzucania własnego stylu.
• Jeden z najdokładniejszych, taktujący w femtosekundach zegar na świecie.
• 192 kHz na wszystkich wejściach.
• Potężne wsparcie dla przyłącza USB.
• Równie dobre efekty brzmieniowe na wejściu koaksjalnym.
• Symetryczne dual mono.
• Super kości logiczne od Sabre.
• Trzy filtry cyfrowe.
• Znakomity wygląd.
• Ładne podświetlenie wyświetlacza.
• Perfekcyjne wykonanie.
• Budząca szacunek masywność.
• Łatwa obsługa.
• Ergonomiczny i elegancki pilot.
• Made in Korea.
• Polski dystrybutor.

Wady i zastrzeżenia

• Kawał kloca, niełatwy do ustawienia obok komputera.
• Brak sekcji słuchawkowego wzmacniacza.

 Sprzęt do testu dostarczyła firma:

Dane techniczne:

• Wejścia: 2 x Coaxial / 2 x Optical / 2 x AES-EBU / BNC / USB Sampling Rate 44.1kHz ~ 192kHz
• Pasmo przenoszenia: 20 Hz – 32 kHz na wyjściu XLR i 20 Hz – 38 kHz na RCA
• THD: 0.0003% @ 1kHz
• Stosunek szumu do sygnału: 130 dB na wyjściu XLR i 124 dB na RCA
• Separacja kanałów: 144 dB.
• Dynamika: 130 dB.
• Napięcie na wyjściu XLR: 6.8 V.
• Napięcie na wyjściu RCA: 2 V.
• Wymiary: 430 x 102 x 403.8 mm.
• Waga: 18.5 kg.
• Cena: 26 000 PLN.

System:

• Źródło: PC z chipsetem Intel Z77.
• Słuchawki: AKG K812 (z kablem oryginalnym), Beyerdynamic T1, Sennheiser HD 800.
• Wzmacniacz słuchawkowy: Phasemation EPA-007.
• Interkonekt analogowy: Tellurium Q Diamond Black XLR.
• Kabel koaksjalny: Tellurium Graphite.
• Kable USB: Entreq Atlantis (retrospektywnie), Entreq Konstantin, Tellurium Q Blue.