Odsłuch finalny

A jak pod względem brzmieniowym prezentuje się nowy, flagowy odtwarzacz austriackiego Ayona?

   Dzień po wieczorze ze słuchawkami spędziłem cały przy głośnikach. Od strony czysto technicznej mam jedną na tej kanwie uwagę, która  może komuś się przydać. Wydaje mi się mianowicie, że styl brzmieniowy odtwarzaczy Ayona predysponuje je do stosowania pod kablami głośnikowymi podstawek Rogoz Audio. Potrafią ocieplać dźwięk i dodawać mu optymizmu, co w pewnych warunkach wprawdzie przeszkodzi, ale akurat Ayonowi raczej będzie służyło. Tak jak podkładki Acoustic Revive dobrze pasują do źródeł Accuphase, tonując ich własny optymizm, tak te od Rogoz Audio mogą się przydać ayonowym, w pogodę ducha nie obfitującym. To oczywiście każdy sam musiał będzie sprawdzić, ale zwracam uwagę, a teraz już o brzmieniu.

W przypadku głośników powtórzyłem chronologię ze słuchawkami, to znaczy zacząłem od normalnie granych płyt CD, przeskoczyłem z nich na SACD, a dopiero na koniec wypróbowałem przetwarzanie PCM-DSD i DSD-DSD. Dwa pierwsze etapy wypadły rewelacyjnie i byłem pełen najwyższego uznania. Już wprawdzie to napisałem, ale chętnie raz jeszcze powtórzę – odtwarzacz jako normalny czytnik płyt CD i SACD jest rewelacyjny. Z kolumnami Audioforma i po kablach Sulka leżących na podkładkach Rogoza zagrał fantastycznie. Dawno się tak nie uraczyłem, dawno nie było takiej satysfakcji. Szczególnie podobało mi się, że nie gra w żadnej manierze. Dźwięk mu się nie ujednolica – wręcz przeciwnie, robi wszystko, aby tak się nie stało. W żadną stronę stylistycznie się nie przechyla i ku niczemu nie skłania, tylko wyrzuca z siebie żywą, autentyczną muzykę. Bardziej wprawdzie brzmieniowo zwartą i długimi wybrzmieniami okraszoną z zapisu CD, a bardziej dynamiczną i bezpardonowo atakującą z SACD, ale w obu wypadkach otwartą na stylizację samych nagrań i autentyczną. Ma być jak w nagraniu, jak w życiu, a nie wszystko na jedno kopyto. Iskrzyła się więc muzyka, mieniła, zaskakiwała świeżością i rozmaitością. Ale to byłaby dopiero połowa, gdyby tego nie popierała jakość. Bo grać bez maniery wielu lepiej czy gorzej umie, ale żeby tak dosłownie i z nadania takiej jakości, to się spotyka wyjątkowo nieczęsto i to jest zawsze audiofilskie święto.

Na myśl przychodzą źródła klasy dCS, wysokie Accuphase, Ancient Audio Lektor Grand. Nie przesadzam, to są te rejony. Każdy z tych odtwarzaczy, każda ze szkół ich budowania, ma swe atuty i tajemnice, ale przy cenie trzydziestu tysięcy one się nawet nie oglądają, tylko mkną dalej, wyżej. A tutaj mamy tej klasy urządzenie i takiej miary brzmienie za zaledwie trzydzieści – i nie z drugiej a pierwszej ręki.

Zdumiewająco dobrze, i to w dwóch zupełnie odmiennych wersjach! Różnice w trybach PCM i PCM-DSD są więcej niż zauważalne i powinny do siebie przekonać nawet najwybredniejszych smakoszy wyśmienitego grania.

Raz jeszcze to podkreślę – brzmienie bez przetwarzania, brane wprost z płyt CD i SACD. Natomiast czy to z głośnikami, czy ze słuchawkami, przetworzone tym okrzyczanym za cud cudów przetwarzaniem DSP podobało mi się mniej. Na niektórych płytach nie było to mniejsze podobanie jakoś uderzające, ale na innych rezygnowałem z przetwarzania natychmiast, zaraz po pierwszych powodujących grymas niezadowolenia wpadkach. Im dłużej słuchałem i porównywałem, tym bardziej byłem przekonany, że słuchać z przetwarzaniem bym nie chciał i nie jest mi ono potrzebne. Ani do poprawiania sceny, ani samego dźwięku. Moja wykładnia jest taka, że to nie jest poprawa a psucie. Naciskasz guzik i – Tadam! – zaczyna grać dużo głośniej, a z wyciszonego teraz tła atakują większe i bardziej wyosobnione dźwięki. Ale kiedy wyrównać poziomy i posłuchać porządnego wokalu, to zaraz wiesz z całą pewnością, że czar z niego uleciał a atmosfera się rozgęściła. Że to, co było aktywne i gęste, zamieniło się w dużym stopniu pustkę, a lepsza (cokolwiek nienaturalna) słyszalność dalekich źródeł, które jak gdyby wstały z krzeseł, nie może tego wynagrodzić. Tak, owszem, jest bardziej dynamicznie i bardziej uwyraźnione zostają kontury, ale kosztem ważkich analogowych przymiotów, na przykład tego, że obrysy dźwiękowych brył stają się kanciaste. Być może komuś to będzie odpowiadało, ale mnie nie i Karolowi też nie. Aż zaczął pukać się w czoło, ale już nie będę tego rozwijał. Tak więc raz jeszcze tylko powtórzę – odtwarzacz jest fantastyczny, lecz dorabianie mu DSP zbędne. Tym bardziej, że DSD-DSD też się nie sprawdziło, jako że znów wprawdzie robiło się głośniej, bardziej skocznie i bardziej wyraźnie, ale kosztem melodyjności i usztywnienia całego dźwięku oraz innych zniekształceń. Po przetworzeniu DSP dźwięk staje się bardziej toporny i – zabijcie mnie – nic na to nie poradzę.